Οι «φωτιές» που άναψε η ΕΜΑΚ στην κυβέρνηση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης να θεσπίσει, δια χειρός του Αρχηγού του Πυροσβεστικού Σώματος Στέφανου Κολοκούρη, την υποχρέωση εμβολιασμού έναντι της Covid-19 για τους άνδρες της ΕΜΑΚ, συνιστά σαφώς ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος, με αντικείμενο τη διάσωση των συνανθρώπων τους, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, και εξ ορισμού είναι αντιμέτωποι με κάθε λογής κινδύνους, ιδίως στο πλαίσιο της παρούσας πανδημίας.

Παραμένει, ωστόσο, αυτό το βήμα μετέωρο, ενόσω δεν λαμβάνονται αντίστοιχα βήματα και για το προσωπικό, άνδρες και γυναίκες, άλλων υπηρεσιών που επίσης μάχονται στην πρώτη γραμμή και συγχρωτίζονται καθημερινά με εκατοντάδες ή και χιλιάδες πολίτες.

Για την ακρίβεια, η μεμονωμένη κίνηση της θέσπισης υποχρέωσης εμβολιασμού για το προσωπικό της ΕΜΑΚ επαναφέρει κατά τρόπο εμφατικό την αντίστοιχη υποχρέωση που θα όφειλαν να έχουν όσοι διεξάγουν αυτή τη μάχη στο σύστημα υγείας της χώρας και δη οι υγειονομικοί, γιατροί και νοσηλευτές. Ιδίως, δε, το νοσηλευτικό προσωπικό, υπό το φως της έκτασης που έχει λάβει η άρνηση εμβολιασμού στις τάξεις του.

Σύμφωνα με στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων (ECDC), έως τις 18 Μαΐου, είχε χορηγηθεί τουλάχιστον μία δόση στο 64,5% των υγειονομικών στην Ελλάδα, γεγονός που σημαίνει ότι αν και είχαν τη δυνατότητα εμβολιασμού κατά προτεραιότητα, ο ένας στους τρεις επέλεξε να μην την ασκήσει, αυξάνοντας έτσι, δυνητικά, τον κίνδυνο μετάδοσης της πανδημίας εντός του ΕΣΥ.

Πέραν, όμως, των υγειονομικών και ειδικά του νοσηλευτικού προσωπικού, για τους οποίους όπως έχει ήδη δηλώσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, θα εξεταστεί το ζήτημα της θέσπισης σχετικής υποχρέωσης σε ουδέτερο χρόνο, δεν τίθεται σαφώς αντίστοιχο ζήτημα και για τους άνδρες και τις γυναίκες που στελεχώνουν την ΕΛΑΣ ή τις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις που φρουρούν τα σύνορα, τους λιμενικούς, τους δικαστικούς λειτουργούς, τους εκπαιδευτικούς, και εντέλει όσους στελεχώνουν υπηρεσίες που βρίσκονται σε άμεση επαφή με το ευρύ κοινό;

Ποιοι είναι οι λόγοι, πέραν της παραμέτρου που θέλει τα στελέχη της ΕΜΑΚ να επιχειρούν και σε χώρες του εξωτερικού, που τερματίζουν τη συζήτηση αναφορικά με την ανάγκη θέσπισης αντίστοιχης υποχρέωσης εμβολιασμού για έναν ευρύτερο αριθμό προσώπων που βρίσκονται στις επάλξεις της κρατικής μηχανής και σε καθημερινή επαφή με το κοινό;

Εάν, δε, η κυβέρνηση επιφυλάσσεται να επεκτείνει την υποχρέωση του εμβολιασμού στο νοσηλευτικό ή και σε άλλο προσωπικό της δημόσιας διοίκησης, σε αυτόν τον ουδέτερο χρόνο, πιθανόν του φθινοπώρου, όταν η πανδημία ενδεχομένως θα έχει κοπάσει, τι λέγει τούτο το γεγονός για την αποφασιστικότητά της και τη βούλησή της να επιβάλει σήμερα αυτό που η ίδια κρίνει ως σωστό;

Η αποδοχή της σημερινής κατάστασης πραγμάτων, αφενός, με την αποσπασματική θέσπιση της υποχρέωσης εμβολιασμού για όσους στελεχώνουν μία υπηρεσία, την ΕΜΑΚ, και αφετέρου, με χρονική μετάθεση αντίστοιχων κινήσεων σε άλλους τομείς του Δημοσίου «όταν βολεύει», καταδεικνύει, στην καλύτερη περίπτωση, την απουσία αποφασιστικότητας ή ακόμη και την αδυναμία της κυβέρνησης. Στέλνει, έτσι, δε, το λάθος μήνυμα προς την κοινωνία.

Ουδείς ζητά απολύσεις. Ουδείς ζητά τον εξαναγκασμό ή την παραβίαση των δικαιωμάτων οποιουδήποτε πολίτη. Οφείλει, όμως, η Πολιτεία να προστατεύσει τη δημόσια υγεία από όσους μπορούν να τη θέσουν δυνητικά σε κίνδυνο. Κατά τη διαδικασία δε αυτή, επίσης οφείλει να μην κάνει εκπτώσεις.