Η νομή της εξουσίας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η κριτική που άσκησε χθες η αξιωματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, δια στόματος αναπληρωτή εκπροσώπου της, αναφορικά με τις διοικήσεις των νοσοκομείων και το ετερόκλητο που συχνά εμφανίζουν τα επαγγελματικά τους προσόντα, είναι -εν πολλοίς- ορθή.

Αντίστοιχη εικόνα, εξάλλου, είχε καταγράψει και πρόσφατο ρεπορτάζ του Euro2day.gr, το οποίο εντόπιζε από γυμναστές έως κουφωματάδες στο τιμόνι νοσοκομείων, επισημαίνοντας τους κινδύνους που μπορεί να υποκρύπτει αυτή η κατάσταση, ειδικά σε καιρούς πανδημίας.

Συνάμα, όμως, πρόκειται και για όψιμη κριτική, εκ μέρους ενός κόμματος το οποίο έχει ακολουθήσει και το ίδιο αντίστοιχη οδό για τον διορισμό διοικήσεων σε νοσοκομεία, με χαρακτηριστικότερη εκείνη του, πρώην πλέον, αντιπροέδρου του νοσοκομείου Σαντορίνης, ο οποίος, όπως αναδείχθηκε, είχε διατελέσει μηχανικός μοτοποδηλάτων και ιδιοκτήτης βουλκανιζατέρ.

Όπως σημειώνει και ο συνάδελφος Βασίλης Ιγνατιάδης στο σχετικό δημοσίευμα του Euro2day.gr, «οι διορισμοί διοικητών νοσοκομείων με κύριο κριτήριο επιλογής τα "ένσημά" τους στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα δεν είναι καινούργια πρακτική. Δυστυχώς, αποτελεί την πεπατημένη, που με λίγες εξαιρέσεις διαπερνά οριζόντια όλες τις κυβερνήσεις της χώρας».

Πράγματι και αυτοί οι διορισμοί εντάσσονται σε ένα πλέγμα σειράς αντίστοιχων που είναι απαραίτητοι για να στελεχωθεί ένα τμήμα της κρατικής μηχανής στην Ελλάδα, το οποίο αφορά, πέραν των νοσοκομείων, σειρά άλλων φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Πρόκειται για ανθρώπους που, κατά κανόνα αλλά όχι αποκλειστικά, εντάσσονται στον λεγόμενο «κομματικό στρατό» του κάθε κόμματος εξουσίας και είναι είτε πρώην πολιτευτές, είτε απλά κομματικά στελέχη ή ακόμη και «πρόσωπα εμπιστοσύνης».

Υπό κανονικές συνθήκες, το φαινόμενο της στελέχωσης θέσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα με πρόσωπα κομματικής προέλευσης εκλαμβάνεται ενδεχομένως ως μεμπτό πλην όμως ως σύνηθες και ανεκτό από ένα σύστημα στο επίκεντρο του οποίου βρίσκονται οι πελατειακές σχέσεις.

Σε συνθήκες κρίσης, ωστόσο, όπως οι παρούσες για το Εθνικό Σύστημα Υγείας, εν μέσω πανδημίας, τα τρωτά αυτού του φαινομένου δεν μπορούν να παραμείνουν κρυφά ή δίχως επιπτώσεις.

Αντίστοιχα φαινόμενα δυσλειτουργίας εξαιτίας ζητημάτων στελέχωσης, άλλης τάξης μεγέθους βεβαίως, παρατηρήθηκαν το 2020 εξάλλου και στην αμυντική βιομηχανία της χώρας (ΕΑΒ), σε μία περίοδο κατά την οποία αυτή καλείται να ανταποκριθεί σε μείζονος σημασίας προγράμματα, όπως η αναβάθμιση των πολεμικών αεροσκαφών F-16, ο σχεδιασμός και ανάπτυξη drone, κ.α.

Σύμφωνα με ανθρώπους που είναι σε θέση να γνωρίζουν, η πολύμηνη χηρεία της θέσης του διευθύνοντος συμβούλου στην ΕΑΒ οδήγησε σε αδυναμία λήψης αποφάσεων ακόμη και επί λειτουργικών ζητημάτων, καθυστερώντας τόσο την προώθηση προγραμμάτων καίριας σημασίας όσο και δημιουργώντας δυνητικά επισφαλείς συνθήκες στην τεχνική εξυπηρέτηση αεροσκαφών της Π.Α. σε τυχόν περίοδο κρίσης.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, μία πάγια παθογένεια της ελληνικής πολιτικής σκηνής αλλά βεβαίως και της ελληνικής οικονομίας οφείλει, επιτέλους, να θεραπευτεί. Η συνεχιζόμενη ύπαρξή της όχι μόνον οδηγεί σε ολισθήματα, ενίοτε μη αναστρέψιμα, αλλά έχει καταλυτικές επιπτώσεις και στο επίπεδο αποτελεσματικότητας των εταιρειών του ευρύτερου δημόσιου τομέα και κατά προέκταση της ελληνικής οικονομίας. Στο πεδίο της υγείας, δε, ευλόγως μπορεί να έχει και ακόμη σοβαρότερες επιπτώσεις.

Αν και η πορεία του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων θεραπεύει ένα μέρος αυτού του προβλήματος, η κυβέρνηση αλλά και ο λοιπός πολιτικός κόσμος της χώρας οφείλουν να συναινέσουν στην υιοθέτηση διαδικασιών και όρων αξιοκρατίας και διαφάνειας ως προς τη στελέχωση αυτών των θέσεων δημόσιου ενδιαφέροντος. Οτιδήποτε διαφορετικό απλώς θα επιβεβαίωνε τη γενική πεποίθηση περί νομής της εξουσίας εκ μέρους των κομμάτων που νομίμως την ασκούν.

Πρόκειται για ένα παλιό πρόβλημα που πρέπει, επιτέλους, να βρει τη λύση του.