Η ψήφος των αποδήμων, η «βιασύνη» και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην υπόθεση της ψήφου των αποδήμων ποια είναι η ουσία; Στην υπόθεση της ψήφου των ετεροδημοτών ή εντέλει όσων δεν βρίσκονται κατά τον χρόνο των εκλογών κοντά στα εκλογικά τμήματα όπου είναι εγγεγραμμένοι, ποιο είναι το δια ταύτα;

Ένα και μόνον ένα: εφόσον έχουν εκλογικά δικαιώματα, να μπορούν να τα ασκήσουν κατά τρόπο απρόσκοπτο.

Αυτό είναι όλο το πανηγύρι, από όποια πλευρά του φράκτη κι αν κάθεται κανείς. Όλο αυτό όμως είναι ένα σοβαρό «πανηγύρι», το οποίο οφείλουμε άπαντες να εξετάσουμε με τη δέουσα επιμέλεια. Ιδίως, δε, οι νεοεκλεγέντες εκπρόσωποί μας.

Έτσι, λοιπόν, όσο αποτρόπαιο ή ντροπιαστικό κι αν ήταν το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων σε ό,τι αφορά στη συμμετοχή των Ελλήνων του εξωτερικού ή όσων βρίσκονταν μακριά από τους τόπους της συνήθους κατοικίας τους, λόγω εποχικής απασχόλησης (ιδίως στις εκλογές του Ιουνίου), ουδεμία σπουδή δικαιολογείται στην αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος.

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας έχει ήδη εγγράψει μία αποτυχία σε αυτό το ζήτημα, εάν κρίνουμε από το τελικό αποτέλεσμα που είχε η τελευταία του νομοθετική προσπάθεια και οφείλει, άρα, να κάνει ό,τι είναι δυνατόν ώστε αυτή τη φορά το αποτέλεσμα της νομοθετικής του προσπάθειας να είναι επιτυχές. Τι ακριβές σημαίνει, δε, επιτυχία στο συγκεκριμένο ζήτημα το ορίζει η κάλπη.

Όταν μόνο κατά την τελευταία δεκαετία έχουν οδηγηθεί στο εξωτερικό, είτε στην ΕΕ είτε σε τρίτες χώρες, περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι και στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις κατόρθωσαν να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα μόνο δύο δεκάδες χιλιάδες εκ των αποδήμων του εξωτερικού, τότε είναι σαφές ότι το υφιστάμενο νομοθέτημα έχει αποτύχει.

Όσο απαραίτητη, όμως, είναι η άρση των περιορισμών που θέτει το σημερινό θεσμικό πλαίσιο στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος όσων βρίσκονται στην αλλοδαπή ή εντέλει μακριά από τους τόπους όπου είναι εγγεγραμμένοι, άλλο τόσο είναι και η εξεύρεση ενός κοινού τόπου μεταξύ του πολιτικού προσωπικού της χώρας για την επίτευξη των αυξημένων πλειοψηφιών που ορίζει το Σύνταγμα για νομοθετήματα αυτού του είδους.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, τα πολιτικά κόμματα της χώρας θα επεδείκνυαν σοφία εάν παραμέριζαν τις όποιες τυχόν παρωπίδες τους θέτει η κομματική αντιπαράθεση και έβρισκαν κοινό τόπο συνεννόησης για την «απελευθέρωση» όσων έχουν εκλογικά δικαιώματα αλλά αδυνατούν να τα ασκήσουν, είτε επειδή βρίσκονται στο εξωτερικό είτε επειδή βρήκαν μία εποχική απασχόληση που τους κρατά μακριά από τον συνήθη τόπο κατοικίας τους.

Τόσο απλό είναι το θέμα.

Όσο δε για εκείνους που ερίζουν σχετικά με την ψήφο ανθρώπων που λείπουν επί δεκαετίες από την πατρίδα τους και αμφιβάλλουν κατά πόσον θα έπρεπε να τους δοθεί η δυνατότητα να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα, η ερώτηση είναι μία: Εάν αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονταν στην Ελλάδα, εάν έπαιρναν δηλαδή ένα αεροπλάνο και έρχονταν στην πατρίδα τους, θα δικαιούνταν να ψηφίσουν; Διότι εάν απαντήσουμε καταφατικά σε αυτό το ερώτημα, τότε έχουμε απαντήσει και στο ευρύτερο περί του δικαιώματός τους να ασκούν τα εκλογικά τους δικαιώματα…

Έτσι, λοιπόν, φίλτατοι, αντί για τις ατέρμονες αντιπαραθέσεις του επί του θέματος, ο πολιτικός κόσμος της χώρας οφείλει δίχως βιασύνες αλλά με την προσήκουσα σοβαρότητα να άρει το δημοκρατικό κώλυμα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας.

Απλά, δίκαια και… ωραία!