Η ανεργία και το... «κράτος των Αθηνών»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την ίδια ώρα που κύριο ζητούμενο για τη βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας παραμένει η αλλαγή του οικονομικού της μοντέλου, μία μελέτη για την αγορά εργασίας, που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, καταδεικνύει ότι όχι μόνον πορευόμαστε στο ίδιο οικονομικό μονοπάτι που βαδίσαμε επί δεκαετίες, αλλά και ότι αναπαράγουμε τις χειρότερες εκδοχές του.

Η νέα μελέτη του Ινστιτούτου Μικρομεσαίων της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδος, με θέμα: «Η ελληνική αγορά εργασίας και η δομή απασχόλησης ανά Περιφέρεια. Από την αρχή της οικονομικής κρίσης έως σήμερα» δείχνει ότι αν και η ανεργία μειώνεται, αυτή δεν προκύπτει από την αύξηση των θέσεων εργασίας αλλά από τη μείωση των συμμετεχόντων στο εργατικό δυναμικό της χώρας.

Ακόμη δείχνει ότι εξακολουθούμε να αναπαράγουμε ένα μοντέλο στο οποίο η θέση των νέων και των γυναικών είναι σαφώς χειρότερη έναντι των υπόλοιπων ομάδων του πληθυσμού καθώς και ότι η Αττική είναι ο μεγάλος «κερδισμένος» της κρίσης, καθώς υπερτερεί έναντι κάθε άλλης περιφέρειας της χώρας από πλευράς οικονομικής δραστηριότητας.

Εάν όλα αυτά ακούγονται γνώριμα, τούτο συμβαίνει επειδή είναι. Αφορούν στο ίδιο μοντέλο που χαρακτήρισε την οικονομική ανάπτυξη της χώρας ακόμη και πριν τη Μεταπολίτευση, με τη σταδιακή εγκατάλειψη της περιφέρειας χάριν της πρωτεύουσας και την ύπαρξη εργασιακού «μειονεκτήματος» τόσο για τους νέους όσο και για τις γυναίκες που κατέρχονται στον στίβο της απασχόλησης.

Ακόμη χειρότερα, όπως επισημαίνεται στην ίδια μελέτη, «η αύξηση των θέσεων εργασίας ακολουθεί έναν πολύ αργό ρυθμό και υστερεί, ακόμη, πολύ σε σχέση με τις θέσεις απασχόλησης που υπήρχαν πριν την έναρξη της οικονομικής κρίσης. Μεγάλο, δε, μέρος από αυτές (μεγαλύτερο από ό,τι πριν από την κρίση) είναι θέσεις μερικής απασχόλησης. Ενώ λοιπόν παρατηρείται σημαντική μείωση του ποσοστού ανεργίας, ταυτόχρονα, παρατηρείται μείωση της συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό και πολύ αργή αύξηση της απασχόλησης και του ποσοστού απασχόλησης».

Κυριότερα, δε, «ο συνδυασμός των παραπάνω παραγόντων φανερώνει μία σαφή αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να παράγει νέες (και καλές) θέσεις πλήρους απασχόλησης και αποτελεί ανησυχητικό σημάδι για την πορεία της ελληνικής οικονομίας συνολικά».

Κοντολογίς, τι μας λέει αυτή η μελέτη της ΓΣΕΒΕΕ; Πρώτον, ότι αναπαράγουμε τα λάθη του παρελθόντος παρά σχεδόν μία δεκαπενταετία μεταρρυθμίσεων. Παρά τις τομές που υπήρξαν στην αγορά εργασίας και ευρύτερα στην οικονομική δραστηριότητα, η Αθήνα παραμένει το «ισχυρό χαρτί» της οικονομίας και το επίκεντρο της απασχόλησης, ενώ στην περιφέρεια…

Αντίστοιχα, νέοι και γυναίκες δυσκολεύονται περισσότερο να βρουν δουλειά και μάλιστα καλοπληρωμένη ενώ συνολικά η ανεργία μειώνεται όχι επειδή δημιουργούνται μαζικά μόνιμες θέσεις απασχόλησης αλλά επειδή μειώνεται ο αριθμός των συμμετεχόντων στο εργατικό δυναμικό της χώρας. Δηλαδή, είτε συνταξιοδοτούνται  είτε φεύγουν…

Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι η πλειονότητα αυτών των συμπερασμάτων δεν ήταν γνωστή. Η αστυφιλία βρέθηκε στο επίκεντρο του οικονομικού μοντέλου που ακολούθησε η χώρα από την δεκαετία του '50-'60 και μετά. Ακόμη και τότε, όμως, στηρίχθηκε σε μία ευρύτερη βεντάλια οικονομικών δραστηριοτήτων, οι οποίες συμπεριλάμβαναν τον κλάδο των κατασκευών, τη μεταποίηση και ακόμη και τη βαριά βιομηχανία.

Πλέον και παρά τις μεταρρυθμίσεις που διατείνεται η χώρα ότι έγιναν από την κρίση και εντεύθεν, πού βρισκόμαστε;

«Συνήλθαμε» επαναλαμβάνοντας τον κακό μας εαυτό;