ΝΑΤΟ-Τουρκία: Η συμμαχία πρέπει να αντεπιτεθεί

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην Ελλάδα έχουμε μία έκφραση που ταιριάζει απόλυτα για την περίπτωση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: Βρίσκει και τα κάνει.

Σχεδόν δύο δεκαετίες που είναι στην εξουσία, είτε από τη θέση του πρωθυπουργού είτε του προέδρου της Τουρκίας, ο Ερντογάν έχει αναγάγει σε τέχνη την υπόθεση των τακτικισμών και των εκβιασμών, του ενός ή του άλλου είδους, αντίστοιχους εκείνων που έχει θέσει σε κίνηση τώρα, αρνούμενος να συναινέσει στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, αν δεν υπάρξει αποδοχή των όποιων αιτημάτων του.

Μπορεί δε να καταφεύγει σε τακτικές αυτού του είδους επειδή βρίσκει, κατά κανόνα, εύφορο έδαφος, υπό το φως της ιδιαίτερης γεωστρατηγικής σημασίας που έχει, ή που αποδίδεται από τη Δύση στην Τουρκία.

Κορυφαία παραδείγματα, η απουσία κυρώσεων -και αυτό σημαίνει ουσιαστικών κυρώσεων και όχι συμβολικών- εκ μέρους της ΕΕ για τις μυριάδες περιπτώσεις παραβίασης από την Τουρκία της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων  όχι ενός αλλά δύο κρατών-μελών της ΕΕ: της Κύπρου και της Ελλάδος.

Αντίστοιχα, η στάση του Πόντιου Πιλάτου που υιοθετεί το ΝΑΤΟ, οσάκις η Τουρκία προχωρά σε κάθε είδους προκλήσεις έναντι της χώρας μας, ακριβώς επειδή «μετράει» τη γεωπολιτική της θέση και την έκταση των ενόπλων δυνάμεών της.

Πρόκειται για μία στάση εκ μέρους της Τουρκίας η οποία σαφώς δεν αφορά μόνον τον ελληνισμό.

Με τον ίδιο τρόπο «παίζει» τη μία υπερδύναμη απέναντι στην άλλη με την υπόθεση των S-400 και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο κατόρθωσε να είναι η μόνη χώρα, από τη δυτική συμμαχία, που δεν έχει εφαρμόσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας.

Ο Ερντογάν εκβίασε την Ευρώπη με το προσφυγικό, απειλώντας να την κατακλύσει με κύματα απεγνωσμένων ανθρώπων, και εξασφάλισε πακτωλό χρημάτων για την Τουρκία.

Μόνη περίπτωση που τα βρήκε μπαστούνια, ήταν όταν θέλησε περισσότερα χρήματα από την ΕΕ και θεώρησε σκόπιμο να κάνει «γιουρούσι» με πρόσφυγες και μετανάστες στον Έβρο. Ο λόγος για αυτό ήταν, όπως καλά γνωρίζουμε, η σθεναρή στάση που τήρησε απέναντί του η Ελλάδα.

Ακριβώς την ίδια γλώσσα οφείλει να χρησιμοποιήσει και η Δύση στην τρέχουσα περίπτωση, κατά την οποία ο Ερντογάν εκβιάζει ώστε να συναινέσει στην εισδοχή της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

Η τακτική του κατευνασμού, την οποία τόσο αριστοτεχνικά χρησιμοποιεί ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ έναντι της Τουρκίας, έχει αποτύχει ιστορικά. Εάν δεν το έμαθε αυτό η Δύση από την υπόθεση του Τσέιμπερλεν και του Χίτλερ, τότε ας το μάθει από εκείνην του Ερντογάν.

Τόσο πέραν του Ατλαντικού όσο και στην Ευρώπη, οι κρατούντες τα ηνία της εξουσίας οφείλουν να απαντήσουν στον Ερντογάν με ακριβώς την ίδια γλώσσα, υιοθετώντας σκληρές κυρώσεις, οσάκις η Τουρκία υποπίπτει σε παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Σε διαφορετική περίπτωση, οι σκληρές κυρώσεις που επιβάλλει σήμερα η Δύση κατά της Ρωσίας συνιστούν κενό γράμμα, καθώς αφορούν μία ξεκάθαρη περίπτωση διακριτικής μεταχείρισης.

Όταν ο Ερντογάν κάνει έρευνες ή όταν εξαγγέλλει γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ, δεν παραβιάζει την κυριαρχία της συγκεκριμένης χώρας, δηλαδή, ακριβώς όπως έπραξε και η Ρωσία στην Ουκρανία; Γιατί θα έπρεπε η αντιμετώπιση να είναι διαφορετική;

Οι φίλοι μας οι Ρωμαίοι έλεγαν “dura lex sed lex” και είχαν απόλυτο δίκιο. Είναι καιρός να τους θυμηθούμε.