Ο ανασχηματισμός και ο χαμένος χρόνος

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η στωικότητα με την οποία το Μέγαρο Μαξίμου προσεγγίζει την υπόθεση του προαναγγελθέντος ανασχηματισμού της κυβέρνησης, κωλυόμενο από τις όποιες αιτίες, ελλοχεύει προφανείς κινδύνους για την οικονομία και τη χώρα.

Τουλάχιστον τούτο μαρτυρά η απραξία στην οποία εμφανίζεται να οδηγείται το κυβερνητικό έργο, την ίδια ώρα που ακόμη και οι πλέον ευμενείς των προβλέψεων για την εφετινή πορεία της ελληνικής οικονομίας κάνουν λόγο για θεαματική ύφεση, από 7% έως και 12,5% και βεβαίως, για εκτόξευση της ανεργίας. Τα στοιχεία Α' τριμήνου αλλά και Απριλίου, που έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας, προϊδεάζουν, δε, για τη συνέχεια. 

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία εξελέγη σχεδόν προ έτους στη βάση μίας φιλελεύθερης μεταρρυθμιστικής ατζέντας, στέκει σήμερα αντιμέτωπη όχι μόνο με το καθήκον υλοποίησης αυτής της ατζέντας αλλά και με τη σπάνια ευκαιρία που θα της προσφέρει το υπό συζήτηση ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης να αναζωογονήσει την ελληνική οικονομία.

Αντ’ αυτού, εμφανίζεται να αναλίσκεται σε έργο διεκπεραιωτικού χαρακτήρα, ενόψει της βεβαιότητος ότι σύντομα θα υπάρξουν αλλαγές -ακόμη και «διορθωτικές» όπως τις περιέγραψε πρόσφατα ο πρωθυπουργός- στη σύνθεσή της.

Ποιος υπουργός υλοποιεί ποιο σχέδιο, για ποιες μεταρρυθμίσεις, υπό αυτό το κλίμα;

Όλα αυτά, δε, ενώ ο κίνδυνος ενός δεύτερου κύματος της πανδημίας στέκει πάντοτε απειλητικά υπεράνω της χώρας, κραδαίνοντας τη σπάθη ενός νέου κύκλου περιοριστικών μέτρων στην ελληνική οικονομία.

Εν μέσω όλων αυτών έχουμε άραγε την πολυτέλεια να περιμένουμε δύο, τρεις ή και περισσότερες εβδομάδες, έως ότου «ωριμάσει» ο χρόνος του ανασχηματισμού; Αφού θα είναι, δε, τόσο επιλεκτικού και διορθωτικού χαρακτήρα οι όποιες αλλαγές στη σύνθεση της κυβέρνησης, τι είναι άραγε αυτό το οποίο αποτρέπει τον φίλτατο κ. Μητσοτάκη από το να τις υλοποιήσει, ώστε να τερματιστεί η παρούσα εκκρεμότητα;

Προς τι άραγε ο κόπος κατάρτισης μεγαλόπνοων σχεδίων ανάπτυξης της χώρας, από επιτροπές  όπως αυτή της οποίας προΐσταται ο νομπελίστας καθηγητής Οικονομικών Χριστόφορος Πισσαρίδης, όταν η κυβέρνηση εμφανίζεται να είναι τόσο γαλαντόμα με τον διαθέσιμο χρόνο, τον δικό της αλλά και της οικονομίας;

Εντέλει, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι τίθεται και ένα ζήτημα ηθικής τάξης ως προς τα μέλη αυτής της κυβέρνησης, τα οποία έχουν μεν πληροφορηθεί διά της πλέον επισήμου οδού ότι απαιτούνται «διορθώσεις» στη σύνθεσή της, δίχως ωστόσο να γνωρίζουν την ταυτότητα εκείνων που θα... «διορθωθούν».

Δεν χαρακτηρίζεται τυχαία ως πάγια αρχή πολιτικής πρακτικής να μην προαναγγέλλονται  ανασχηματισμοί αλλά να εκτελούνται, κατά προτίμηση, αιφνιδιαστικά. Πέραν της προφανούς καινοτομίας, η παρούσα εκκρεμότητα στην οποία έχει περιπέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη οδηγεί και σε δυσλειτουργίες, οι οποίες, ατυχώς, έχουν αντίκτυπο σε όλους μας.

Ούτως ή άλλως, η παρούσα συγκυρία εγκυμονεί σειρά κινδύνων, συμπεριλαμβανομένων και εθνικών, η διαχείριση των οποίων, ευλόγως, απαιτεί μία καλά συγκροτημένη και δομημένη κυβέρνηση και όχι μία κυβέρνηση η οποία… χρήζει διορθώσεων.

Υπό αυτό το πρίσμα, το αναφαίρετο δικαίωμα του πρωθυπουργού να προχωρήσει στην όποια αλλαγή κρίνει σκόπιμη στη σύνθεση της κυβέρνησής του θα ήταν απολύτως χρήσιμο να ασκηθεί νωρίτερα παρά αργότερα.