Ο επίμονος γείτονας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την ίδια ώρα που η Ελλάδα παλινωδεί μεταξύ της θέσπισης ή του “ξηλώματος” μεταρρυθμίσεων και της ενίσχυσης ή της απομείωσης του εξοπλιστικού της προγράμματος, ατενίζοντας το μέλλον με χαρακτηριστική ελαφρότητα, η γειτονική Τουρκία κτίζει.

Κτίζει μεθοδικά και επίμονα, στην διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας που κρατά τα ηνία της, από το ένα πόστο ή το άλλο, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Κτίζει την οικονομία της, κτίζει την βιομηχανία της και δη την αμυντική και κτίζει ένα πολυδαίδαλο πλέγμα διεκδικήσεων και αναθεωρητισμού, το οποίο έχει αναγάγει σε κυρίαρχο, πλέον, αφήγημά της, υπό τον τίτλο: ο αιώνας της Τουρκίας.

Το 1995 όταν η Ελλάδα υπέγραψε τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, βάσει της οποίας είναι κυριαρχικό της δικαίωμα να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ν.μ., το casus belli της Τουρκίας δεν υπήρχε και την επόμενη χρονιά, το 1996, όταν ξέσπασε η κρίση των Ιμίων, το αφήγημα περί “γαλάζιας πατρίδας” δεν υπήρχε. Βήμα – βήμα, η Τουρκία κτίζει τη μία διεκδίκηση μετά την άλλη όλα αυτά τα χρόνια. Πλέον, δε, φροντίζει ώστε αυτό το αφήγημα να αποτελεί μέρος του κυρίαρχου σκεπτικού και των επόμενων γενεών.

Η εισαγωγή του ανιστόρητου εφευρήματος του ναυάρχου ε.α. Τζιχάτ Γιαϊτζί περί “γαλάζιας πατρίδας”, στην διδακτέα ύλη των τουρκικών σχολείων, μιλά από μόνη της. Όταν εκπαιδεύεις και γαλουχείς νέους ανθρώπους με θεωρίες που αφορούν στην κατάκτηση περιοχών οι οποίες δεν ανήκουν στη σημερινή επικράτεια ή την κυριαρχία της Τουρκίας, τότε κτίζεις στρατιές εχθρών προς τους γείτονές σου.

Σύμφωνα με την θεωρία της “γαλάζιας πατρίδας”, το Αιγαίο πέλαγος είναι η “θάλασσα των νησιών” και χωρίζεται στη μέση μεταξύ των δυο κρατών, έτσι ώστε να εγκλωβίζεται σειρά ελληνικών νησιών, στα οποία βεβαίως δεν αναγνωρίζεται δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Επ’ αυτών των θεωριών εξάλλου, συνήψε η Τουρκία το διαβόητο και προδήλως παράνομο μνημόνιό της με την Λιβύη.

Πρόσφατα, ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν χαρακτήρισε την επικείμενη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη στην Τουρκία, στις 13 τρέχοντος ως “σημαντική”.

«Η επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη θα είναι ανταποδοτική. Πρόκειται για ένα σημαντικό στάδιο και θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τις σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος.

Όταν μαθαίνεις τα παιδιά του σχολείου, όμως, ότι τα εδάφη και οι θάλασσες του γείτονά σου είναι δικά σου, τότε πώς μπορείς να βελτιώσεις τις σχέσεις σου με αυτόν τον γείτονα; Για την ακρίβεια, όταν θεωρείς ως σημαντική τη συνάντησή σου με τον γείτονα, τούτο είναι, δίχως άλλο, διότι πιστεύεις ότι έτσι μπορείς να προωθήσεις περαιτέρω αυτήν την ατζέντα αναθεωρητισμού και διεκδικήσεων. Ότι μπορείς να συνεχίσεις να διεκδικείς την αποστρατικοποίηση σειράς ακριτικών νησιών, ότι μπορείς να συνεχίσεις να απειλείς με πόλεμο σε περίπτωση που ο γείτονας αυξήσει τα χωρικά του ύδατα, ότι, εντέλει, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, στη βάση του δίκαιου του ισχυροτέρου.

Η Ελλάδα, άραγε, υπό το φως όλων αυτών των διεκδικήσεων, τι κάνει; Κάθεται στο τραπέζι του διαλόγου με την Τουρκία ελπίζοντας σε κάποιο όφελος; Να κερδίσει “χρόνο” φερ’ ειπείν μέχρις ότου εξοπλιστεί καλύτερα; Και τότε για παλινωδεί με το εξοπλιστικό του Πολεμικού Ναυτικού;

Η χώρα μας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι με την Τουρκία. Κατευνασμός και υπαναχωρήσεις σήμερα, με οποιοδήποτε σκεπτικό, είναι βέβαιον ότι θα οδηγήσουν σε μελλοντικές εθνικές ζημίες. Το εγγυάται η επιμονή του γείτονα.