Η ήττα της νομενκλατούρας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν εξαιρέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι η αξιωματική αντιπολίτευση σε αυτόν τον τόπο και ότι ως εκ τούτου αξίζει της προσοχής μας, ελάχιστα ήσαν τα στοιχεία εκείνα, από τις εργασίες του 4ου συνεδρίου του, που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία ή ότι αγγίζουν τα προβλήματά της. Τουλάχιστον από πλευράς πολιτικής και θέσεων.

Η -αναγκαστική υπό τις περιστάσεις- ανάλωση του μεγαλύτερου τμήματος των εργασιών του με τις διαδικασίες μιας πιθανής προσφυγής σε εσωκομματικές κάλπες για την ανάδειξη προέδρου ή ακόμη και μελών των λοιπών κορυφαίων οργάνων του κόμματος, στέρησε, τόσο τα συμμετέχοντα μέλη όσο και την ελληνική κοινωνία, από τις εργασίες ενός «συνήθους» συνεδρίου θέσεων και πολιτικών.

Αντ’ αυτού, όσοι παρακολούθησαν τις εργασίες του συνεδρίου είχαν την ευκαιρία να σταθούν μάρτυρες μίας χαρακτηριστικής για κόμμα της Αριστεράς διελκυστίνδας τακτικισμών εκ μέρους τόσο της κομματικής νομενκλατούρας όσο και εκείνων που έστεκαν απέναντί της.

Τελικό αποτέλεσμα, δε, αυτής της αλληλουχίας ελιγμών και κινήσεων τακτικής ήταν η καταφανής ήττα της νομενκλατούρας, των ανώτερων, δηλαδή, στελεχών της κομματικής ιεραρχίας, δίχως καν να χρειαστεί προσφυγή σε οποιαδήποτε κάλπη. Η ορμή της απόρριψής τους από τη βάση του κόμματος ήταν τόσο εμφανής, που δεν χρειαζόταν καν να τεθεί σε οποιαδήποτε κρησάρα.

Από κοντά δε, σε αυτή την απόρριψη, έστεκε και η κριτική για τον μεγάλο απόντα του συνεδρίου, τον πρώην πρόεδρο του κόμματος, Αλέξη Τσίπρα, η δημόσια τοποθέτηση του οποίου, πριν καν ανοίξουν οι εργασίες του συνεδρίου, πυροδότησε τη συζήτηση περί επιβεβαίωσης της προεδρικής «καρέκλας».

Αντίθετα, σημείο-κλειδί των εξελίξεων στο απίθανο γαϊτανάκι αντεγκλήσεων και αντιπροτάσεων που έπεσαν στο συνεδριακό τραπέζι πριν την ανάκληση της υπόθεσης των «προεδρικών» εκλογών, ήταν οι… καρέκλες της νομενκλατούρας.

Όταν ο πρόεδρος του κόμματος, Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος τελικά αναδείχθηκε σε μεγάλο κερδισμένο αυτών των διεργασιών ζήτησε, μαζί με την επαναβεβαίωση της εκλογής του, να «αλλάξουν όλα στο κόμμα», συμπεριλαμβανομένης και της σύνθεσης των κορυφαίων πολιτικών του οργάνων, τότε η «διαμαρτυρόμενη» νομενκλατούρα σήμανε υποχώρηση. Κατέδειξε, δε, έτσι, τις πραγματικές προτεραιότητές της.

Για την ακρίβεια, εάν από τις εργασίες του συγκεκριμένου συνεδρίου θα μπορούσε να αντληθεί ένα συμπέρασμα, αυτό θα αφορούσε το μέγεθος της απόρριψης που τρέφει η βάση του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ για την πλειονότητα των προσώπων σε κορυφαίες κομματικές θέσεις, προς τα οποία καταλογίζει και τη σφοδρή δημοσκοπική πτώση του κόμματος τα προηγούμενα χρόνια.

Μία νομενκλατούρα, η οποία ουδέποτε ενστερνίστηκε την απόφαση της βάσης του κόμματος να αναδείξει τον Στέφανο Κασσελάκη ως πρόεδρό του και οδήγησε το κόμμα σε ένα καθοδικό σπιράλ εσωστρέφειας.

Το «καλό» δε με τα συνέδρια, όταν αυτά διεξάγονται με όρους διαφάνειας και δεν καλύπτονται από πέπλα σκοπιμότητας, είναι ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα, φαινόμενα αυτού του είδους έρχονται στην επιφάνεια και στην κρίση της κοινωνίας.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αυτό το γεγονός εμπεριέχει θετικά αλλά και αρνητικά στοιχεία. Θετικά διότι είναι σαφές πλέον ποια είναι τα «βαρίδια» εκείνα που τον κρατούν πίσω και αρνητικά, διότι ακριβώς αυτά τα στοιχεία του στερούν τη δυνατότητα διαμόρφωσης μίας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, έναντι εκείνης που προτάσσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Δίχως όμως πρόταση αυτού του είδους, ποιος ο λόγος να ασχολείται μαζί του το ελληνικό εκλογικό σώμα;