Η ώρα του ευρωπαϊκού στρατού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο Alfons Mais, αρχηγός του γερμανικού στρατού (Bundeswehr), ομολόγησε χθες, με ανάρτησή του σε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, ότι «ξυπνάς το πρωί και συνειδητοποιείς: υπάρχει πόλεμος στην Ευρώπη. Χθες είχαμε (εκδήλωση για την) “Ημέρα Αξιών” στον στρατό. Στο επίκεντρό της βρισκόταν το ερώτημα “για ποιον λόγο υπηρετούμε;”, Ποτέ δεν ήταν ευκολότερο να εξηγήσεις τους λόγους ως προς αυτό σε μία γενιά που δεν έζησε στον Ψυχρό Πόλεμο. Στον 41ο χρόνο υπηρεσίας μου σε καιρό ειρήνης,  δεν διανοήθηκα ότι θα έπρεπε να βιώσω ακόμη έναν πόλεμο. Και ο Bundeswehr, ο στρατός του οποίου μου έχει επιτραπεί να ηγούμαι, είναι, λίγο-πολύ, κενός. Οι επιλογές που μπορούμε να προσφέρουμε προς όσους χαράσσουν πολιτική για την υποστήριξη της Συμμαχίας (του ΝΑΤΟ) είναι εξαιρετικά περιορισμένες...».  

Αντίστοιχα, η πρώην υπουργός Άμυνας της Γερμανίας A. Kramp-Karrenbauer, με δική της ανάρτηση, δήλωσε αναφορικά με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία: «Είμαι τόσο θυμωμένη μαζί μας για την ιστορική αποτυχία. Μετά τη Γεωργία, την Κριμαία και το Ντονμπάς, δεν έχουμε προετοιμάσει τίποτα που θα αποθάρρυνε πραγματικά τον Πούτιν… Έχουμε ξεχάσει το μάθημα των Σμιτ και Κολ ότι οι διαπραγματεύσεις έχουν πάντα προτεραιότητα αλλά ότι πρέπει να είμαστε αρκετά ισχυροί στρατιωτικά ούτως ώστε να καταστήσουμε ξεκάθαρο στην άλλη πλευρά ότι η μη διαπραγμάτευση δεν αποτελεί επιλογή». 

Εδώ και μία δεκαετία, δε, ο τότε υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Robert Gates προειδοποιούσε: «Η αποστρατικοποίηση της Ευρώπης, όπου μεγάλο τμήμα του κοινού και της πολιτικής τάξης αντιτίθενται στη στρατιωτική ισχύ και στους κινδύνους που τη συνοδεύουν, έχει καταστεί από ευλογία κατά τον 20ό αιώνα, σε εμπόδιο κατά τον 21ο, για την εξασφάλιση πραγματικής ασφάλειας και βιώσιμης ειρήνης». 

Η απροθυμία διατήρησης ισχυρών και αξιόμαχων στρατιωτικών δυνάμεων σε μία ήπειρο η οποία αιματοκυλίστηκε δύο φορές στη διάρκεια του 20ού αιώνα είναι, σε μεγάλο βαθμό, κατανοητή. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ είχαν αναλάβει την «προστασία» του Δυτικού κόσμου, η Γερμανία έπρεπε να παραμείνει στρατιωτικά αδρανής και ούτως ή άλλως, τα ευρωπαϊκά κράτη δεν είχαν, σε αντίθεση με την Ελλάδα, γείτονες όπως η Τουρκία.

Όλα αυτά, όμως, χθες κατέρρευσαν. Όπως ο φίλτατος κ. Mais, έτσι και εκατομμύρια άλλων Ευρωπαίων πολιτών συνειδητοποίησαν ότι τα δεδομένα έχουν ανατραπεί και ότι αυτό το οποίο θεωρείτο αδιανόητο έως χθες, ο πόλεμος στη γειτονιά τους, μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή.

Ανεξαρτήτως, λοιπόν, των όποιων -επιπρόσθετων- κυρώσεων προτίθεται να επιβάλει η ΕΕ ή εντέλει η διεθνής κοινότητα προς τη Ρωσία, ως τα επίχειρα των επιλογών της έναντι της Ουκρανίας, πλέον αναδύεται επιτακτικά η ανάγκη εξασφάλισης με ίδια μέσα αποτρεπτικών ικανοτήτων, αντίστοιχων με αυτές που προσέφεραν έως τώρα στον Δυτικό κόσμο οι ΗΠΑ.

Όσο αυτή η ανάγκη δεν καθίσταται κατανοητή από την πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, όσο απουσιάζει η ένοπλη ισχύς ως εργαλείο εξασφάλισης της ασφάλειας και της ευημερίας κάθε κράτους, τόσο η Ευρώπη θα παραμένει ανήμπορη να αντιμετωπίσει απειλές κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένης της ρωσικής.

Εάν, με λίγα λόγια, η Ευρώπη δεν είναι ικανή να παράγει αποτροπή, τότε πώς θα διαφυλάξει αυτό που ο φίλτατος κ. Μ. Σχοινάς χαρακτηρίζει ως τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής»;

Όσο αποτρόπαιη κι αν είναι η ουκρανική κρίση, προσέφερε μία ευκαιρία αφύπνισης στις ευρωπαϊκές χώρες, η οποία δεν πρέπει να χαθεί: η ώρα του ενιαίου και ισχυρού ευρωπαϊκού στρατού και -άρα- της ουσιαστικής μετεξέλιξης της Ε.Ε. έχει φθάσει.

Εάν αυτό το μήνυμα δεν αγνοηθεί, ίσως, υπάρξει και πραγματική διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας των συνόρων των κρατών-μελών της.