Η Ουκρανία, η Ελλάδα και η σωστή πλευρά της Ιστορίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Είχε ανάγκη ο Κυριάκος Μητσοτάκης να βρεθεί χθες για 7 ώρες στην Ουκρανία; Δεν θα μπορούσε να είχε ταξιδεύσει απευθείας στο Βουκουρέστι για τη διήμερη σύνοδο του ΕΛΚ και να αποφύγει τον όποιο κίνδυνο; Η απάντηση σε αμφότερα τα ερωτήματα είναι προφανής.

Η παρουσία, ωστόσο, του Έλληνα πρωθυπουργού στο πλευρό του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι σηματοδοτεί τη συμπαράσταση της Ελλάδας σε μία χώρα η οποία υφίσταται, εδώ και τόσο καιρό, την εισβολή μίας αναθεωρητικής δύναμης, αντίστοιχη της οποίας αντιμετωπίζει και η Ελλάδα στα σύνορά της.

Σε έναν πόλεμο που δείχνει -αν όχι να έχει κριθεί- τουλάχιστον ότι δεν πηγαίνει καλά για τον αμυνόμενο, η παρουσία της χώρας μας σηματοδοτεί μία αποφασιστική στάση έναντι της επιτιθέμενης Ρωσίας, τη στιγμή κατά την οποία η λοιπή Δύση εμφανίζεται να μην έχει ενιαία και συγκροτημένη στάση στο ουκρανικό ζήτημα.

Καταδεικνύει, με άλλα λόγια, την ανάγκη πρόταξης των αρχών και αξιών που πρεσβεύει η Δύση, κατά τρόπο έμπρακτο και όχι μόνο ρητορικό. Μήνυμα το οποίο είναι βέβαιο ότι θα συζητηθεί κατά τη διήμερη συνάντηση των ηγετών, μελών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στο Βουκουρέστι, όπου βρίσκεται πλέον ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Η Δύση και δη οι Ηνωμένες Πολιτείες που στήριξαν την Ουκρανία σε αυτόν τον αγώνα δείχνουν σήμερα να οπισθοχωρούν, αρνούμενες να «απελευθερώσουν» πολύτιμους πόρους για την προάσπιση της Ουκρανίας. Αντίστοιχα, η ΕΕ, η οποία ενέκρινε πρόσφατα το 11ο «πακέτο» μέτρων κατά της Ρωσίας καθώς και ποσό της τάξης των 50 δισ. ευρώ για τη στήριξη της Ουκρανίας, μόλις πρόσφατα αφυπνίστηκε στο έλλειμμα άμυνας που εμφανίζει και η ίδια. Παρά ταύτα, ακόμη αδυνατεί να επιδείξει την απαραίτητη αποφασιστικότητα ανάληψης της άμυνάς της με ίδιους πόρους και εξακολουθεί να εναποθέτει αυτό το καθήκον στο ΝΑΤΟ, δηλαδή, στις ΗΠΑ.

Από όλο αυτό, δε, απουσιάζει η διαύγεια, όπως βεβαίως και η αποφασιστικότητα.

Η παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού, χθες, στην Οδησσό, προφανώς δεν είναι ικανή να λύσει τα προβλήματα αυτού του χαρακτήρα με τα οποία είναι αντιμέτωπη η ΕΕ. Συνιστά, όμως, έναν φάρο αποφασιστικότητας στο συγκεκριμένο ζήτημα, όμοιοι του οποίου σπανίζουν σήμερα στην Ευρώπη.

Όσο όμως αποτέλεσε ένα σαφές μήνυμα προς τα λοιπά κράτη-μέλη της ΕΕ αυτή η επίσκεψη, είναι σαφές ότι το ίδιο μήνυμα εισέπραξε και η Τουρκία, η οποία τελευταία, μετά τη διευθέτηση της υπόθεσης προμήθειας αεροσκαφών F-16 από τις ΗΠΑ, εμφανίζεται να θυμάται για ακόμη μία φορά τις διεκδικήσεις της έναντι της χώρας μας.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η χθεσινή επίσκεψη Μητσοτάκη στην κοιτίδα της επανάστασης του 1821, Οδησσό, συνιστά ένα προφανές μήνυμα σε εχθρούς και φίλους, στην Ανατολή και τη Δύση. Ένα μήνυμα αλληλεγγύης προς τον αμυνόμενο λαό της Ουκρανίας αλλά και ένα μήνυμα αφύπνισης προς την Ευρώπη, η οποία οφείλει να ανακτήσει την αμυντική της αυτονομία, υπό το φως όσων συμβαίνουν πέραν του Ατλαντικού.

Η όποια «ανάγκη», λοιπόν, της επίσκεψης Μητσοτάκη στην Ουκρανία, χθες, πηγάζει τόσο από την τροπή που λαμβάνει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία όσο και από την ολιγωρία που επιδεικνύει η Δύση στη στήριξη αυτής της πολύπαθης χώρας. Ασφαλώς, δε, αφορά και τη χώρα μας, η οποία στέκει αντιμέτωπη επίσης με μία αναθεωρητική δύναμη.

Υπό το φως όλων αυτών, η χθεσινή επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ουκρανία όχι μόνο χρειαζόταν, αλλά ελπίζεται να αποβεί και χρήσιμη.