Ο κορωνοϊός και το νέο φάουλ της ΕΕ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ο «βασιλιάς» μπορεί να είναι γυμνός και αυτό να είναι κάτι που όλοι γνωρίζουν, όμως, ενίοτε χρειάζονται ειδικές περιστάσεις, ώστε το γεγονός να αναδειχθεί και -ίσως- να αντιμετωπιστεί!

Μία τέτοια περίσταση έφερε χθες στο προσκήνιο η υπόθεση της μετάλλαξης του κορωνοϊού, αρχικώς στη Βρετανία και στη συνέχεια σε άλλες χώρες και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίστηκε αυτό το γεγονός από τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Την ίδια ώρα που η Γερμανία και η Γαλλία συζητούσαν με την Κομισιόν ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης, άλλα κράτη-μέλη όπως η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Ιταλία προχωρούσαν αυτόνομα στη διακοπή των αεροπορικών τους συνδέσεων με το Ηνωμένο Βασίλειο, άλλα τροποποιούσαν τον χρόνο καραντίνας των ταξιδιωτών από τη Βρετανία, όπως η Ελλάδα και άλλα, όπως η Ισπανία, ζητούσαν από τις Βρυξέλλες... οδηγίες και συντονισμό.

Όλο αυτό, δε, το οποίο αφορά σε μία από τις κυριότερες ευρωπαϊκές κατακτήσεις, την ελευθερία της μετακίνησης πολιτών, αποτελεί μόνο ένα τμήμα του χάους που περιέβαλε χθες την υπόθεση της μετάλλαξης του ιού.

Για παράδειγμα, η Γαλλία, την ίδια ώρα που ο πρόεδρος Μακρόν (ασθενής με Covid-19 και ο ίδιος) συζητούσε με την καγκελάριο Μέρκελ, την πρόεδρο της Κομισιόν Ντερ Λάιεν και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Μισέλ, εξέταζε το ενδεχόμενο να διακόψει και τη σιδηροδρομική συγκοινωνία με τη Βρετανία.

Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται ένα φαινόμενο αυτού του είδους.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ την πανδημία του κορωνοϊού ήταν διαφορετικός, από το ξέσπασμα αυτής της κρίσης έως τώρα, με διαφορετικές διάρκειες σε lockdown, διαφορετικές οδηγίες για μάσκες σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους, κλείσιμο συνόρων κ.ο.κ.

Στη μία περίσταση που κατόρθωσε η ΕΕ να συντονιστεί, αυτήν του εμβολιασμού των λαών της ΕΕ, τα πήγε μάλλον άθλια, καθώς καθυστέρησε αναιτίως να κάνει τις σχετικές παραγγελίες εμβολίων και όταν τις έκανε, αποδείχθηκαν ανεπαρκείς… Όλο αυτό, όμως, και πάλι είναι μία άλλη συζήτηση.

Αυτό το οποίο μένει από τη συνολική εικόνα είναι ότι ακόμη και σήμερα, που υποτίθεται πως έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι της ΕΕ και έχει δημιουργηθεί -θεωρητικώς και στην πράξη- ένα ειδικό ευρωπαϊκό κέντρο διαχείρισης κρίσεων και υπάρχει μάλιστα και επίτροπος αρμόδιος για αυτά τα ζητήματα, ο Γιάνεζ Λέναρτσικ, ουδείς αναμένει ότι το υπερεθνικό μόρφωμα που ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Ένωση» έχει την ικανότητα να διαχειριστεί εγκαίρως και αποτελεσματικά οποιαδήποτε κρίση. Πλην, ενδεχομένως, της Ισπανίας, η οποία ακόμη αναμένει... οδηγίες.

Διότι, βεβαίως, αυτή είναι η κληρονομιά της ΕΕ από τον βασανιστικά αργό τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε κρίσεις κατά το παρελθόν, μη εξαιρουμένης της ελληνικής. Όπως αντίστοιχα, αυτό είναι το κληροδότημα της ΕΕ προς τα κράτη-μέλη της, όταν το κυρίαρχο δίπολο Γερμανίας και Γαλλίας προηγείται παντός άλλου κράτους-μέλους στις συνεννοήσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για όποιο θέμα κι αν προκύψει.

Πρόκειται για μία σαφή και διαπιστωμένη αδυναμία θεσμικού χαρακτήρα, η οποία έρχεται στην επιφάνεια οσάκις προκύπτει η ανάγκη άμεσης και αποτελεσματικής διαχείρισης μίας κρίσης.

Με λίγα λόγια, όταν προκύπτουν τα ζόρια, κάτι που γίνεται ολοένα και συχνότερα πλέον!