Οι «άριστοι» Στρασβούργου και Βρυξελλών

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ορθώθηκε, κυρίως, ώστε οι λαοί της ηπείρου να μη βιώσουν ξανά συνθήκες όπως αυτές που επικράτησαν στη διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων.

Δημιουργήθηκε ώστε να διασυνδεθούν τα κράτη και οι λαοί της Ευρώπης -και κυρίως η Γερμανία με τη λοιπή Ευρώπη- με σχέσεις αλληλεξάρτησης, πρωτίστως, εμπορικές και οικονομικές, αλλά και από ένα κοινό θεσμικό πλαίσιο, το οποίο, με ορισμένες σαφείς εξαιρέσεις, όπως η άσκηση εξωτερικής πολιτικής, θα μετέφερε τμήμα της εθνικής κυριαρχίας του κάθε κράτους-μέλους στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, έδρες της Κομισιόν και της Ευρωβουλής, αντίστοιχα.

Στελεχώθηκαν, δε, αυτά τα κέντρα ευρωπαϊκής εξουσίας, πέραν των αιρετών και με μία «γραφειοκρατία», η οποία, θεωρητικώς, απαρτίζεται από τους «καλύτερους».

Στόχος, δε, όλου αυτού ήταν, κυρίως, η ανάδειξη του Ευρωπαίου πολίτη, μέσω της πολιτικής Συνοχής, η οποία στοχεύει στην εξισορρόπηση του βιοτικού επιπέδου και στη σμίκρυνση των μεγάλων ανισοτήτων που χαρακτήριζαν κατά το παρελθόν τη διαβίωση από το ένα ευρωπαϊκό κράτος στο άλλο.

Περίπου 70 χρόνια μετά τη δημιουργία του, λοιπόν, αυτό το οικοδόμημα βάλλεται πανταχόθεν και όχι πάντα αδίκως. Βάλλεται ακριβώς για την απουσία ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, η οποία αν και απαιτείται, παραμένει -εν πολλοίς και παρά τις εξαιρέσεις- εκτός «καταστατικού χάρτη» της ΕΕ. Ένα ζήτημα κυρίως πολιτικής βούλησης.

Βάλλεται για την ενεργειακή πολιτική που ακολούθησε, με κύρια υπαιτιότητα της Γερμανίας, στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών και η οποία την κατέστησε όμηρο της Μόσχας. Βάλλεται για την απουσία αμυντικής επάρκειας και για την εξάρτηση που έχει για την άμυνά της στην ομπρέλα των ΗΠΑ και στην Pax Americana. Βάλλεται για την απουσία ενιαίας μεταναστευτικής πολιτικής και για τα δεινά που υφίστανται, ως εξ αυτού του λόγου, τα κράτη-μέλη στα σύνορα της ΕΕ και μεταξύ άλλων, βάλλεται εσχάτως και για αδιαφάνεια.

Τόσο αυτήν για την οποία κατηγορήθηκε η Κομισιόν στη διάρκεια της πανδημίας αναφορικά με την εξασφάλιση εμβολίων για τους λαούς των κρατών-μελών, όσο, κυριότερα, από σκάνδαλα όπως το Qatargate στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τα οποία εμφανίζονται να αφορούν ευθέως τον χρηματισμό αιρετών και μονίμων υπαλλήλων της ΕΕ, με στόχο να επηρεαστούν τα κοινοτικά όργανα και να λάβουν ευνοϊκές για τους «χρηματοδότες» αποφάσεις.

Από ό,τι φαίνεται, δε, έχουμε δει μόνο την κορυφή του παγόβουνου έως τώρα.

Σύμφωνα με το Politico, πέραν των βασικών υπόπτων στη συγκεκριμένη υπόθεση, μεταξύ των οποίων οι Παντσέρι, Τζόρτζι και η «δική» μας Εύα Καϊλή, ενδέχεται να εμπλέκονται και δεκάδες ή ακόμη και εκατοντάδες άλλοι σε ζητήματα διαφθοράς.

Σύμφωνα με το σχετικό δημοσίευμα του Politico, βρέθηκε ηλεκτρονικό αρχείο με υπολογιστικά φύλλα (excel) στο οποίο απαριθμούνται εκατοντάδες δραστηριότητες άσκησης επιρροής που φέρεται να πραγματοποίησε το δίκτυο μεταξύ 2018 και 2022.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για μία υπόθεση η οποία ενδεχομένως να αφορά τον χρηματισμό αγνώστου και κατά τα φαινόμενα υψηλού αριθμού ευρωβουλευτών και πιθανώς άλλων στελεχών της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, με αντάλλαγμα την άσκηση επιρροής στο Ευρωκοινοβούλιο ή και την Κομισιόν.

Πόσο «αντέχει» όμως η ΕΕ ένα σκάνδαλο αυτού του μεγέθους, δίχως να χυθεί άπλετο φως και να διακριβωθεί το εύρος του; Ποια εμπιστοσύνη μπορούν να έχουν οι λαοί της Ευρώπης ή και συνολικά τα κράτη-μέλη στο οικοδόμημα Βρυξελλών και Στρασβούργου, εάν δεν επιμεριστούν κατά τον προσήκοντα τρόπο οι ευθύνες για αυτή την υπόθεση;

Η Ευρώπη βάλλεται σήμερα για σειρά αποφάσεων πολιτικού χαρακτήρα που έχει λάβει κατά το παρελθόν ή για την καθυστέρηση που επιδεικνύει στην αντιμετώπιση των κρίσεων που κατά καιρούς αντιμετωπίζει. Ουδέποτε ωστόσο υπήρξε αντιμέτωπη έως τώρα με διαφθορά αυτού του μεγέθους. Εάν δεν βάλει τα του οίκου της σε τάξη, θέτει εν αμφιβόλω το ίδιο της το μέλλον.