Ο Τρικούπης, το Σικάγο και τα «ταμπού» της εργασίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εφέτος, το ημερολόγιο τοποθετεί την Πρωτομαγιά το Μεγάλο Σάββατο. Επειδή, όμως, ως γνωστόν, η Πρωτομαγιά είναι εδώ και χρόνια «εργατική» και δεν είναι «αργία, αλλά απεργία», το υπουργείο Εργασίας ανακοίνωσε ότι «... η υποχρεωτική αργία της 1ης Μαΐου 2021 μετατίθεται για την Τρίτη 4 Μαΐου 2021».

Εξέλιξη η οποία βρήκε σύμφωνη και την κυριότερη συνδικαλιστική οργάνωση του ιδιωτικού τομέα, τη ΓΣΕΕ, που επίσης προκήρυξε 24ωρη πανελλαδική  απεργία για την ίδια ημέρα «... ώστε η εργατική τάξη να αποτίσει φόρο τιμής στην ιστορία, στους αγώνες και στους νεκρούς της», όπως σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση.

Επειδή, όμως, στη χώρα μας, ο δημόσιος τομέας εξακολουθεί να έχει, κατά τα φαινόμενα, άλλη βαρύτητα, η ΑΔΕΔΥ θεώρησε ότι η κυβερνητική επιλογή για την «απεργία» της Τρίτης 4 Μαΐου, «υποβαθμίζει και απονευρώνει» τον φετινό εορτασμό και έτσι κήρυξε απεργία για την Πέμπτη 6 Μαΐου, διαμαρτυρόμενη για το νομοσχέδιο που προωθείται αναφορικά με τα εργασιακά δικαιώματα. «... η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να καταργήσει τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους οι εξεγερμένοι εργάτες/τριες στο Σικάγο του 1886», υποστηρίζουν οι φίλτατοι της ΑΔΕΔΥ, στη σχετική ανακοίνωση που εξέδωσαν!

Αυτό που δεν διευκρινίζουν, ωστόσο, είναι εάν θα απεργήσουν εκτός από την Πέμπτη και την Τρίτη αλλά και τι ακριβώς θα κάνουν την Τετάρτη που μεσολαβεί. Διότι κάπου μεταξύ «αργίας και απεργίας» πιθανώς να χαθεί και αυτή.

Πέραν αυτής της -δημοσιοϋπαλληλικής- προσέγγισης ως προς την εργατική Πρωτομαγιά και τα εργασιακά δικαιώματα, θα ήταν ενδεχομένως ενδιαφέρον να σταθεί κανείς και στη σημειολογία όλου αυτού.

Για παράδειγμα, το 1886 στην Ελλάδα ελάχιστα κατακτήθηκαν ως προς τα εργασιακά δικαιώματα. Αντίθετα, ήταν ο πρώτος χρόνος της τετραετούς διακυβέρνησης Χαριλάου Τρικούπη, κατά την οποία έγιναν πολλά άλλα, μεταξύ των οποίων η αναδιοργάνωση των γεωργικών σχολών, η δημιουργία υπηρεσίας Δημοσίων Έργων, η συνέχιση της διάνοιξης του Ισθμού της Κορίνθου, η υπογραφή της σύμβασης για τη σιδηροδρομική σύνδεση Πειραιά - Λάρισας και η αγορά των τριών πρώτων ελληνικών θωρηκτών, «Ύδρα», «Σπέτσαι» και «Ψαρά».

Αντίθετα, έπρεπε να κυλήσουν ορισμένες δεκαετίες ακόμη έως ότου κυρωθεί νομοθετικά η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας το 1920 από την κυβέρνηση Ε. Βενιζέλου και κατοχυρωθεί έτσι το 8ωρο ενώ το 1932, επίσης από κυβέρνηση Βενιζέλου, τέθηκαν τα θεμέλια του λεγόμενου κοινωνικού κράτους, με τη δημιουργία του ΙΚΑ. Αμφότερα, δε, αυτά τα επιτεύγματα έλαβαν σάρκα και οστά μετά το 1936, επί καθεστώτος Ι. Μεταξά. Βέβαια, όλα αυτά, από… συνδικαλιστικής απόψεως, ίσως να μην είναι ιδιαιτέρως… βολικά!

Όπως δεν θα είναι βολικό ενδεχομένως να θυμίσουμε ότι στην Ελλάδα η «μαύρη εργασία» ζει και βασιλεύει, όχι μόνον με τους γηγενείς αλλά και με τους αλλοδαπούς, οι οποίοι εργάζονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες εδώ και δεκαετίες στη χώρα μας σε καθεστώς πλήρους σκότους.

Ζητήματα όπως αυτά έρχεται, κατά πάσα βεβαιότητα, να διευθετήσει το νομοσχέδιο που έχει προαναγγείλει ο φίλτατος υπουργός Εργασίας Κ. Χατζηδάκης και στο οποίο αντιτίθενται με τόση σφοδρότητα η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ.

Βέβαια, όταν διασφαλίζεται η εργασία με τρόπο… ψηφιακό, που δεν επιδέχεται «κόλπα», κηρύσσουμε απεργία. Όταν κυριαρχεί η μαύρη εργασία επί χρόνια, όπως συμβαίνει στη χώρα μας, είναι… Τρίτη και όλα καλά!

Ας δούμε, λοιπόν, όταν κατατεθεί, κατά πόσον το νομοσχέδιο Χατζηδάκη θα μας πάει πίσω, στον… εργασιακό Μεσαίωνα, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι ή εάν θα μας φέρει στη σύγχρονη εποχή!