Το πολιτικό κεφάλαιο και το casus belli

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η πεποίθηση που εξέφρασε πρόσφατα ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, στη διάρκεια συνέντευξής του στο αιγυπτιακό τηλεοπτικό κανάλι «Al Ghad TV», ότι η Ελλάδα και η Τουρκία «έχουν το πολιτικό κεφάλαιο ώστε να συνεργαστούν για τη βελτίωση των σχέσεων τους» εδράζεται, κατά τον ίδιο, στο ότι σε αμφότερες τις χώρες «έχουμε νέες κυβερνήσεις, με αυξημένη νομιμοποίηση» και άρα «υπάρχει ισχυρή πολιτική εντολή».

Ευλόγως, έτσι είναι τα πράγματα.

Αρκεί, ωστόσο, αυτό το πολιτικό κεφάλαιο, για τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δυο πλευρών και πολύ περισσότερο για την είσοδό τους σε οποιουδήποτε είδους διαπραγματεύσεις, ενόσω επικρέμαται υπεράνω της Ελλάδος το τουρκικό casus belli;

Για την ακρίβεια, πώς είναι δυνατόν όχι μόνον να δηλώνουμε πρόθυμοι να εισέλθουμε, έστω υπό προϋποθέσεις, σε διαπραγματεύσεις -όπως τις έθεσε ο κ. Γεραπετρίτης στην ίδια συνέντευξη- αλλά και να κάνουμε «κάποιες υποχωρήσεις, από κάποιες θέσεις» όπως προανήγγειλε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν η άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων μας για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων, συνιστά αιτία πολέμου για την Τουρκία;

Ακόμη και υπό το πρίσμα των “προϋποθέσεων” που έθεσε ο κ. Γεραπετρίτης, ήτοι της ύπαρξης “ηρεμίας” όπως την χαρακτήρισε, μεταξύ των δυο χωρών και του σεβασμού των λεγομένων κόκκινων γραμμών, δηλαδή, του αποκλεισμού θεμάτων «που άπτονται της κυριαρχίας της, όπως τα ελληνικά χωρικά ύδατα ή η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας» συνάδει η διατήρηση του τουρκικού casus belli με την έναρξη “διαπραγματεύσεων” μεταξύ των δυο πλευρών;

Δεν συνιστά επιτομή μίας κατευναστικής στάσης εκ μέρους της χώρας μας, ενδεχόμενη είσοδός της σε διαπραγματεύσεις οποιουδήποτε είδους ενόσω διατηρείται σε ισχύ αυτή η “αιτία πολέμου”;

Εάν όμως είναι όντως έτσι τα πράγματα, τότε στις “κόκκινες γραμμές” που παραθέτει τόσο εύγλωττα ο φίλτατος κ. Γεραπετρίτης, θα όφειλε να προστεθεί, εκ προοιμίου, η άρση του casus belli, ως ελάχιστη ένδειξη ειρηνικών προθέσεων και διαλλακτικής προσέγγισης εκ μέρους της Τουρκίας. Οτιδήποτε διαφορετικό θα σήμαινε ότι η Ελλάδα θα έμπαινε σε μία διαδικασία διαπραγμάτευσης και ενδεχομένως παραπομπής του όλου ζητήματος της μίας και μόνης ελληνοτουρκικής διαφοράς στη Χάγη, υπό το κράτος απειλών πολέμου.

Με άλλα λόγια θα εμφανιζόταν να σύρεται σε διαπραγματεύσεις υπό το βάρος αυτών των απειλών. Πόσο πολιτικό κεφάλαιο, άραγε, θα χρειαζόταν σε αυτήν την περίπτωση, ώστε να τελεσφορήσει η όλη προσπάθεια;

Η επίλυση της ελληνοτουρκικής διαφοράς, δηλαδή του προσδιορισμού υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, επισκιάζεται σήμερα από τις διεκδικήσεις της γείτονος οι οποίες βαίνουν διαρκώς κλιμακούμενες. Αφορούν πλέον άμεσα ζητήματα κυριαρχίας, όπως αυτά που συνθέτουν οι λεγόμενες γκρίζες ζώνες, ο ισχυρισμός περί άρσης της κυριαρχίας της Ελλάδος σε σειρά ακριτικών νήσων δεδομένης της ύπαρξης αμυντικών δυνάμεων επ’ αυτών και η απαίτηση της αποστρατικοποίησής τους, το παράνομο τουρκολιβικό μνημόνιο, το μύθευμα περί “γαλάζιας πατρίδας” και τόσα άλλα.

Εάν σε αυτά προσθέσουμε και την απειλή πολέμου που διατηρεί ενεργή η Τουρκία απέναντι στη χώρα μας από το 1995 έως σήμερα, δημιουργείται ένα περιβάλλον απαγορευτικό ακόμη και σε ενδεχόμενη σκέψη εισόδου σε “διαπραγματεύσεις” με την γείτονα.

Εάν από κοινού με τις λοιπές “προϋποθέσεις” που θέτει ο κ.Γεραπετρίτης για την έναρξη διαλόγου αυτού του είδους με την Τουρκία δεν τεθεί και η άρση του casus belli η χώρα μας θα έχει αποστείλει το χειρότερο δυνατό μήνυμα στην γείτονα. Αυτό της εκ προοιμίου υποχώρησης.

Θα όφειλε, όμως, να έχει και ο κατευνασμός τα... όριά του.