Δύο ξένοι στο ίδιο κόμμα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα.

Η δημόσια αντιπαράθεση που εκδηλώθηκε χθες μεταξύ του κυβερνητικού εκπροσώπου Π. Μαρινάκη και «κύκλων» του πρώην πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά, επ’ αφορμή του ζητήματος του γάμου ομοφύλων, δεν είναι καινοφανής. Έχει εκδηλωθεί ξανά, κατά το πρόσφατο παρελθόν, με επίκεντρο τα εθνικά θέματα, το μεταναστευτικό καθώς και το επίμαχο ζήτημα του γάμου ομόφυλων ζευγαριών.

Δύσκολα, δε, κανείς μπορεί να αγνοήσει ότι αυτή η αντιπαράθεση ανάγεται και στα γεγονότα του 1993 και την τότε κατάρρευση της κυβέρνησης της ΝΔ, υπό τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Έκτοτε, πολύ νερό κύλησε στο ρυάκι της ΝΔ και βεβαίως πολλά άλλαξαν. Τόσο στον χαρακτήρα του κόμματος, ο οποίος προσεγγίζει το πολιτικό κέντρο όσο ποτέ κατά το παρελθόν, όσο και στις πολιτικές που αυτό προωθεί, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ίσως, την επικείμενη θεσμοθέτηση του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, περί της οποίας αντιδρά η δεξιά πτέρυγα του κόμματος.

Ποτέ κατά το παρελθόν, όμως, δεν είχε λάβει τόσο ανοικτές διαστάσεις, ξεπερνώντας τα όρια μίας συγκεκαλυμμένης ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Η μομφή εκ μέρους του κυβερνητικού εκπροσώπου Π. Μαρινάκη κατά του κ. Σαμαρά, χθες, ήταν σαφής: «...Ούτως ή άλλως η αποχή είναι μία στάση κοινοβουλευτική. Ο κ. Σαμαράς το γνωρίζει. Πέραν από πρώην πρωθυπουργός, ως έμπειρος κοινοβουλευτικός ο ίδιος, στην ψηφοφορία για το Σύμφωνο Συμβίωσης, ούτως ή άλλως, είχε επιλέξει την αποχή», θύμισε χθες ο κ. Μαρινάκης.

Η απάντηση του πρώην πρωθυπουργού δεν άργησε και διατυπώθηκε λίγο αργότερα διαμέσου του γνωστού «κύκλου» συνεργατών του: «Ο Αντώνης Σαμαράς ως πρωθυπουργός ουδέποτε προέτρεψε, ούτε υπέδειξε στους βουλευτές του την αποχή». Τις απόψεις, δε, του ιδίου, επί του ζητήματος των ομόφυλων ζευγαριών ενστερνίζεται ικανός αριθμός βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Πρόκειται, δε, περί μίας αντιπαράθεσης η οποία δεν αφορά μόνο ένα θέμα αλλά εκτείνεται στο σύνολο της λεγόμενης «δεξιάς ατζέντας» και τούτο σε χρονική περίοδο κατά την οποία παρατηρείται μία ευρύτερη «δεξιά στροφή» στην Ελλάδα και γενικότερα τη Δύση.

Από τα ελληνοτουρκικά, όπου η κυβερνώσα παράταξη εμφανίζεται με δύο πρόσωπα, με το μεν να μην επιθυμεί τον διάλογο με τους «πειρατές» και να αναθεματίζει τις τάσεις κατευνασμού της γείτονος και το δε να πανηγυρίζει για τη σύναψη της Διακήρυξης των Αθηνών, μεταξύ των δύο κρατών, έως το μεταναστευτικό και τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών, ήτοι θεμάτων που άπτονται του «σκληρού πυρήνα» αυτής της ατζέντας.

Είναι ένας «βολικός καβγάς» στους κύκλους του κυβερνώντος κόμματος, ώστε να θυμίσει στο ευρύτερο ακροατήριο ότι η «δεξιά» είναι πάντα εντός των τειχών της ΝΔ (συμπεριλαμβανομένων βεβαίως των φίλτατων Μ. Βορίδη και Θ. Πλεύρη) και ότι -άρα- δεν χρειάζεται να την αναζητήσουν αλλού ή αποτελεί έκφανση ενός πραγματικού «καβγά» η έκβαση του οποίου είναι άδηλη; Ευλόγως η πορεία θα κρίνει την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, αν και η επίγευση της εξουσίας δύσκολα μπορεί να οδηγήσει σε επανάληψη όσων διαδραματίστηκαν στο -όχι τόσο μακρινό για όσους το έζησαν- 1993.

Όσο η ΝΔ κρατά τα ηνία της εξουσίας, η «συγκολλητική» ουσία υπάρχει και -επί του παρόντος τουλάχιστον, κρίνοντας από την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι κυριότεροι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης-, ουδείς απειλεί την κυριαρχία της στο πολιτικό σκηνικό.