Φοροδιαφυγή, παρατράγουδα και ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η φοροδιαφυγή ήταν και παραμένει η κυριότερη πηγή οικονομικής και κατά προέκταση κοινωνικής αδικίας στον τόπο μας.

Η ύπαρξή της και ιδιαίτερα η έκτασή της οδηγεί σε αθέμιτο ανταγωνισμό και στην επικράτηση στρεβλώσεων στην λειτουργία κάθε κλάδου της αγοράς, καθώς οι ειλικρινείς αδυνατούν να ανταγωνιστούν τους φοροδιαφεύγοντες.

Αντίστοιχα, η ύπαρξη φοροδιαφυγής και δη στην έκταση που – διαπιστωμένα – ανθεί στη χώρα μας, καθιστά ανώφελη έως επιζήμια για τους ειλικρινείς και συνεπείς φορολογουμένους, την επιβολή εισοδηματικών κριτηρίων στην επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης. Τέλος, η φοροδιαφυγή υποβοηθά στην διατήρηση της υπερφορολόγησης εκείνων οι οποίοι “κωπηλατούν” μόνοι και συνεχώς, ώστε να σύρουν το καράβι για όλους.

Το φαινόμενο της φοροδιαφυγής, ωστόσο, καθίσταται έως και αποτρόπαιο όταν – πέραν όλων των άλλων δεινών που επιφέρει – συνοδεύεται και από βία. Κάθε καλοκαίρι, περιστατικά βίας συνοδεύουν τους φορολογικούς ελέγχους που διενεργούν κλιμάκια της ΑΑΔΕ ανά την Ελλάδα. Κάθε καλοκαίρι το φαινόμενο στιγματίζεται δια του Τύπου και οδηγεί τους υπαίτιους σε ποινικές ή/και διοικητικές ποινές, που κυμαίνονται από ολιγοήμερο κλείσιμο των εμπλεκόμενων καταστημάτων, έως την επιβολή χρηματικών προστίμων.

Κάθε καλοκαίρι, ωστόσο, τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται. Για την ακρίβεια, το ευρύ κοινό τα πληροφορείται κάθε καλοκαίρι, εξαιτίας της δημοσιότητας που λαμβάνουν, σε αντίθεση, κατά κανόνα, με τη χειμερινή περίοδο. Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα και περιστατικά βίας αναφύονται συστηματικά όποτε διεξάγονται φορολογικοί ή άλλοι έλεγχοι σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος τουριστικών περιοχών,  τότε πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν αυτά τα περιστατικά φοροδιαφυγής; Ακόμη χειρότερα, πώς μπορεί να αντιμετωπίσει η Πολιτεία όσους υποτροπιάζουν και εμπλέκονται περισσότερες από μία φορές σε περιστατικά βίας;

Με άλλα λόγια, τι κάνει η Πολιτεία ώστε να προστατεύσει αποτελεσματικά όσους την εκπροσωπούν, από φαινόμενα βίας εναντίον τους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους;

Η απάντηση, κατά πάσα βεβαιότητα, οδηγεί στην ριζική αυστηροποίηση του πλαισίου τιμωρίας πράξεων αυτού του είδους. Ο Ποινικός Κώδικας έχει αναθεωρηθεί επανειλημμένως και προβλέπει τις κατά νόμον προσήκουσες ποινές. Η διοικητική μεταχείριση, ωστόσο, όσων εμπλέκονται σε αδικήματα βίας  – εκ του αποτελέσματος – πρέπει να αυστηροποιηθεί.

Δεν είναι δυνατόν να επιτρέπεται η επαναλειτουργία καταστημάτων οι ιδιοκτήτες των οποίων  έχουν κριθεί ένοχοι, κατά τρόπο τελεσίδικο, αδικημάτων άσκησης βίας κατά τρίτων.

Οι έλεγχοι δε, εκ μέρους της Πολιτείας, για την διακρίβωση των πραγματικών περιστατικών και την απονομή δικαιοσύνης προς πάσα κατεύθυνση, οφείλουν να είναι ενδελεχείς αλλά και ταχείς. Οφείλουν, δε, να συμπεριλαμβάνουν και τους εμπλεκόμενους εφοριακούς υπαλλήλους, ώστε να μην υπάρχει ούτε καν σκιά υποψίας σε σχέση και με την δική τους δραστηριότητα.  

Οι σημερινοί ρυθμοί απονομής δικαιοσύνης αποτελούν εμπαιγμό του συστήματος και των πολιτών και υπ’ αυτό το πρίσμα αδικήματα του είδους θα πρέπει να εξετάζονται κατά προτεραιότητα.

Μόνον έτσι, εάν όντως υπάρξει ριζική αυστηροποίηση του τρόπου με τον οποίο η πολιτεία αντιμετωπίζει τα φαινόμενα βίας, μπορούμε να ελπίζουμε στην μείωσή τους. Διαφορετικά, ακόμη κι αν οι φίλτατοι της ΑΑΔΕ σπεύδουν κάθε φορά να συνδράμουν νομικά ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο τους υπαλλήλους της συγκεκριμένης Αρχής, τη μισή δουλειά θα κάνουν. Ασφαλώς πρέπει να βρεθούν στο πλευρό τους αλλά πρέπει να δείξουν επίσης ότι σε ζητήματα βίας η πολιτεία τηρεί μηδενική ανοχή. Τόσο από ποινικής πλευράς, όσο και από πλευράς διοικητικών κυρώσεων.