Η κυβέρνηση και η εκδίκηση της καθημερινότητας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μπορεί η Ελλάδα να πετυχαίνει ρυθμούς ανάπτυξης υψηλότερους του μέσου όρου της Ευρωζώνης, όμως, ημέρα με την ημέρα, εμφανίζεται να χάνει τη μάχη της καθημερινότητας.

Μέτρο για τη ζωή των πολιτών αυτού του τόπου δεν είναι εάν η χώρα μας εξασφάλισε ρυθμό ανάπτυξης 2% το 2023, έναντι του 2,4% που προέβλεπε ο προϋπολογισμός. Κυριότερα, είναι οι συνθήκες υπό τις οποίες διαβιούν και η εμπιστοσύνη που εναποθέτουν σε αυτές για τη ζωή των ιδίων και των οικογενειών τους.

Με άλλα λόγια, εάν ο τόπος στον οποίο ζουν τους παρέχει ασφάλεια και ικανοποιητική πρόσβαση σε όσα είναι στοιχειωδώς απαραίτητα, συμπεριλαμβανομένων των υπηρεσιών υγείας και παιδείας, και εάν είναι σε θέση να τους εμφυσήσει εμπιστοσύνη ως προς το μέλλον του.

Αυτό το πλέγμα εμφανίζεται να τίθεται εν αμφιβόλω, σήμερα, στην Ελλάδα.

Σε ποια χώρα θα ήταν ανεκτό να τελεί υπό κατάληψη σειρά πανεπιστημίων και να χάνεται ως αποτέλεσμα αυτού ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο για χιλιάδες φοιτητές; Ποια χώρα, που διατείνεται ότι είναι συντεταγμένη, θα ανεχόταν επί τόσα χρόνια τα πανεπιστήμιά της να τελούν υπό τον έλεγχο ακραίων και συχνά παραβατικών μειοψηφιών; Πού αλλού, στον ανεπτυγμένο κόσμο, θα συνέβαινε αυτό, υπό την ανοχή πολλών εκ των διδασκόντων αλλά και δίχως συνέπειες για τους πρωταγωνιστές του, οι οποίοι διαμαρτύρονται έτσι για τη θεσμοθέτηση των λεγόμενων «ιδιωτικών» ΑΕΙ. Ιδρυμάτων, δηλαδή, στα οποία δεν θα μπορούν να άγονται και να φέρονται, όπως σήμερα.

Αντίστοιχα, την ίδια ώρα που τα φώτα της δημοσιότητας έχουν στραφεί στη λειτουργία των λεγομένων «απογευματινών» χειρουργείων, το λοιπό ΕΣΥ εμφανίζεται να έχει αφεθεί στην τύχη του. Λίστες αναμονής χειρουργείων που κυμαίνονται από μερικούς μήνες έως και δύο χρόνια ή περισσότερο, τριτοκοσμικοί όροι λειτουργίας σε κύριες νοσοκομειακές μονάδες, ουρές και αναμονή ασθενών επί ώρες στους διαδρόμους των νοσοκομείων μέχρι να κατορθώσουν να δουν τον γιατρό. Όλα αυτά, δε, ενώ έχουν ήδη καταβάλει υψηλό τίμημα για αυτές τις υπηρεσίες, μέσω της φορολογίας και των ασφαλιστικών τους εισφορών.

Ούτε η παιδεία ούτε η υγεία παρέχονται δωρεάν σε αυτόν τον τόπο. Ο φορολογούμενος πολίτης, ο ασφαλισμένος πολίτης πληρώνουν αδρά ώστε να έχουν αυτές τις υπηρεσίες αλλά είναι αναγκασμένοι να καταφύγουν στον ιδιωτικό τομέα -όταν μπορούν- ώστε να τις εξασφαλίσουν πληρώνοντας εκ νέου για αυτές.

Όπως, βεβαίως, πληρώνουν και για να αισθάνονται ασφαλείς οι ίδιοι και οι οικείοι τους, σε αυτόν τον τόπο. Αίσθημα το οποίο φθίνει διαρκώς υπό το φως της αυξανόμενης εγκληματικότητας και των κρουσμάτων βίας. Από το οργανωμένο έγκλημα έως τις συμμορίες ανηλίκων, από τις «οπαδικές» δολοφονίες έως τα ρατσιστικά ή τα φυλετικά εγκλήματα, η Ελλάδα γίνεται αγνώριστη μέρα με την ημέρα στους ίδιους τους κατοίκους της.

Αυτά, δε, είναι μόνον ορισμένα στοιχεία της καθημερινότητας των πολιτών, για να μην επεκταθούμε σε ζητήματα όπως η γραφειοκρατία, η διαφθορά, η βραδεία απονομή δικαιοσύνης και βεβαίως η συνεχιζόμενη ακρίβεια με την οποία είναι αναγκασμένοι να πορευτούν οι κάτοικοι της χώρας.

Αυτή είναι η μάχη που καθημερινά χάνει η κυβέρνηση. Διότι η λαϊκή εντολή αφορούσε στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών και όχι στην επιδείνωσή της. Μία εντολή που παραμένει κενό γράμμα και αντικατοπτρίζεται σε κάθε νέα δημοσκόπηση που δείχνει, πέρα από οτιδήποτε άλλο, συνεχιζόμενη μείωση στην πρόθεση ψήφου για το κυβερνών κόμμα.