Δεν είναι ΙΧ η εξωτερική πολιτική

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την προσεχή Τετάρτη, 20 τρέχοντος, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα συναντηθεί στη Νέα Υόρκη με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στο πλαίσιο ενός διαλόγου που πιθανώς να προβλέπει «κάποιες υποχωρήσεις» όπως ο ίδιος έχει προαναγγείλει, με δημόσια δήλωσή του.

Συγκεκριμένα, όπως είπε, απαντώντας στη διάρκεια συνέντευξής του στον ΣΚΑΪ σε ερώτηση περί πιθανής απομείωσης της εθνικής κυριαρχίας έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, σε περίπτωση επίτευξης λύσης της ελληνοτουρκικής διαφοράς, «αυτό είναι μία σχετική έννοια, αλλά πρέπει να σας πω ότι οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις, οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης».

Για αυτές τις «κάποιες υποχωρήσεις, από κάποιες θέσεις», κατά πόσον υφίσταται σήμερα συναίνεση εκ μέρους του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου της χώρας;

Για το κορυφαίο ανοικτό εθνικό ζήτημα, ήτοι τη διαφορά που έχει η Ελλάδα με την Τουρκία ως προς τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, σε τι είδους συνεννόηση έχει προχωρήσει ο πρωθυπουργός της χώρας με τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις του τόπου; Ακόμη κι αν η ομοφωνία φαντάζει απίθανη με το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων, η εξασφάλιση μιας συμφωνίας με τις κυριότερες πολιτικές δυνάμεις δεν θα προσέφερε διευρυμένη ισχύ στην εντολή του κ. Μητσοτάκη, να διαπραγματευτεί επί εθνικών θεμάτων από τη θέση του Έλληνα πρωθυπουργού; Εντέλει, τα εθνικά θέματα δεν απαιτούν και πραγματικά εθνικές λύσεις;

Σε κλειστή συνεδρίαση της Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, χθες, ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης προκάλεσε αίσθηση περί τα ελληνοτουρκικά, ισχυριζόμενος πως τόσο ο ίδιος όσο και ο Τούρκος ομόλογός του είναι «ιδιοκτήτες» της εξωτερικής πολιτικής που θα ασκήσουν. Αυτή η τοποθέτηση, δε, φέρεται να οδήγησε την εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου στην επισήμανση πως τα λόγια του κ. Γεραπετρίτη είναι απόδειξη «ΙΧ εξωτερικής πολιτικής». Ακόμη κι αν δεν είναι απολύτως ακριβής η συγκεκριμένη επισήμανση, δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς πως δεν έχει -αν μη τι άλλο- μια «δόση» αλήθειας.

Για παράδειγμα, ο φίλτατος κ. Γεραπετρίτης επίσης φέρεται να επανέλαβε χθες ότι η μόνη διαφορά με την Τουρκία αφορά την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, κάτι που πράττει σχεδόν σε κάθε δημόσια ευκαιρία που του προσφέρεται. Προς τι άραγε; Χάριν εμπέδωσης ή για τη διασκέδαση ανησυχιών ότι η διαπραγμάτευση δεν θα αφορά αποκλειστικά και μόνον αυτά τα ζητήματα;

Πότε υπήρξε κάποιου είδους συνεννόηση, πέραν των απλών «ενημερώσεων», με δυνάμεις της αντιπολίτευσης ως προς το περιεχόμενο των συνομιλιών με τη γείτονα ως προς, αφενός, τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» που έχει η χώρα μας, αφετέρου το έδαφος των «κάποιων υποχωρήσεων» για τις οποίες έκανε λόγο ο πρωθυπουργός;

Αν και το εκλογικό σώμα της χώρας προσέφερε μία ισχυρή πλειοψηφία στην κυβέρνηση, ο άνθρωπος που κρατά τα ηνία της θα ισχυροποιούσε έτι περαιτέρω τη θέση του ως «εθνικού διαπραγματευτή», εάν εξασφάλιζε τη «βούλα» της εθνικής συναίνεσης ή εντέλει την απόσπαση της σύμφωνης γνώμης των κυριότερων πολιτικών δυνάμεων του τόπου.

Η χώρα μας δεν διαθέτει ένα «Συμβούλιο Ασφαλείας», κατά το πρότυπο της γείτονος ή δυτικών κρατών, όπου θα μπορούσε να βρεθεί έδαφος συνεννόησης μεταξύ αυτών των δυνάμεων. Είναι βέβαιον, όμως, ότι μπορεί να βρει έναν τόπο συνάντησης και συνεννόησης μεταξύ τους, εάν έχει τη βούληση για αυτό.