Το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ανισότητες πάντα υπήρχαν και -κατά πάσα βεβαιότητα- πάντα θα υπάρχουν. Όμως, στον απόηχο της πολυετούς μνημονιακής κρίσης στην Ελλάδα, τα επακόλουθα της πανδημίας και του πολέμου στην Ουκρανία τις όξυναν σε βαθμό που χρόνια είχε να βιώσει η κοινωνία μας.

Μην πάτε μακριά. Δείτε τις δύο όψεις του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας.

Την ίδια ώρα που, σύμφωνα με έρευνα του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, το μηνιαίο εισόδημα φτάνει μόνο για 18 ημέρες στα μισά νοικοκυριά, είναι βέβαιον -καιρού επιτρέποντος- ότι οι καρναβαλικοί και λοιποί προορισμοί θα ξεχειλίσουν από επισκέπτες, το εισόδημα των οποίων, προφανώς, επιτρέπει δαπάνες αυτού του είδους.   

Όλα αυτά, δε, όταν την ίδια ώρα οι καταθέσεις των ελληνικών νοικοκυριών έχουν κυριολεκτικά εκτοξευτεί στο τραπεζικό σύστημα, ξεπερνώντας τα 141 δισ. ευρώ τον Δεκέμβριο του 2022. 

Ελέω του «εθνικού σπορ» της φοροδιαφυγής, είναι σχετικά δυσχερές να απεικονιστεί πλήρως η εικόνα των εισοδημάτων, βάσει των ετήσιων φορολογικών δηλώσεων. Όμως, η «άσκηση» μπορεί να διεξαχθεί και αντίστροφα.

Βάσει των τελευταίων διαθέσιμων στοιχείων, τα ληξιπρόθεσμα χρέη σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία συνεχίζουν να αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς και ξεπερνούν πλέον (ανεπίδεκτα είσπραξης και εισπράξιμα) τα 155 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με στοιχεία Νοεμβρίου 2022, συνολικά 1.406.550 φορολογούμενοι βρίσκονταν υπό αναγκαστικά μέτρα είσπραξης, καθιστώντας σαφείς τους λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση, μόλις μία ανάσα πριν τις εκλογές, αναβίωσε τις ρυθμίσεις χρεών προς την εφορία.

Όπως αντίστοιχα καθιστά εξηγήσιμη και την επιδοματική πολιτική που έχει υιοθετήσει εδώ και μήνες η παρούσα κυβέρνηση, με τα διάφορα επιδόματα τύπου “pass” συνεχώς να αυξάνονται ώστε να αντιμετωπιστεί το κύμα ακρίβειας από τα ευάλωτα νοικοκυριά. Μία κατηγορία, κατά τα φαινόμενα, ολοένα διευρυνόμενη στην πατρίδα μας.

Το ζήτημα, δε, δεν αφορά μόνο στα χρέη προς το δημόσιο. Κυριότερα, αφορά συνολικά το ιδιωτικό χρέος, το οποίο βάσει στοιχείων 2021 διαμορφωνόταν περί τα 234 δισ. ευρώ και πλέον εκτιμάται στα 270 δισ. ευρώ, συμπεριλαμβανομένων των κόκκινων δανείων και των κάθε λογής λοιπών οφειλών, φερειπείν προς παρόχους ενέργειας κ.λπ.

Διότι μπορεί το σημαντικότερο μέρος των κόκκινων δανείων να έφυγε από τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών αλλά δεν εξαφανίστηκε. Υφίσταται ακόμη , αλλά σε άλλα χέρια και τα στοιχεία ενεργητικού που είναι συνδεδεμένα με αυτό εξακολουθούν να παραμένουν εγκλωβισμένα.

Για παράδειγμα, εάν δεν αποσυνδεθούν τα στοιχεία ενεργητικού (ακίνητα, γήπεδα, εγκαταστάσεις, κ.λπ.) μίας επιχείρησης η οποία δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσει τον δανεισμό της και υπολειτουργεί, από αυτήν, πώς είναι δυνατόν να καταστούν εκ νέου παραγωγικά;

Εάν η επιχειρηματική κοινότητα και βεβαίως τα νοικοκυριά δεν απαλλαγούν από τα σημερινά τους βάρη, πώς θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε νέα πιστωτική επέκταση και αναθέρμανση της οικονομίας;

Σε μία προεκλογική περίοδο όπως η παρούσα, όμως, κατά την οποία το πολιτικό προσωπικό της χώρας ερίζει για την «προστασία» της πρώτης κατοικίας και για τη μείωση αν όχι το «πάγωμα» των πλειστηριασμών μέχρι τις εκλογές, πώς είναι δυνατόν να απαλλαγεί η οικονομία από τα βαρίδια της; 

Το πρόβλημα ενώπιον του οποίου βρίσκεται σήμερα η ελληνική οικονομία άπτεται βεβαίως των κόκκινων δανείων αλλά και της δυνατότητας υπερχρεωμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων να απαλλαγούν από τα σημερινά τους βάρη και να έχουν μία πραγματική δεύτερη ευκαιρία.

Οι παρούσες ρυθμίσεις, ωστόσο, ως προς αυτή την περίφημη δεύτερη ευκαιρία, εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύονται ανεπαρκείς, όσο κι αν επιχειρείται ο «καλλωπισμός» τους μέσω των αλλαγών που προώθησε εσχάτως η κυβέρνηση.

Άρα…