Η μαύρη τρύπα της Παιδείας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την ίδια ώρα που στις κορυφές της δημόσιας συζήτησης παραμένουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και η ανάγκη ενίσχυσης των δημόσιων, μία έκθεση φροντίζει να μας θυμίσει ότι τα προβλήματα ξεκινούν πολύ πριν κάθε νέος άνθρωπος φθάσει στο κεφαλόσκαλο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Για την ακρίβεια, έρχεται να μας θυμίσει τις ανεπάρκειες του δημόσιου συστήματος στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τις δαπάνες στις οποίες είναι αναγκασμένη να υποβληθεί η συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών νοικοκυριών, ώστε να στείλει τα παιδιά της είτε σε ιδιωτικά σχολεία είτε σε φροντιστήρια κάθε λογής, ώστε να καλυφθούν τα κενά που αφήνει το δημόσιο σχολείο.

Σύμφωνα, λοιπόν, με μελέτη της ΙΝΕ/ΓΣΕΕ που είδε το φως της δημοσιότητας αυτήν την εβδομάδα, όχι μόνον ένας στους δύο εργαζόμενους καταβάλλει τουλάχιστον 500 ευρώ κάθε μήνα για την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών των παιδιών του, είτε για λόγους επιδόσεων είτε για την κάλυψη μαθησιακών αναγκών σε ξένες γλώσσες, αλλά η εισοδηματική στάθμη του κάθε νοικοκυριού διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στην εκπαίδευση των παιδιών του, παρά την ύπαρξη της λεγόμενης «δωρεάν παιδείας».

Με άλλα λόγια, η συγκεκριμένη έκθεση αναδεικνύει πέραν πάσης αμφισβήτησης αυτό που η ελληνική κοινωνία συζητά εδώ και χρόνια και αφορά στην απουσία ανταποδοτικότητας των χρημάτων που καταβάλλει ο κάθε συνεπής φορολογούμενος, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στις παροχές «δωρεάν» παιδείας.

Ακριβώς η ίδια συζήτηση, δε, επεκτείνεται και σε μία σειρά άλλων παραμέτρων, όπως είναι η ανάγκη κάλυψης του κόστους μετακίνησης από και προς το σχολείο ή το Πανεπιστήμιο, το γεγονός ότι η γεωγραφική κατανομή των πανεπιστημίων εμφανίζεται να εξυπηρετεί περισσότερο τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και όχι εκείνες της εκπαιδευτικής κοινότητας και βεβαίως η πολυδιαφημισμένη απουσία διασύνδεσης της αγοράς εργασίας με το εκπαιδευτικό σύστημα.

Όταν βιβλία του Λυκείου ή του Γυμνασίου συντάχτηκαν πριν από δεκαετίες και πλέον δεν ανταποκρίνονται στα άλματα που έχει κάνει η επιστήμη και η τεχνολογία, ενώ αυτό το γεγονός περνά -εν πολλοίς- απαρατήρητο, ποιος ο λόγος να συζητούμε περαιτέρω; Ποιος ο λόγος να κάνουμε έστω και μνεία της απουσίας διασύνδεσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας, όταν η δευτεροβάθμια δεν έχει -σε πολλές περιπτώσεις- πλέον επαφή ούτε καν με την εξέλιξη της επιστήμης;

Φίλτατοι, ας μη γελιόμαστε, εξαιρετική ως προς το περιεχόμενό της η παραπάνω έρευνα του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ αλλά, δυστυχώς, δεν κομίζει γλαύκα. Πρόκειται για πράγματα που συζητούμε εδώ και χρόνια, δίχως αυτά να έχουν οδηγηθεί σε κάποιου είδους λύση και συνεχίζουν να αποτελούν τη μαύρη τρύπα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Κατά προέκταση, δηλαδή, τη μαύρη τρύπα του κάθε οικογενειακού προϋπολογισμού, ο οποίος πέραν του φορολογικού βάρους ή κάθε άλλης υποχρέωσης, είναι αναγκασμένος να ξαναπληρώσει ώστε να λάβουν τα παιδιά του τη μόρφωση που δικαιούνται.

Με καταστάσεις όπως αυτές, όμως, ας μην απορούμε που το μείζον πρόβλημα της χώρας παραμένει το δημογραφικό. Ας μην απορούμε που το κάθε νέο ζευγάρι προβληματίζεται σε ό,τι αφορά στην τεκνοποίηση και στο μέγεθος της οικογένειας που θέλει να κάνει.

Εάν όμως έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε, η παρούσα κυβέρνηση αντί να αναλώνει τον δημόσιο κορβανά σε κάθε λογής (εν πολλοίς ψηφοθηρικού χαρακτήρα) επιδόματα, ας φροντίσει να στήσει ένα σωστό δημόσιο σχολείο, το οποίο να προσφέρει εκείνα που πρέπει να προσφέρει στους μαθητές τους.

Τα υπόλοιπα είναι να ’χουμε να λέμε…