Η ισονομία και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν και είναι σαφές ότι η πρόβλεψη περί των πανελλαδικών μπήκε στην εξίσωση των ιδιωτικών -ή όπως είναι η «πολιτικά ορθή» ονομασία τους, των μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών- πανεπιστημίων, ως απάντηση στην αρνητική επιχειρηματολογία περί δύο μέτρων και δύο σταθμών κατά την εισαγωγή στα κρατικά και στα ιδιωτικά ΑΕΙ, εντούτοις αποτελεί ένα εξαιρετικό πρώτο βήμα.

Θέτει έναν κοινό ακαδημαϊκό πήχη για όλους και αίρει κάθε επιχειρηματολογία περί διακρίσεων στη βάση οικονομικών ή άλλων παραμέτρων, για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Τελειώνουν, όμως, τα περί ισονομίας ζητήματα με τη συγκεκριμένη πρόβλεψη;

Μολονότι το σχετικό νομοσχέδιο, που παρουσίασε χθες ο υπουργός Παιδείας Κ. Πιερρακάκης, περιλαμβάνει 200 άρθρα (το πλήρες κείμενο επρόκειτο να αναρτηθεί χθες βράδυ στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης) και -άρα- θα κριθεί πληρέστερα προσεχώς, οι προβλέψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας οδηγούν σε δύο πρώτα συμπεράσματα: Πρώτον, καλώς μπήκε ο κοινός πήχης των πανελλαδικών -αν και υπήρχαν και άλλοι τρόποι να εξασφαλιστεί αυτή η πολυπόθητη ισονομία- και δεύτερον, έπρεπε να «προκύψουν» τα ιδιωτικά ΑΕΙ ώστε να ασχοληθεί η κυβέρνηση και με τα δημόσια.

Διότι χθες, ο φίλτατος και άκρως δραστήριος Πιερρακάκης παρουσίασε ένα νομοσχέδιο το οποίο μόνον μερικώς αφορούσε στην ίδρυση των ιδιωτικών ΑΕΙ καθώς, κυριότερα, αφορούσε στην ενίσχυση και βελτίωση της λειτουργίας των δημόσιων ΑΕΙ. Παρ' όλα αυτά, όμως, δεν κατόρθωσε να άρει μία από τις πλέον βασικές διαφορές μεταξύ των δύο, η ύπαρξη της οποίας οδηγεί αυτόματα σε τερατώδεις διακρίσεις μεταξύ όσων φοιτούν στα μεν και στα δε. Την επιβολή του νόμου.

Διότι είναι βέβαιο ότι καταστάσεις όπως αυτές που ταλανίζουν σήμερα τα ΑΕΙ όλης της χώρας, με τις καταλήψεις, τις φθορές, τις επιθέσεις σε καθηγητές, τις έκνομες ενέργειες και τόσα άλλα που αμαυρώνουν την πανεπιστημιακή ζωή, δεν θα απαντώνται, τουλάχιστον όχι σε αυτό το εύρος, στα ιδιωτικά ΑΕΙ. Εκεί, λοιπόν, σε ευθεία αντίθεση με την πρόβλεψη περί πανελλαδικών η οποία επιφέρει όρους ισονομίας, υπάρχει ανισότητα, αδικία και διάκριση κατά όσων πράγματι θέλουν να σπουδάσουν, όσων επιθυμούν κατά τρόπο γνήσιο και αυθεντικό να αξιοποιήσουν όσα προσφέρει η τριτοβάθμια εκπαίδευση για να οδηγηθούν σε ένα «ανώτερο» επίπεδο. Στο πεδίο της γνώσης, του τρόπου σκέψης, της επαγγελματικής και κοινωνικής ανέλιξής τους.

Διότι, εντέλει, αυτός είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού συστήματος. Να οπλίσει τους νέους ανθρώπους αυτού του τόπου ώστε να μπορέσουν να δώσουν τη μάχη τους από πλεονεκτικότερη θέση.

Έτσι, λοιπόν, ό,τι κι αν παρέθεσε χθες ο φίλτατος Πιερακκάκης, φανερώνοντας και το όποιο τυχόν ενοχικό σύνδρομο διακατέχει την ντεμί-δεξιά, ντεμί-κεντρώα κυβέρνησή μας ως προς τον τρόπο εισαγωγής στα ιδιωτικά ΑΕΙ, το βασικό απουσίαζε από την παρουσίασή του. Πώς θα επαναπροσανατολιστούν τα ΑΕΙ που λειτουργούν σήμερα στην πατρίδα μας, στον εκπαιδευτικό και ερευνητικό τους στόχο.

Πώς θα πάψουν να αποτελούν «χωράφι» της κάθε μειοψηφίας και πώς, επιτέλους, θα δοθεί μία πραγματική ευκαιρία στα παιδιά των μη εχόντων, εκείνων οι οποίοι πλήρωσαν και πληρώνουν για τη λειτουργία των κρατικών ΑΕΙ, να προκόψουν με τις σπουδές τους και αργότερα στη ζωή τους.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ισονομία μεταξύ κρατικών και ιδιωτικών ΑΕΙ, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν...