Το τέλος της παλιάς Ελλάδας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα στέκει αντιμέτωπη με την αναποτελεσματικότητα του πολιτικού προσωπικού της. Για την ίδια αναποτελεσματικότητα, για το ίδιο πελατειακό κράτος, για την ίδια αδιαφάνεια και απουσία σεβασμού προς τον πολίτη, μιλούσαμε και όταν χρεοκόπησε η χώρα, το 2010.

Έκτοτε, διαμέσου των συμπληγάδων, η Ελλάδα κατόρθωσε να σταθεί ξανά στα πόδια της, δίχως όμως να έχει απαλλαγεί από πολλούς από τους λόγους για τους οποίους οδηγήθηκε στα δεινά.

Εάν όντως το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών άπτεται τόσο του ανθρώπινου λάθους όσο και παραμέτρων όπως η απουσία εκσυγχρονισμού, η αδιαφάνεια και το πελατειακό κράτος, τότε όντως βρισκόμαστε μπροστά στα ίδια, ανεπίλυτα, προβλήματα.

Κυρίως, δε, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αδυναμία του πολιτικού προσωπικού και του εκλογικού σώματος που το αναδεικνύει, να αλλοιώσουν τις πελατειακού χαρακτήρα σχέσεις τους.

Για να έχει πράγματι νόημα η “συγγνώμη” που εξέφρασε χθες ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, για λογαριασμό του αλλά και εκ μέρους όλων όσοι κράτησαν τα ηνία του τόπου τα τελευταία χρόνια, τότε αυτές οι σχέσεις οφείλουν να διαρραγούν.

Εάν τούτο δεν γίνει κοινό κτήμα, εάν το εκλογικό σώμα της χώρας και το πολιτικό της προσωπικό δεν ενστερνιστούν αυτήν την ανάγκη, τότε θα είμαστε καταδικασμένοι να οδεύουμε από το ένα κακό στο επόμενο.

Έτσι, λοιπόν, ας κάνει η Δικαιοσύνη τη δουλειά της, απερίσπαστη, ώστε να προσδιοριστούν οι υπαίτιοι της πολύνεκρης τραγωδίας και ας φροντίσει η πολιτεία, σε όποια έκφανσή της, είτε ως ανεξάρτητη αρχή, είτε ως “επιτροπή εμπειρογνωμόνων”, είτε με οποιαδήποτε άλλη μορφή, να αποκτήσει η χώρα έναν σύγχρονο και ασφαλή σιδηρόδρομο. Κυρίως, όμως, ας το κάνουν αυτό απερίσπαστοι. Τόσο από την κομματική αντιπαράθεση, όσο και από τις όποιες τυχόν παρεμβάσεις.

Η ώρα να κάνει πραγματικά τη δουλειά της, η ελληνική πολιτεία, έχει έρθει. Εάν η δουλειά της είναι να ελέγξει, ας ελέγξει. Εάν είναι να απονείμει δικαιοσύνη, ας το πράξει. Ας σταματήσει, όμως, να ζητά – όποτε ζητά – συγγνώμη για τις πράξεις της, δίχως να θεραπεύει τα αίτια που την οδήγησαν στο “κακό”. Διότι είναι βέβαιον ότι θα οδηγηθεί ξανά εκεί, εάν συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο.

Εάν θέλουμε όντως μία αποτελεσματική Ελλάδα, μία Ελλάδα που θα στέκει υπερήφανη για τον σύγχρονο εαυτό της, τότε οφείλουμε να θέσουμε στην άκρη τα αίτια του “κακού”. Ακόμη κι αν είμαστε καταδικασμένοι να πορευόμαστε αέναα με το “ανθρώπινο λάθος”, ας το περιορίσουμε όσο μπορούμε περισσότερο, κάνοντας σωστά τη δουλειά μας.

Ας γίνουν τα Τέμπη, σε όλη την οδυνηρή τραγικότητα τους, ορόσημο αυτής της αλλαγής. Η αιτία του κακού δεν είναι μόνον το ανθρώπινο λάθος, ή οι τραγικές καθυστερήσεις στον εκσυγχρονισμό του δικτύου ή ακόμη και η κατασπατάληση πόρων επί δεκαετίες. Το πρόβλημα είναι οι νοοτροπίες που κατέστησαν δυνατές αυτές τις πρακτικές. Κυριότερα, δε, το γεγονός ότι η κοινωνία μας “εκπαιδεύτηκε” επί χρόνια να τις ανέχεται.

Η απαξία με την οποία το εκλογικό σώμα της χώρας περιβάλλει το πολιτικό του προσωπικό αντικατοπτρίζει την αποτυχία της “παλιάς Ελλάδας”. Άλλη, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει εάν δεν ηττηθεί η πελατειακή λογική και η αδιαφάνεια που κρατά τη χώρα μας “πίσω”.