Οι δήμοι, οι ανάγκες και η κομματοκρατία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αγαλλίαση με την οποία υποδέχθηκε χθες η κυβερνώσα παράταξη την “άνευ όρων” -τουλάχιστον δημοσίως- οπισθοχώρηση του κ. Γ. Πατούλη από τη θέση του επισήμου υποψηφίου της ΝΔ για την Περιφέρεια Αττικής, επαναφέρει κατά τρόπο επιτακτικό ένα, μάλλον διαχρονικό, ερώτημα: τι δουλειά έχουν τα κόμματα στην τοπική αυτοδιοίκηση, ακόμη και δευτέρου βαθμού; 

Προσμετράται στα κριτήρια καταλληλότητας των υποψηφίων στις αυτοδιοικητικές εκλογές πρώτου (δήμοι) ή δευτέρου (Περιφέρειες) βαθμού η κομματική τοποθέτηση; Θα επηρεάσει αυτή η τοποθέτηση, και το μπλε, πράσινο ή κόκκινο της απόχρωσής της, την καταλληλότητά τους στην εκτέλεση των καθηκόντων τους, είτε αυτά αφορούν στην αποκομιδή των απορριμμάτων, τον ηλεκτροφωτισμό, την αποκατάσταση των οδοστρωμάτων, είτε σε οποιοδήποτε άλλο δημοτικό καθήκον;

Με μόνη εξαίρεση, ενδεχομένως, τους δυο – τρεις μεγάλους δήμους της χώρας, η “κατάκτηση” των οποίων αντιμετωπίζεται κατά κανόνα ως δημοκρατικό “λάφυρο”, τι δουλειά έχουν τα κόμματα στους δήμους; Ακόμη και σε αυτούς τους δύο – τρεις μεγάλους δήμους, όπου η κομματική σημειολογία εμφανίζεται να επισκιάζει την επάρκεια του εκάστοτε υποψηφίου, ποια ήσαν τα ιστορικά διδάγματα; Ήσαν οι δήμαρχοι της τάδε ή της δείνα παράταξης καλύτεροι από τους άλλους, βάσει όσων έπραξαν στη διάρκεια της θητείας τους ή το “μπόι” τους αποδείχθηκε χαμηλότερο των προσδοκιών της κομματικής ταυτότητας;

Φίλτατοι, ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Δημοκρατία έχουμε σε αυτόν τον τόπο και τα κριτήρια με τα οποία προσεγγίζει ο κάθε ψηφοφόρος την κάλπη συνιστούν ατομικό προνόμιο. Ωστόσο, υπαγορεύονται σε μεγάλο βαθμό και από τον τρόπο με τον οποίο τα πολιτικά κόμματα ποδηγετούν ή τουλάχιστον επιχειρούν ως προς αυτό, την ψήφο μερίδος του εκλογικού σώματος, με στόχο να βαφτεί ο χάρτης με το χρώμα της παντιέρας τους, τη βραδιά των εκλογών.

Αυτός ο στόχος, όμως, ουδεμία σχέση με την δυνητική αποτελεσματικότητα των υποψηφίων και την ικανότητά τους να προσφέρουν ουσιαστικό έργο προς τους δημότες. Ουδεμία σχέση έχει, όπως έχει επανειλημμένως αποδειχθεί – δίχως να υφίσταται ανάγκη επίκλησης παραδειγμάτων, όταν είναι τόσο νωπές οι μνήμες - με το έργο που είναι σε θέση να προσφέρουν προς το κοινωνικό σύνολο.

Για την ακρίβεια, η ταύτιση των υποψηφίων με το τάδε ή το δείνα κόμμα καθιστά εκκωφαντική την διασύνδεσή τους με τον καρκίνο που τρώει τα σωθικά αυτού του κράτους εδώ και δεκαετίες και ακούει στο όνομα “πελατειακό κράτος”. Ποιος καλύτερος τρόπος να αποσυνδεθεί από τα πλοκάμια της πελατειακής εξυπηρέτησης η χώρα, από την κοπή του ομφάλιου λώρου μεταξύ της τοπικής αυτοδιοίκησης και των κομμάτων; Όμως, φευ, ενίοτε ακριβώς αυτή η σχέση αποδεικνύεται η κινητήριος δύναμη που ωθεί τμήμα του εκλογικού σώματος προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Όταν οι δημοτικές αρχές “αποφεύγουν” να χρεώσουν επιχειρήσεις στους δήμους τους με τα προσήκοντα τέλη, με στόχο την άγρα ψήφων στις επόμενες εκλογές ή δεν πιέζουν για καθαρισμούς οικοπεδικών εκτάσεων από νεκρή καύσιμη ύλη, στο πλαίσιο των απαραίτητων μέτρων πυροπροστασίας, με ακριβώς τον ίδιο στόχο, ας μην σπεύδουμε να αναφωνήσουμε “ποιος φταίει” όταν κάτι πηγαίνει στραβά! Είναι γνωστό το ποιος φταίει.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, όση αγαλλίαση κι αν προσέφερε στην κυβερνώσα παράταξη με την υποχώρηση του χθες από την θέση του υποψηφίου για την Περιφέρεια Αττικής ο φίλτατος κ. Πατούλης, έχουμε έναν επιπρόσθετο λόγο για τον οποίο πρέπει να τον ευχαριστήσουμε: μας θύμισε ότι τα κόμματα ουδεμία δουλειά έχουν στην τοπική αυτοδιοίκηση, ανεξαρτήτως βαθμού, όποια κι αν είναι η απόχρωσή τους.