Η σύγκρουση των πολιτισμών και η Ελλάδα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν πράγματι η παρούσα σύρραξη στη Μέση Ανατολή εξελιχθεί στη «Σύγκρουση των Πολιτισμών» που περιγράφει ο Σ. Χάντινγκτον στο φερώνυμο πόνημά του είναι άγνωστο. Αυτό που είναι βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι διαθέτει όλα εκείνα τα συστατικά στοιχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη γενίκευσή της σε μία πρωτόγνωρης έκτασης και σφοδρότητας αντιπαράθεση, μεταξύ δυο κόσμων: της Δύσης και της Ανατολής.

Η χώρα μας είναι ιδιαίτερα πιθανόν, δε, να βρεθεί στην πρώτη γραμμή αυτής της δυνητικής σύγκρουσης, ελέω όχι μόνον της γεωγραφικής της θέσης όσο, κυριότερα, των αξιών που δηλώνει ότι πρεσβεύει και των επιλογών που έχει κάνει διαχρονικά αλλά και κατά τη διάρκεια των υφιστάμενων συγκρούσεων, στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή.

Η χθεσινή επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ισραήλ είναι δε απολύτως χαρακτηριστική αυτής της ξεκάθαρης επιλογής στρατοπέδου που έχει κάνει η χώρα μας στο Μεσανατολικό, όπως αντίστοιχα υπήρξε και η στάση της από την έναρξη κιόλας του πολέμου στην Ουκρανία, με την παροχή αμυντικού και άλλου υλικού αλλά και την ευρύτερη στήριξή της προς το Κίεβο.

Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός δηλώνει προς τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Βεν. Νετανιάχου, «μπορείτε να υπολογίζετε στην υποστήριξή μας, τη βοήθειά μας», δεν υπάρχουν αμφιβολίες ως προς τη θέση που λαμβάνει η Ελλάδα.

Όπως αντίστοιχα δεν υπάρχουν αμφιβολίες ως προς τη θέση που λαμβάνει η γείτονα Τουρκία, όταν για το ίδιο θέμα ο πρόεδρος Ρετζέπ Τ. Ερντογάν χαρακτηρίζει ως γενοκτονία τις επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα και συνομιλεί με τον επικεφαλής της Χαμάς για τερματισμό των εχθροπραξιών.

Εάν μέτρο δε της επέκτασης της σύγκρουσης είναι και οι επιθέσεις που σημειώνονται σχεδόν καθημερινά σε δυτικές πρωτεύουσες από ακραία ισλαμιστικά στοιχεία και οι εκκλήσεις που απευθύνει προς τα μέλη και τους οπαδούς του ο εξτρεμιστικός ισλαμισμός για τη συνέχισή τους, τότε είναι σαφές ότι ο «εχθρός» βρίσκεται ήδη εντός των πυλών.

Υπ' αυτό το πρίσμα, πόσο έτοιμη είναι η Ελλάδα να αντιμετωπίσει μία αντιπαράθεση αυτής της μορφής και ποια βήματα πρέπει να ακολουθήσει τόσο στο πεδίο της κοινωνίας των πολιτών όσο και ως συντεταγμένη πολιτεία στην κατεύθυνση της προετοιμασίας της;

Αποτελεί τμήμα της κοινωνικής συνείδησης το ενδεχόμενο εμπλοκής της χώρας μας σε μία αντιπαράθεση αυτού του είδους; Έχει ενσωματωθεί αυτό το ενδεχόμενο στο σκεπτικό του κάθε πολίτη ή ακόμη και στη λειτουργία του κράτους; Πρόκειται για ερωτήματα τα οποία, υπό το φως των περιστάσεων, θα ήταν απολύτως χρήσιμο να βρουν απαντήσεις.

Συχνά μία ολοένα αυξανόμενη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας αναγάγει, δικαίως, το Ισραήλ σε παράδειγμα προς μίμηση, σε σειρά τομέων, από την επιχειρηματικότητα έως τις ένοπλες δυνάμεις κ.α. Σε τι βαθμό, ωστόσο, θα μπορούσε η σημερινή Ελλάδα να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα;

Όταν η σκέψη και μόνον επέκτασης της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας κατά λίγους μήνες προκαλεί ρίγη αποστροφής στις πολιτικές ελίτ της χώρας και θεωρείται ανάθεμα από μεγάλα τμήματα της νεολαίας της, τι ελπίδες έχουμε να υιοθετήσουμε θητεία διάρκειας 32 μηνών για τους άντρες και 24 μηνών για τις γυναίκες, όπως ισχύει στο Ισραήλ, ή εντέλει μεγαλύτερης διάρκειας εκείνης που ισχύει σήμερα στη χώρα μας;

Αντίστοιχα, πόσο προσανατολισμένοι είμαστε στη στήριξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας ως μέσου όχι μόνο οικονομικής ανάπτυξης όσο κυριότερα αύξησης της εξοπλιστικής μας επάρκειας;

Το «κακό» βρίσκεται ήδη στο κατώφλι μας και ενδέχεται κάποια στιγμή να το διαβεί. Οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε.