Η ΑΟΖ, τα λόγια και οι πράξεις

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Κατά πόσον η νέα τουρκο-λιβυκή συμφωνία περί υδρογονανθράκων, που υπογράφηκε χθες, αξίζει κάτι περισσότερο από το χαρτί επί του οποίου είναι γραμμένη, θα αποδειχθεί μόνο στην πράξη.

Όχι μόνον επειδή συνήφθη μεταξύ της Τουρκίας και της λιβυκής κυβέρνησης εθνικής ενότητας (GNU),  της οποίας η νομιμότητα αμφισβητείται από το λιβυκό κοινοβούλιο. Ούτε, επειδή η πρόεδρός του, Aguila Saleh, δήλωσε ότι και το νέο μνημόνιο κατανόησης με την Τουρκία είναι παράνομο, καθώς δεν φέρει την έγκριση του Κοινοβουλίου.

Κυριότερα, η αξία αυτής της συμφωνίας θα φανεί εάν η Ελλάδα και η Αίγυπτος, τη συμπεφωνημένη ΑΟΖ των οποίων «διαμελίζει» το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, επιτρέψουν την υλοποίησή του.

Με άλλα λόγια, σημασία και σε αυτή την περίπτωση δεν έχουν τα λόγια, αλλά οι πράξεις στις οποίες είναι διατεθειμένος να προβεί κανείς, για την υποστήριξή τους. 

Για παράδειγμα, στα λόγια, στα κατεχόμενα της Κύπρου, η Τουρκία αναγνωρίζει, μόνη σε ολόκληρη την υφήλιο, την ύπαρξη της “ΤΔΒΚ”, ενώ -επίσης μόνη σε ολόκληρο τον Κόσμ - δεν αναγνωρίζει την κυριαρχία της Δημοκρατίας της Κύπρου. Είναι σε θέση να το πράξει αυτό, δε, εξαιτίας των στρατευμάτων που έχει εγκαταστήσει στα εδάφη στα οποία εισέβαλε το 1974.

Με άλλα λόγια, η Τουρκία μπορεί να εμφανίζεται ως παγκόσμιο «διπλωματικό παράδοξο» με την υπόθεση της Κύπρου, αλλά μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή της και να κρατά την Κύπρο διαμελισμένη, χάρη στην ισχύ των όπλων της.

Για την προάσπιση της ΑΟΖ Ελλάδας - Αιγύπτου, η χώρα μας είναι διατεθειμένη να πράξει όσα απαιτούνται; Κατά το υπουργείο Εξωτερικών, είναι:  «Η Ελλάδα έχει κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή, τα οποία προτίθεται να υπερασπιστεί με όλα τα νόμιμα μέσα, με πλήρη σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας», όπως μας θύμισε χθες.

Παράλληλα, όμως, μας θύμισε επίσης, ότι «η Ελλάδα διατηρεί, όπως ορίζει η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, δικαίωμα ipso facto et ad initio σε υφαλοκρηπίδα, η οποία, ελλείψει διμερούς συμφωνίας ορίζεται με τη μέση γραμμή».

Αυτό το οποίο παρέλειψε να αναφέρει είναι οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα δεν προχωρά στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της, δηλαδή των χωρικών της υδάτων, στα 12 μίλια, όπως επίσης δικαιούται βάσει του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της Θάλασσας. 

Τη στιγμή κατά την οποία το -προφανώς παράνομο και άκυρο- τουρκολιβυκό σύμφωνο διαμελίζει όχι μόνον την ελληνο-αιγυπτιακή ΑΟΖ αλλά και τη -δυνητικά- αιγιαλίτιδα ζώνη της χώρας, ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο ακόμη επιφυλάσσεται η Ελλάδα ως προς τον χρόνο άσκησης του δικαιώματος επέκτασής της στα 12 ν.μ.;

Όσο προφανής όμως κι αν είναι η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα -δηλαδή το τουρκικό casus belli-, η επίκλησή της και μόνον αποτυπώνει την αδυναμία της χώρας μας να προασπίσει κατά τον προσήκοντα τρόπο την κυριαρχία της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Αποτυπώνει, με άλλα λόγια, την απουσία βούλησης εκ μέρους της χώρας μας να διεκδικήσει τα δίκαιά της.

Έτσι, λοιπόν, όταν οι φίλτατοι του υπουργείου Εξωτερικών δηλώνουν ότι η χώρα μας «προτίθεται να υπερασπιστεί με όλα τα νόμιμα μέσα» τα δικαιώματά της περί τη συμφωνία ΑΟΖ που έχει υπογράψει με την Αίγυπτο, δεν είναι απορίας άξιον γιατί δεν το πράττει και σε ό,τι αφορά στα -δυνητικά- χωρικά της ύδατα;