Οι «Eλληνες», ο Aρειος Πάγος και τα ερωτήματα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ένα ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενο νομοθέτημα, το άρθρο 102 του Ν. 5019/2023, αναμένεται σύντομα να δοκιμαστεί στην πράξη και μαζί του -κατά πάσα βεβαιότητα- τα όρια του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, της διάκρισης των εξουσιών αλλά και του πολιτεύματός μας.

Το συγκεκριμένο νομοθέτημα, το οποίο ως γνωστόν προωθήθηκε με στόχο τον αποκλεισμό κόμματος του οποίου φέρεται να ηγείται ο εκ των πρώην ηγετών του νεοναζιστικού μορφώματος Χρυσή Αυγή και καταδικασθείς για σειρά αδικημάτων Η. Κασιδιάρης, από την κάθοδό του στις επικείμενες εκλογές, εισάγει την έννοια της «πραγματικής ηγεσίας».

Προβλέπει, δηλαδή, ότι η «πραγματική ηγεσία» ενός κόμματος μπορεί να είναι διαφορετική από εκείνην που κατέχει τυπικά τη θέση του επικεφαλής του κόμματος και πρέπει να μην έχει καταδικαστεί σε οποιονδήποτε βαθμό σε ποινή κάθειρξης, για σειρά αδικημάτων του Ποινικού Κώδικα.

Για την ακρίβεια, προβλέπει ότι «... η πραγματική ηγεσία έχει την έννοια ότι πρόσωπο άλλο από εκείνο που κατέχει τυπικά θέση προέδρου, γενικού γραμματέα, μέλους της διοικούσας επιτροπής ή νομίμου εκπροσώπου με συγκεκριμένες πράξεις του εμφανίζεται να ασκεί διοίκηση του κόμματος, ή να έχει τοποθετήσει εικονική ηγεσία, ή να έχει τον ηγετικό πολιτικό ρόλο προς το εκλογικό σώμα».

Μολονότι το όλο ζήτημα έχει ήδη τεθεί στη βάσανο επιφανών νομικών, συνταγματολόγων και άλλων, το βασικό ερώτημα που εξακολουθεί να παραμένει αφορά στη δυνατότητα του αρμοδίου να κρίνει, κατά το σχετικό νόμο, τμήματος Α1 του Αρείου Πάγου, το εικονικό ή μη της ηγεσίας του προτεινόμενου συνδυασμού.

Έτσι λοιπόν, αν και τίθεται συγκεκριμένη οριοθέτηση ποινικών παραβάσεων στην δικαστική εξουσία, η οποία καλείται να αποφανθεί εάν ο συγκεκριμένος συνδυασμός ανταποκρίνεται στην πρόβλεψη «η  οργάνωση και η δράση του κόμματος να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος», δηλαδή ενός ζητήματος εν πολλοίς πολιτικού χαρακτήρα, καλείται επίσης να κρίνει εάν η ηγεσία του είναι εικονική ή όχι και μάλιστα εντός των ασφυκτικών χρονικών περιθωρίων που ορίζει η σχετική νομοθεσία.

Το γεγονός αυτό και μόνο δημιουργεί ερωτήματα ως τη δυνητική επιτυχία του όλου εγχειρήματος, το οποίο περιπλέκεται έτι περαιτέρω και από την παρουσία πρώην μέλους του Αρείου Πάγου, στη θέση του επικεφαλής κόμματος του οποίου -σύμφωνα με σειρά δημοσιευμάτων του Τύπου-  ηγείται στην πραγματικότητα ο Η. Κασιδιάρης.

Με άλλα λόγια, ένας κατά τεκμήριο και κατά γενική ομολογία διακεκριμένος νομικός εμφανίζεται διατεθειμένος να διεκδικήσει νομικά, ενώπιον του δικαστηρίου που υπηρέτησε και ενώπιον πρώην συναδέλφων του, τη νομιμότητα του συνδυασμού του οποίου ηγείται και να αντιπαρέλθει αιτιάσεις ότι ο ίδιος διαδραματίζει ρόλο «εικονικής ηγεσίας» αυτού του κόμματος. Αν μη τι άλλο, μία ενδιαφέρουσα περίσταση.

Μαζί της, όμως, θα κριθούν πολλά και για τον τόπο μας. Πρώτον, ως προς τις σχέσεις δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, δεύτερον, ως προς την αρτιότητα μίας διαδικασίας η οποία κινείται στα όρια του νομικού πολιτισμού μας και, τέλος, ως προς τη δυνατότητα του δικαστηρίου να αποδείξει ότι όντως ο πρώην συνάδελφός τους διαδραματίζει ρόλο «εικονικού ηγέτη», με το βάρος της αποδείξεως να βαρύνει το ίδιο.  

Αυτό το οποίο, βεβαίως, δεν θα κριθεί στην αίθουσα του δικαστηρίου είναι η δυνατότητα του εκλογικού σώματος να αποκλείσει, δια της ψήφου του, ένα ακροδεξιό μόρφωμα από το ελληνικό Κοινοβούλιο.

Όμως, έτσι στρώσαμε και έτσι θα πορευτούμε…