Τα ισόβια να είναι ισόβια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Μπορεί ο νομικός πολιτισμός της Ευρώπης, δια χειρός ΕΔΔΑ, να κρίνει ότι τα ισόβια δεν πρέπει να είναι ισόβια, όμως, δίχως αμφιβολία, κάτι πάει λάθος σε περιπτώσεις όπου τα 401 έτη κάθειρξης καταλήγουν σε αποφυλάκιση μετά από έκτιση μόλις 12,5 ετών.

Έτσι, λοιπόν, σε όποιο σκαλί του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού κι αν κατατάσσεται η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ότι η ποινή κάθειρξης, εάν δεν υπάρχει προοπτική υφ’ όρου απόλυσης του κρατουμένου και δυνατότητα επανεξέτασής της, συνιστά απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, η οποία παραβιάζει τις διατάξεις της ΕΣΔΑ, είναι βέβαιον ότι όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας, με τις συγχωνεύσεις ποινών και τα «πλαφόν» έκτισης στα 25 έτη ή ακόμη και χαμηλότερα, υπό όρους, ανεξαρτήτως διάρκειας επιβληθείσας ποινής, ξεφεύγουν από οποιαδήποτε βαθμίδα αυτού του πολιτισμού.

Έτσι, λοιπόν, μπορεί η χθεσινή παραγγελία του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου με την οποία ζητεί να του διαβιβαστεί το βούλευμα βάσει του οποίου έγινε δεκτή η αίτηση του κρατουμένου Ν. Σειραγάκη για την υφ’ όρων απόλυσή του, να αποσκοπεί στην εξέταση της αιτιολογίας του και στη διακρίβωση τυχόν ασαφειών ή νομικών κενών, όμως δεν παύει να ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα ως προς τις προβλέψεις του νόμου περί πρόωρης απόλυσης βαρυποινιτών. 

Ο Νίκος Σειραγάκης είχε καταδικαστεί για ασέλγεια σε βάρος 36 ανηλίκων στην Κρήτη, σε ποινή 401 ετών, κατά συγχώνευση 225 ετών, με δυνατότητα εκτιτέας ποινής όμως μόλις τα 25 έτη, όπως προβλέπει το άρθρο 105Β του Ποινικού Κώδικα. Βάσει των προβλέψεων του ιδίου Κώδικα, δε, καταδικασμένοι ακόμη και για ειδεχθή εγκλήματα μπορούν να αποφυλακιστούν με όρους μόλις εκτίσουν τα 4/5 της ποινής τους, δηλαδή στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα 20 έτη.

Έτσι, λοιπόν, ακόμη κι αν το ερώτημα βρίσκεται μεταξύ σωφρονισμού ή τιμωρίας, η απάντηση που έχει δοθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση, ποια είναι; Έχει επιδείξει μεταμέλεια ο καταδικασμένος για ασέλγεια κατά ανηλίκων σε 36 διαφορετικές περιπτώσεις; Έχει μετανιώσει για τις πράξεις του; Είναι ασφαλής η κοινωνία από έναν κατά συρροή παιδόφιλο; Εάν όχι, τότε γιατί εμφανίζεται αυτή η πολιτεία τόσο διαλλακτική απέναντί του;

Για την ακρίβεια, ποιο είναι το μήνυμα που απευθύνει η ελληνική πολιτεία προς την κοινωνία των πολιτών, εμφανιζόμενη τόσο διαλλακτική ακόμη και έναντι καταδικασθέντων για ειδεχθή εγκλήματα; Ποιο το νόημα της επιβολής ποινών κάθειρξης 401 ετών, όταν η νομοθεσία ήδη προβλέπει ότι η μέγιστη διάρκεια έκτισης δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 25 έτη; 

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Δημήτρη Βερβεσό, «... στην τελευταία τροποποίηση του ποινικού κώδικα, με την παρούσα κυβέρνηση, η ολομέλεια προέδρων των δικηγορικών συλλόγων της χώρας δεν συμμετείχε. Η κυβέρνηση μόνη αποφάσισε την τροποποίηση του πλαισίου και νομίζω ότι χρειάζεται ένας νέος διάλογος για το ζήτημα αυτό, όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς όπως η δικαστική και η δικηγορική κοινότητα και η πολιτεία θα πρέπει να ξαναδούν το ζήτημα της υφ' όρων απόλυσης, στα ιδιαζόντως ειδεχθή αδικήματα».

Πλέον, η διάρκεια του βίου της παρούσας κυβέρνησης δεν το επιτρέπει, αν και κατά το παρελθόν αντίστοιχες τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα συνέβησαν και κατά την... εκπνοή της κυβερνητικής θητείας.

Ωστόσο, το αίτημα είναι ώριμο και η επόμενη κυβέρνηση του τόπου θα όφειλε να επιληφθεί.