Η κάλπη και τα celebrities

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δημοκρατία έχουμε και τα κόμματα μπορούν να επιλέξουν ελεύθερα τους εκάστοτε υποψηφίους τους. Είναι, όμως, η αναγνωρισιμότητα το μόνο κριτήριο επί του οποίου μπορούν να πορευτούν;

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει -πώς θα μπορούσε άλλωστε στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος;- ως προς τη δυνατότητα των εκλογέων να κρίνουν τους υποψηφίους και να αναδεικνύουν στο βουλευτικό αξίωμα εκείνους που επιθυμούν. Είναι σαφώς ευχερέστερη, δε, η επιλογή αυτή μεταξύ ονομάτων που είναι ήδη γνωστά στο ευρύ κοινό -και άρα το εκλογικό σώμα-, γεγονός που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τα πολιτικά κόμματα, κατά την κατάρτιση των ψηφοδελτίων τους.

Ως αποτέλεσμα, οι πλέον «αναγνωρίσιμοι», κατά κανόνα, ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές ή και δημοσιογράφοι ή συνδικαλιστές, κ.α. βρίσκονται συχνά μεταξύ των προσώπων που απαρτίζουν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων. Κατά πόσον, όμως, η επιτυχία στον ένα ή τον άλλο «στίβο» -σε συνδυασμό με την αναγνωρισιμότητα που τη συνοδεύει- αποτελούν εχέγγυα ορθού νομοθετείν;

Από την άλλη πλευρά, δεδομένης της καθ' όλα «καθαγιαστικής» ισχύος της λαϊκής ετυμηγορίας, γιατί θα έπρεπε να τίθεται καν ζήτημα ορθότητος του νομοθετείν, ακόμη και σε περιπτώσεις κατά τις οποίες η ανάδειξη στο βουλευτικό αξίωμα προήλθε κατά μείζονα λόγο από την παράμετρο της αναγνωρισιμότητας;

Με τούτα και με κείνα, όμως, στα ψηφοδέλτια των κομμάτων μπορούν να βρεθούν και ονόματα που απόλαυσαν τα φώτα της δημοσιότητας, προ 20 ή και 30 ετών, στη βάση της «αντισυμβατικής» τους παρουσίας στη μουσική ή και στην ευρύτερη σκηνή, όπως στην περίπτωση του φίλτατου Μιθριδάτη, ο οποίος κατέρχεται στις επικείμενες εκλογές με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Ανεξαρτήτως, δε, των όσων, δικαίως ή αδίκως, του προσάπτει η δημόσια συζήτηση, περί των τοποθετήσεών του κατά το παρελθόν εναντίον του κ. Α. Τσίπρα ή μειονοτήτων ή άλλων, η συγκεκριμένη υποψηφιότητα  θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σαφές έναυσμα προβληματισμού -όπως τόσες άλλες κατά το παρελθόν- ως προς τη σχέση της κάλπης και των «διασημοτήτων».

Η προφανής στόχευση ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει τη φερόμενη ως αντισυμβατική υπόσταση του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, προ εικοσαετίας, στοχεύοντας σε νεανικά κοινά και στις ηλικίες 18 έως 45, ενδεχομένως αιτιολογεί την παρουσία του Μιθριδάτη στα ψηφοδέλτια του κόμματος.

Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ στο ευρύτερο εκλογικό σώμα, αν όχι αυτό που αφορά στην παρουσία μιας διασημότητας στα ψηφοδέλτιά του με στόχο την άγρα ψήφων; 

Τι καλείται να αντιληφθεί το εκλογικό σώμα, αν όχι ότι πρόκειται για μία μορφή «εξαργύρωσης» αυτής της διασημότητας, όπως σε τόσες άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις κατά το παρελθόν;

Ας μην μπερδευόμαστε. Ο άνθρωπος θα διεκδικήσει την ψήφο του εκλογικού σώματος. Σε αυτό εναπόκειται η ανάδειξή του στο βουλευτικό αξίωμα και ουδείς άλλος μπορεί να έχει λόγο περί τούτου. Οφείλουμε, όμως, κάποτε σε αυτόν τον τόπο να εξετάσουμε εκ νέου ορισμένα πράγματα.

Για παράδειγμα, θα ήταν απολύτως χρήσιμο να εξετάζαμε το ενδεχόμενο θέσπισης ασυμβίβαστου μεταξύ της βουλευτικής ιδιότητας, η οποία όπως είδαμε, επαφίεται και σε παραμέτρους όπως η διασημότητα, με εκείνην της κατοχής υπουργικής θέσης. Ενός επιπρόσθετου, δηλαδή, διαχωρισμού της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία.

Όπως επίσης θα ήταν απολύτως χρήσιμο να εξετάζαμε εκ νέου την ύπαρξη εργασιακής εμπειρίας ορισμένων ετών, φερειπείν τουλάχιστον πέντε, ως προϋπόθεσης για τη δυνατότητα συμμετοχής σε ψηφοδέλτια. Δίχως ένσημα, «πού πας, βρε άνθρωπέ μου;», ένα πράγμα...

Τροφή για σκέψη…