Οι τουρκικές κάλπες και η επιστροφή των προκλήσεων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ως προς τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας έναντι της χώρας μας, η Ελλάδα δεν δικαιούται να τρέφει αμφιβολίες. Τις γνωρίζουμε ή τουλάχιστον θα οφείλαμε.

Ωστόσο, θα ήταν ευχής έργον, η εξασφάλιση μίας περιόδου νηνεμίας, έστω πρόσκαιρης, στις σχέσεις των δύο κρατών, δεδομένου ότι αμφότερα βαδίζουν σε εκλογικές αναμετρήσεις και διανύουν, άρα, καιρούς δυνητικά κρίσιμους.

Ευχή η οποία εμφανίστηκε, τουλάχιστον πρόσκαιρα, να εκπληρώνεται, στον απόηχο της αλληλεγγύης που επέδειξε η χώρα μας προς τη γείτονα, κατά την τραγωδία των σεισμών που την έπληξαν.

Το ατυχές στην όλη υπόθεση, ωστόσο, είναι ότι ο πρόεδρος Ρ. Τ. Ερντογάν φαίνεται ότι δεν τα πηγαίνει τόσο καλά στις δημοσκοπήσεις. Και τούτο, υπό το φως τόσο των δυσμενών αντικειμενικών συνθηκών που αντιμετωπίζει η τουρκική κοινωνία, με τον πληθωρισμό να καλπάζει και τη λίρα να κλυδωνίζεται, όσο και των πολιτικών επιπτώσεων που έχει για το κυβερνών κόμμα, ΑΚΡ, η τραγωδία των σεισμών και ο τρόπος διαχείρισής της.

Είναι δε ατυχές διότι ο φίλτατος Ερντογάν όπως και ο υπουργός του επί των Εξωτερικών Μ. Τσαβούσογλου καταφεύγουν, ολοένα και με μεγαλύτερη οξύτητα, στους συνήθεις «εχθρούς», ώστε να αντλήσουν λαϊκή υποστήριξη και δημοτικότητα. Ποιος άλλος δε προσφορότερος «εχθρός» από την Ελλάδα, την κυριαρχία της οποίας επί σειράς νήσων αλλά πλέον και της Δυτικής Θράκης, αμφισβητεί ευθέως η Τουρκία.

Το έσχατο δε «απόκτημα» στη φαρέτρα των τουρκικών προκλήσεων είναι το τηλεοπτικό μήνυμα που δημιούργησε το κυβερνών κόμμα, εμφανίζοντας περίπου το ήμισυ του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου καθώς και τη Δυτική Θράκη,  με κόκκινα χρώματα και με την ημισέληνο, κατά το τουρκικό αφήγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Και όλα αυτά, από μία χώρα θεωρητικά σύμμαχο.

Ίσως πείτε, «συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια» και η Ελλάδα στις τουρκικές προκλήσεις και δεν θα έχετε άδικο.  Δύο τινά, όμως, εμφανίζονται να διαφοροποιούν την παρούσα κρίση από προηγούμενες αντίστοιχες μεταξύ των δύο κρατών.

Πρώτον, σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, η διαφαινόμενη μετακίνηση του νεοαποκτηθέντος πολεμικού πλοίου αμφίβιων επιχειρήσεων, ελικοπτεροφόρου «Αναντολού» στη Σμύρνη.

Δεύτερον, η ραγδαία επιδείνωση των αμερικανο-τουρκικών σχέσεων, επ’ αφορμή του μηνύματος που εξέδωσε ο Λευκός Οίκος για την ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Ένα ζήτημα το οποίο «πονάει» το τουρκικό πολιτικό κατεστημένο, ιδίως στη διάρκεια μίας προεκλογικής περιόδου και οδήγησε σε οργίλη απάντηση εκ μέρους του κ. Τσαβούσογλου, ο οποίος αν και δεν κατονόμασε, εμμέσως χαρακτήρισε τον Αμερικανό πρόεδρο Τζό Μπάιντεν ως «τσαρλατάνο».

Αποτελεί δε αυτό το στοιχείο μία αρνητική εξέλιξη στο ελληνοτουρκικό πάζλ, διότι επηρεάζει άμεσα τη δυνητική επιρροή που έχουν οι ΗΠΑ επί της Άγκυρας και άρα μειώνει τη δυνατότητα επιβολής της Pax Americana στην περιοχή του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου.

Τούτων όλων δοθέντων, όσο κι αν ήταν αναμενόμενη η εκπνοή του χρονικού διαστήματος κατά το οποίο οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα διέρχονταν περίοδο νηνεμίας, πλέον, οφείλουμε να είμαστε αφυπνισμένοι στο ενδεχόμενο ραγδαίας επιδείνωσή τους ή και χειρότερων καταστάσεων.

Ο εναγκαλισμός του Ρ. Τ. Ερντογάν με την εξουσία, στη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας, κινδυνεύει να λήξει κατά τρόπο ηχηρό, καθιστώντας άδηλο το μέλλον του. Ως αποτέλεσμα δεν θα έπρεπε να εκπλήξει το ενδεχόμενο να επιδοθεί σε κάθε είδους ενέργεια που θα στήριζε, κατά την εκτίμησή του, το ενδεχόμενο επανεκλογής του.

Συμπεριλαμβανομένης βεβαίως μίας αντιπαράθεσης, ακόμη απροσδιορίστου είδους, με τη χώρα μας.