Η Ευρώπη, οι τουρκικές προκλήσεις και το βέτο

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Τη μόνη εθνικά ενδεδειγμένη στάση που θα μπορούσε να λάβει τήρησε η Ελλάδα κατά την πρόσφατη τηλεδιάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, αρνούμενη να συναινέσει στην έκδοση κοινού ανακοινωθέντος “ίσων αποστάσεων” επί των ελληνο-τουρκικών.

Όπως αντίστοιχα αυτή οφείλει να είναι εφεξής η στάση της Ελλάδας όποτε η ΕΕ υιοθετεί δυο μέτρα και δυο σταθμά, υπό το πρόσχημα των “ίσων αποστάσεων”, έναντι της χώρας μας και της Τουρκίας.

Εάν η ΕΕ αρνείται να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να καταδικάσει τις προκλήσεις μίας τρίτης χώρας, της Τουρκίας, κατά δυο κυρίαρχων κρατών - μελών της, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, τότε γιατί αυτά θα όφειλαν να “συμπλεύσουν” με τις λοιπές αποφάσεις, είτε της συγκεκριμένης συνεδρίασης, είτε γενικότερα;

Όταν η ΕΕ εμφανίζεται περισσότερο πρόθυμη να καταδικάσει τη βία και νοθεία στις εκλογές της Λευκορωσίας, το αδιέξοδο με τις εκλογές στη Βενεζουέλα, αλλά και τις αντίστοιχες εξελίξεις στη Βολιβία, παρά την παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της κυπριακής ΑΟΖ, γιατί θα έπρεπε τα θιγόμενα κράτη μέλη της να συναινέσουν με αυτήν την απόφαση;

Εντέλει, είτε η Τουρκία τελεί εν αδίκω και η συμπεριφορά της είναι καταδικαστέα, είτε όχι, και να την αφήσουμε να σουλατσάρει όπως επιθυμεί στην Αν. Μεσόγειο ή όπου αλλού…

Διότι, αυτό που η Γερμανία χαρακτηρίζει ως πολιτική “ίσων αποστάσεων”, εμφανιζόμενη ως ενοχλημένη από την σύναψη της συμφωνίας περί ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, στην πραγματικότητα εξυπηρετεί μόνον την Τουρκία και ενθαρρύνει την παραβατικότητά της ενώ αμφισβητεί τη δυνατότητα άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, όπως ήταν η σύναψη της συγκεκριμένης συμφωνίας.

Μπορεί ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική, Ζ. Μπορέλ, να έσωσε τα προσχήματα τουιτάροντας «Αλληλεγγύη στην Ελλάδα και στην Κύπρο, καλούμε την Τουρκία να αποκλιμακώσει την ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο και να επιστρέψει στο τραπέζι του διαλόγου», η ΕΕ όμως παρουσίασε για ακόμη μία φορά το τραγικό έλλειμμα της σε ζητήματα ενιαίας εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής.

Έναντι ενός υπότροπου παραβάτη, όπως η Τουρκία, δεν τηρείς πολιτική “ίσων αποστάσεων”, όπως λέγει ότι πράττει το Βερολίνο, εκτός και εάν υποκρύπτεις έτσι άλλα τινά, τα οποία αφορούν τη δική σου “ατζέντα”. Εάν κρίνεις ότι παραβιάζεται το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας, το καταδικάζεις ευθέως, όπως ήσουν πρόθυμος να πράξεις για τη βία και τη νοθεία των εκλογών στη Λευκορωσία… Είτε είσαι συνεπής και σοβαρός, είτε δεν είσαι. Είναι απλό.

Εάν επιθυμείς, όντως, δε οι δυο πλευρές να οδεύσουν στο τραπέζι του διαλόγου, τότε φροντίζεις αυτό να μην γίνει υπό καθεστώς εκβιασμών και στρατικοποίησης της συζήτησης, διαφορετικά ενθαρρύνεις αυτόν που εδράζει τις κινήσεις του στο δίκαιο του ισχυροτέρου.

Υπό το φως όλων αυτών, λοιπόν, η Ελλάδα τήρησε τη μόνη εθνικά ενδεδειγμένη στάση αρνούμενη να συναινέσει στην έκδοση κοινού ανακοινωθέντος εκ μέρους των υπουργών εξωτερικών της ΕΕ, στο πέρας της τελευταίας τηλεδιάσκεψής τους, την προηγουμένη Παρασκευή, 14 τρέχοντος.

Αυτή ακριβώς, δε, οφείλει να είναι η στάση της εφεξής οσάκις βρίσκεται ενώπιον αντιστοίχων αδικιών εκ μέρους των Ευρωπαίων εταίρων της. Οτιδήποτε διαφορετικό θα σήμαινε υποχώρηση έναντι του σεβασμού που οφείλουν άπαντες να τρέφουν στην έννομη τάξη, όπως αυτή ορίζεται από το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο των θαλασσών.

Θα σήμαινε επίσης υποχώρηση από θεμελιώδη δικαιώματά μας…