Ο «νέου τύπου» Ψυχρός Πόλεμος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η απειλή επιβολής νέων κυρώσεων στη Ρωσία, εκ μέρους της ΕΕ, μετά τις καταγγελίες για θηριωδίες κατά την αποχώρηση ρωσικών στρατευμάτων από περιοχές πλησίον του Κιέβου, κατορθώνει, κυρίως, να αναδείξει την αδυναμία της ίδιας της ΕΕ.

Μίας οικονομικής οντότητας η οποία εξαρτάται ενεργειακά -σε ασφυκτικό βαθμό- αλλά και επισιτιστικά -σε σημαντικό βαθμό- από τη Ρωσία και η οποία έχει εναποθέσει το καθήκον της ασφάλειάς της στο ΝΑΤΟ, δηλαδή, στις ΗΠΑ.

Η παροχή σιτηρών και άλλων τροφίμων μόνο σε «φίλιες χώρες» περί της οποίας έκανε πρόσφατα λόγο ο φίλτατος κ. Μεντβέντεφ, προσθέτει δε ακόμη μία διάσταση στην όλη υπόθεση, πέραν του ενεργειακού «παζλ», καταδεικνύοντας έτσι πληρέστερα τον βαθμό εξάρτησης της Ευρώπης από τη Ρωσία.

Με άλλα λόγια, αναδεικνύει δύο τινά: πρώτον, ότι από την επιβολή ακόμη ενός γύρου οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, πέμπτου κατά σειρά, η ΕΕ μέλλει να ζημιωθεί και η ίδια σημαντικά, όπως κατέδειξαν οι πρόσφατες εξελίξεις περί το φυσικό αέριο και δεύτερον, ότι ακόμη κι αν είχε τη βούληση ως προς αυτό, έτσι όπως στέκουν σήμερα τα πράγματα δεν έχει τη δυνατότητα να λάβει οποιοδήποτε άλλο μέτρο τιμωρητικού χαρακτήρα.

Είναι, δηλαδή, εν πολλοίς, δέσμια των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά ζητήματα άμυνας και ασφάλειας, και δέσμια της Ρωσίας σε ό,τι αφορά στις ενεργειακές και επισιτιστικές της προμήθειες, σχηματίζοντας έτσι ένα παγκόσμιο παράδοξο -και μάλλον οξύμωρο- που καθιστά την Ευρώπη δέσμια σε αμφότερες τις υπερδυνάμεις. Θυμίζει έτσι άλλες εποχές, όταν το Σιδηρούν Παραπέτασμα χώριζε τη Γηραιά Ήπειρο, με περισσότερο διαμορφωμένους, ωστόσο, όρους και τα κράτη να «ανήκουν» ευθέως σε κάποιο εκ των δύο στρατοπέδων.

Πρόκειται για έναν διαχωρισμό ο οποίος εμφανίζεται να υπερβαίνει τις διαστάσεις του πάλαι ποτέ Ψυχρού Πολέμου, καθώς πλέον τα στρατόπεδα που διαμορφώνονται συμπεριλαμβάνουν και την Κίνα, στο πλευρό της Ρωσίας, με σημαντικό «αστάθμητο» παράγοντα ακόμη την Ινδία.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση αφορούν και έναν σε εξέλιξη οικονομικό και συναλλαγματικό πόλεμο, από τον οποίο ενδεχομένως θα προκύψει περιορισμός της ισχύος του αμερικανικού δολαρίου με την ανάδειξη άλλων εναλλακτικών αποθεματικών νομισμάτων, αν και αυτή είναι μία «μάχη σε εξέλιξη».

Επίσης σαφές είναι ότι μειώνεται η δυνατότητα ύπαρξης των επιτήδειων ουδέτερων σε αυτή την υπόθεση, ενός ρόλου που με τόση επιτυχία έχει διαδραματίσει έως τώρα η Τουρκία. Είναι η φύση του νέου διαχωρισμού τέτοια, που αργά ή γρήγορα οι εκατέρωθεν σχηματισμοί θα πρέπει να αποκρυσταλλωθούν.

Έτσι, λοιπόν, δίχως να μπορεί να αποκλειστεί η μετεξέλιξη αυτού του πολέμου σε θερμό -πιθανότητα που συνέτρεχε και επί εποχής Ψυχρού Πολέμου-, οι διαστάσεις που αυτός ο «νέου τύπου» Ψυχρός Πόλεμος λαμβάνει, αφορούν και πεδία που ουδέποτε κατά τα παρελθόν ήταν μέρος του «παιγνίου».

Υπό το φως όλων αυτών, ποια είναι η πορεία που καλείται να λάβει η ευρωπαϊκή Δύση, αν όχι -επιτέλους- αυτή της κάλυψης τριών εκ των σημαντικότερων ελλειμμάτων που αντιμετωπίζει σήμερα; Στην ενέργεια, στα τρόφιμα και στην άμυνα.

Διαφορετικά, ακόμη κι αν διατείνεται ότι αποτελεί σταθερό αγκυροβόλιο του δυτικού κόσμου, θα στέκει έρμαιο της βούλησης αμφότερων των υπερδυνάμεων, σε ευθεία αντιστοιχία του ρόλου που είχε και επί του αρχικού Ψυχρού Πολέμου.