Το ένα πόδι πριν το άλλο στα πανεπιστήμια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η κακοποίηση του πρύτανη του Oικονομικού Πανεπιστημίου Δημήτρη Μπουραντώνη αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στην ελληνική κοινωνία και βεβαίως στην πολιτική σκηνή του τόπου, καθιστώντας καθολικό -ή σχεδόν- το αίτημα τερματισμού των φαινομένων ανομίας και βιαιοτήτων στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Το κακό είχε, απλά, παραγίνει. Ουδείς, με την επίκληση οποιασδήποτε ιδεολογίας ή παντιέρας, έχει δικαίωμα να λυμαίνεται δια της βίας την τριτοβάθμια εκπαίδευση, για τη δωρεάν παροχή της οποίας βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη ο κάθε συνεπής φορολογούμενος.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι αντιδράσεις που προκάλεσε το συγκεκριμένο περιστατικό -αντίστοιχα ή και ακόμη βιαιότερα του οποίου έχουν υπάρξει και κατά το παρελθόν κατά πανεπιστημιακών- ορθώς μετεξελίχθηκαν στην πρωτοβουλία που ανέλαβε ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ανοίγοντας διάλογο με τις πρυτανικές αρχές ως προς τα μέτρα αντιμετώπισης του φαινομένου.

Ας μην πετάξουμε, όμως, «το μωρό μαζί με το νερό», όπως λένε οι Αγγλοσάξονες φίλοι μας, σε αυτή την υπόθεση.

Εάν είναι αναγκαία η λήψη μέτρων για την εκρίζωση φαινομένων βίας και φασιστικών συμπεριφορών, οποιουδήποτε χρώματος, είναι πρωτίστως για την πάταξη των πράξεων αλλά συνάμα και για τους συμβολισμούς που αυτές φέρουν. Αρχές και αξίες διακυβεύονται στην υπόθεση αυτή και οφείλουμε να τις διαφυλάξουμε, κατά τον προσήκοντα τρόπο, όπως κάθε συντεταγμένη προς τους νόμους πολιτεία οφείλει να πράττει.

Ορισμένα από τα μέτρα που παρουσίασε ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης προς τους πρυτάνεις των ΑΕΙ της χώρας, καλώντας τους σε διάλογο επ’ αυτών, ήτοι η δημιουργία ενός ειδικού σώματος για την προστασία των ΑΕΙ, τα μέτρα ασφαλείας και ελεγχόμενης πρόσβασης που πρέπει να διαθέτουν τα ΑΕΙ και, τέλος, η αυστηροποίηση της ποινικής νομοθεσίας για αδικήματα που τελούνται εντός του χώρου των πανεπιστημίων, πράγματι, απαιτούν συζήτηση.

Αν και επί του παρόντος δεν είναι απολύτως σαφές το είδος της αυστηροποίησης για το οποίο κάνει λόγο ο πρωθυπουργός, διερωτάται κανείς γιατί θα έπρεπε να είναι βαρύτερες οι ποινές για ένα αδίκημα εφόσον αυτό τελείται εντός ενός ΑΕΙ και ελαφρύτερες εάν, για παράδειγμα, τούτο τελεστεί οπουδήποτε αλλού. Στον δρόμο, κατ’ οίκον, ή ακόμη και σε σχολικές εγκαταστάσεις;

Αντίστοιχα, αν και σε εκπαιδευτικά ιδρύματα του λεγόμενου Δυτικού κόσμου αναστολές του είδους αυτού έχουν ξεπεραστεί από πολλού χρόνου, η τοποθέτηση συστημάτων καταγραφής εικόνας και ήχου (κάμερες, κ.λπ.) εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων δεν αφορά και την Αρχή Προστασίας προσωπικών δεδομένων;

Όμως, για ερωτήματα όπως αυτά είναι βέβαιον ότι θα βρεθούν απαντήσεις στην πορεία του διαλόγου, τόσο με την πανεπιστημιακή κοινότητα όσο και με τον πολιτικό κόσμο της χώρας.

Αυτό το οποίο δεν είναι τόσο σαφές, ωστόσο, άπτεται των λόγων για τους οποίους επί τόσο καιρό αυτή η κοινότητα και συγκεκριμένα οι πρυτάνεις δεν έχουν αναλάβει το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την έκταση που έχουν λάβει τα φαινόμενα ανομίας και βίας στα πανεπιστήμια, αρνούμενοι στην πλειονότητα των περιπτώσεων να αποταθούν στις -παραδοσιακές- δυνάμεις τήρησης της τάξης, δηλαδή την Ελληνική Αστυνομία, για την πάταξη των όποιων έκνομων ενεργειών.

Το άσυλο δεν έχει καταργηθεί; Οι πρυτανικές αρχές δεν έχουν δικαίωμα να καλέσουν τις διωκτικές για την επιβολή του νόμου;

Όπως αντίστοιχα πρέπει να απαντηθεί και το ερώτημα που περιβάλλει τον ενδεχόμενο δισταγμό ή το όποιο κώλυμα -πολιτικού ή άλλου χαρακτήρα- που είχαν κατά τα προηγούμενα χρόνια οι ίδιες οι αστυνομικές δυνάμεις να επέμβουν εντός των ΑΕΙ για την αποκατάσταση της νομιμότητας.

Ειλικρινείς απαντήσεις ως προς αυτά τα ερωτήματα θα διευκόλυναν και τον διάλογο για τη λήψη των μέτρων που προτείνει ο πρωθυπουργός.