Το κίνημα της πετσέτας και ο... ύπνος των αρμοδίων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αυθαιρεσία, σε οποιαδήποτε μορφή της, μπορεί να ανθήσει μόνον – ή εντέλει κυρίως – όταν απουσιάζει ο έλεγχος.

Έτσι, λοιπόν, είτε αυτή η αυθαιρεσία αφορά σε υποθέσεις όπως του Beach Bar της Ρόδου που έκρινε σκόπιμο να καταπατά ακόμη και τον θαλάσσιο χώρο, εγκαθιστώντας “ξαπλώστρες” σε αυτόν, είτε αφορά τις περιπτώσεις για τις οποίες ωρύονται οι φίλτατοι του “κινήματος της πετσέτας” στην Πάρο και σε άλλα νησιά, είναι δυνατή μόνον όταν ο έλεγχος είναι ανύπαρκτος.

Έτσι, λοιπόν, όταν ο φίλτατος κ. Κ. Χατζηδάκης, υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, ωρύεται και αυτός με τη σειρά του προς όσους παρανομούν στις παραλίες υπερβαίνοντας τις συμβατικές τους υποχρεώσεις ή προχωρώντας σε κάθε είδους αυθαιρεσίες, ας θυμόμαστε ότι τούτα τα φαινόμενα, πρώτον, δεν είναι χθεσινά, αλλά υπάρχουν επί σειρά ετών στα ελληνικά νησιά, δεύτερον, σημειώνονται υπό το καθεστώς ανοχής των κάθε λογής “αρμοδίων” για την εποπτεία των συγκεκριμένων δραστηριοτήτων.

Για την ακρίβεια, το γεγονός και μόνον ότι αυτοί οι “αρμόδιοι” επιμερίζονται σε διάφορες ελεγκτικές αρχές του δημοσίου, συμπεριλαμβανομένων των ΟΤΑ με τους οποίους συνάπτονται πολλές από τις συμβάσεις εκμίσθωσης τμημάτων της παραλίας, της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου, την οποία επικαλέστηκε χθες ο Κ. Χατζηδάκης αναφορικά με τη διενέργεια ελέγχων, ή ακόμη και των κατά τόπους εισαγγελικών και διωκτικών αρχών, τις οποίες κινητοποίησε πρόσφατα προς την ίδια κατεύθυνση η νεοδιορισθείσα Εισαγγελέας του Αρείου Πάρου, Γεωργία Αδειλίνη, καταδεικνύει τον κατακερματισμό αρμοδιοτήτων και, τελικά, την ανυπαρξία συστηματικών ελέγχων.

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το λεγόμενο “κίνημα της πετσέτας” αναπτύχθηκε ακριβώς διότι απουσίαζαν οι έλεγχοι αυτών των τουριστικών δραστηριοτήτων κατά τρόπο συστηματικό, αφού οι αρμοδιότητες γίνονταν “μπαλάκι” και οι κάθε λογής “επιχειρηματίες” του καλοκαιριού έκαναν ό,τι οι ίδιοι έκριναν σκόπιμο, συχνά υπερβαίνοντας την έννομη τάξη.

Ακριβώς αντίστοιχη ήταν και η μάχη καταπάτησης παραλιών στην πολύφερνη Μύκονο, όπου επήλθε μία επίφαση τάξης μόνον κατόπιν πρωθυπουργικής οργής και συνεπακόλουθης αντίδρασης της Πολιτείας.

Εάν το κράτος, με όλες του τις εκφάνσεις έκανε σωστά τη δουλειά του ευθύς εξαρχής και δεν έκανε “μπαλάκι” τις ευθύνες από τη μία υπηρεσία στην άλλη, ίσως να μην είχαμε φθάσει στο σημείο να διοργανώνονται λαϊκές κινητοποιήσεις με στόχο την ανάκτηση των παραλιών και του δικαιώματος ελεύθερης πρόσβασης σε αυτές, το οποίο είναι ούτως ή άλλως συνταγματικά κατοχυρωμένο.

Το «κίνημα της πετσέτας», όσο «χαριτωμένο» κι αν τυχόν ηχεί στα ώτα όσων δίνουν την καθημερινή μάχη επιβίωσης στα αστικά κέντρα ή σε οποιοδήποτε τόπο απασχόλησης, αποτυπώνει την έμπρακτη αποτυχία της κρατικής μηχανής να επιβάλλει την τάξη και υπό αυτή την έννοια είναι άξιο προσοχής. Αν και δεν αγγίζει την έννοια της αυτοδικίας, καθώς οι συγκεκριμένοι πολίτες δεν “πήραν το νόμο στα χέρια τους”, αλλά απλά διαμαρτυρήθηκαν για την μη τήρησή του από ορισμένους επιχειρηματίες, την πλησιάζει και συνιστά, ενδεχομένως, προάγγελο δυσμενέστερων εξελίξεων. Σε κάθε περίπτωση συνιστά μια πρωτοβουλία με θετικό πρόσημο.

Όταν διατυπώνονται επώνυμες καταγγελίες για “σωματοφύλακες” σε παραλίες και για κάθε είδους παρανομίες στην αιχμή της λεγομένης, “βαριάς βιομηχανίας” της χώρας και οι πολίτες αναγκάζονται να διαδηλώσουν για αυτό, τότε είναι βέβαιον όχι μόνον ότι “κάτι” δεν πάει καλά, αλλά και ότι το κράτος δεν κάνει τη δουλειά του.