Μαθήματα πολέμου στη γειτονιά μας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η χθεσινή επίθεση του Ιράν κατά του Ισραήλ, με πυραύλους και drones, επιβεβαίωσε πέραν πάσης αμφιβολίας τρία πράγματα:

1. Τα μη επανδρωμένα οχήματα και αεροσκάφη βρίσκονται πλέον στην πρώτη γραμμή του μετώπου, ακόμη κι αν εκατοντάδες χιλιόμετρα χωρίζουν τις δύο αντιμαχόμενες χώρες. Πρόκειται για κάτι που είχαμε δει και στον πόλεμο της Ουκρανίας και επαναλήφθηκε χθες.
2. Μία χώρα οφείλει να βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας, ώστε να μπορεί να αμυνθεί των εδαφών της. Τα παραδοσιακά όπλα και οι τρόποι άμυνας δεν θα αρκούσαν σε περίπτωση που το Ισραήλ δεν διέθετε μία εντυπωσιακή αντιπυραυλική ασπίδα και
3. Οι σύμμαχοι (φανεροί ή κρυφοί) παραμένουν διαχρονικά το ισχυρό χαρτί κάθε χώρας, στην προσπάθειά της να αποκρούσει οποιαδήποτε επίθεση. Δίχως τη συμμετοχή των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και βεβαίως της Ιορδανίας, είναι αμφίβολο εάν το ποσοστό αναχαίτισης των ιρανικών και λοιπών, συνολικά 300ων, πυραύλων και drones που στόχευσαν χθες το Ισραήλ θα έφθανε το -επίσης εντυπωσιακό- 99%.

Δίχως έστω και μία από αυτές τις παραμέτρους, είναι βέβαιον ότι η χθεσινή περιπέτεια του Ισραήλ θα ήταν πολύ περισσότερο επώδυνη.

Πόσα από αυτά τα διδάγματα, όμως, έχουν ενσωματωθεί ή τουλάχιστον συμπεριλαμβάνονται στον ελληνικό τρόπο σκέψης περί άμυνας; Οι Ισραηλινοί χτίζουν αυτόν τον δρόμο εδώ και χρόνια και εμείς, κατά τα φαινόμενα, μόλις αρχίσαμε να τον διαβαίνουμε, με «νοικιασμένη» αμερικανική και ισραηλινή τεχνολογία σε drones και anti-drone ομπρέλες αλλά και με διάφορα επίπεδα αεράμυνας, μέρος της οποίας, μάλιστα, «δανείζουμε» σε χώρες όπως η Σ. Αραβία.

Αντίστοιχα, πόσο ικανοποιημένη μπορεί να είναι η Ελλάδα από την πρόοδο που έχει συντελεστεί με τα προγράμματα των ελληνικών drones Αρχύτας, Γρύπας κ.α. αλλά και συνολικά με την αναγέννηση της ΕΑΒ;

Εντέλει, πόσα από τα μηνύματα των καιρών ενσωματώνει το νέο δόγμα Δένδια περί της δομής των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και περί της ανασύστασης της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, με έμφαση στην καινοτομία και την υψηλή τεχνολογία; Αναμφίβολα μία πολλά υποσχόμενη προσπάθεια, η οποία όμως θα απαιτήσει ένα ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου καρποφορήσει.

Εν πολλοίς, φίλτατοι, από όσα γίνονται σήμερα στη γειτονιά μας, οφείλουμε να αντλήσουμε διδάγματα. Τόσο από τους πολέμους στην Ουκρανία και στη Μ. Ανατολή όσο και από εκείνα που ορθώνει απέναντί μας η Τουρκία, η αμυντική βιομηχανία της οποίας, με την κατάλληλη κρατική ώθηση, έχει καταστεί εξαγωγική ενώ τείνει να καλύψει και ένα μεγάλο μέρος των αμυντικών προμηθειών της γείτονος.

Έναντι όλων αυτών, πού βρισκόμαστε σήμερα εμείς, αν όχι σε ευχολόγια;

Όπως και το Ισραήλ, έτσι και η Ελλάδα αντιμετωπίζει υπαρξιακούς εχθρούς. Εκείνους οι οποίοι επιβουλεύονται τα εδάφη της, τις θάλασσές της, την κυριαρχία της. Έναντι αυτών των εχθρών η Ελλάδα οφείλει να είναι επαρκώς προετοιμασμένη και σήμερα μόνον οριακά μπορεί να διεκδικήσει αυτή την κατάκτηση.

Η στροφή στην ενίσχυση της αμυντικής βιομηχανίας όχι μόνο θα τονώσει την αναπτυξιακή προσπάθεια που κάνει η χώρα μας και θα παράσχει ακόμη ένα έναυσμα για το brain gain, την περίφημη επάνοδο νέων επιστημόνων που εγκατέλειψαν τη χώρα στην περίοδο της κρίσης, αλλά συνιστά πλέον και υπαρξιακή ανάγκη. Δίχως τεχνολογικό προβάδισμα, η χώρα θα είναι στο έλεος του κάθε εχθρού της.