Ο Ηλίας Κασιδιάρης και η αναζήτηση του αυτονόητου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν και όντως, ρυθμίσεις για τον αποκλεισμό κομμάτων από τις εκλογικές διαδικασίες βαδίζουν -εκ των πραγμάτων- επί λεπτού και ολισθηρού εδάφους, ο προωθούμενος αποκλεισμός νεοναζιστικών μορφωμάτων που σχετίζονται με καταδίκους όπως ο Ηλίας Κασιδιάρης από τις εθνικές εκλογές οφείλει να είναι προϊόν διακομματικής συναίνεσης.

Και αυτό όχι μόνον ώστε να διασκεδαστούν οι ανησυχίες του ΚΚΕ, το οποίο έχει υπάρξει «εκτός νόμου» σε περιόδους της μακράς ιστορίας του, όσο κυριότερα ώστε να σταλεί ένα μήνυμα ισχύος και ενότητος εκ μέρους των κομμάτων που απαρτίζουν το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο», ότι η βία και οι συμμορίες δεν έχουν θέση στο Κοινοβούλιο.

Έτσι, λοιπόν, προς τι η προαναγγελία της κατάθεσης ανεξάρτητης τροπολογίας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ επί του θέματος, όταν η κυβέρνηση έχει ήδη προαναγγείλει και δημοσιοποιήσει στα κόμματα τη δική της πρόταση ρύθμισης;

Αδυνατούν τα δύο κόμματα να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, από κοινού με το ΠΑΣΟΚ και όποιον άλλο πρόθυμο και να εκπονήσουν μία ενιαία πρόταση; Είναι αδύνατη η εξασφάλιση αυτής της αυτονόητης συναίνεσης, επί ενός θέματος την ανάγκη του οποίου άπαντες αναγνωρίζουν;

Προσπερνώντας τα εκλογικά υπέρ ή κατά της συγκεκριμένης ρύθμισης σε ό,τι αφορά στο κυβερνών κόμμα -καθώς οι μετακινήσεις ψηφοφόρων δεν μπορούν να προεξοφληθούν- και ο αριθμός των κομμάτων που θα εισέλθουν τελικώς στη Βουλή σαφώς επηρεάζει το εκλογικό αποτέλεσμα, το συγκεκριμένο ζήτημα δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ακόμη ένα σημείο διαφωνίας μεταξύ των κυριότερων πολιτικών δυνάμεων του τόπου.

Είναι αλήθεια, η συγκεκριμένη ρύθμιση μπορεί να προωθηθεί μόνο με τις ψήφους της συμπολίτευσης. Όμως, ποιο θα είναι το πολιτικό μήνυμα που θα σταλεί, εγχωρίως και διεθνώς, εάν το δεύτερο από πλευράς κοινοβουλευτικής ισχύος κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, επιλέξει να μην υπερψηφίσει τη συγκεκριμένη ρύθμιση;

Είναι σαφές ότι οι προϋποθέσεις που έθεσε η αξιωματική αντιπολίτευση είναι απολύτως ορθές και οφείλουν να γίνουν σεβαστές:

Πρώτον, η ρύθμιση πρέπει να συνάδει με το Σύνταγμα και τους δημοκρατικούς κανόνες, ώστε να μην υπάρξει κανένα περιθώριο να προσβληθεί ως αντισυνταγματική και δεύτερον, να είναι έτσι διατυπωμένη ώστε να μην μπορεί να επεκταθεί η χρήση της εναντίον άλλων σχηματισμών που δεν θα έχουν καμία σχέση με εγκληματικά/φιλοναζί μορφώματα.

Επ’ αυτού, είναι βέβαιο, συμφωνεί και η κυβέρνηση. Άρα, προς τι οι χωριστές πορείες, αν όχι μόνο για τη διατύπωση -ακόμη και επί αυτού του θέματος- μίας αντίθετης θέσης στο πλαίσιο της προεκλογικής πόλωσης;

Μία από κοινού διαμόρφωση της επίμαχης ρύθμισης εκ μέρους των κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου» δεν θα απέκλειε το ενδεχόμενο να οδηγηθεί, τεχνητά ή μη, τμήμα της αντιπολίτευσης στο να την καταψηφίσει, δημιουργώντας έτσι πολιτική επιχειρηματολογία εναντίον του;

Ας μη γελιόμαστε, φίλτατοι. Η ανάγκη να μείνουν εκτός Βουλής άνθρωποι οι οποίοι πρεσβεύουν τη βία και έχουν ταχθεί κατά του πολιτεύματος είναι σαφής. Όπως αντίστοιχα σαφής και στοχευμένη οφείλει να είναι η ρύθμιση που θα επιτρέπει μία τέτοια εξέλιξη.

Η εξασφάλιση διακομματικής ή τουλάχιστον ευρείας συναίνεσης επί του ζητήματος είναι άρα ένα σαφές προαπαιτούμενο. Τα λοιπά εντάσσονται μόνο σε τακτικισμούς ενόψει των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων και δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία στη δημοκρατική λειτουργία του τόπου.