Από στήριξη χορτάσαμε!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η αποτυχία της ευρωπαϊκής επιχείρησης «Ειρήνη» να ελέγξει αποτελεσματικά το εμπάργκο όπλων στη Λιβύη, όπως έμπρακτα κατέδειξε το πρόσφατο περιστατικό της ματαιωθείσας νηοψίας σε πλοίο που τελούσε υπό την προστασία τουρκικών φρεγατών, ήρε όποιες αμφιβολίες τυχόν υπήρχαν σχετικά με την κατάσταση των πραγμάτων στη Μεσόγειο.

Έναντι της Τουρκίας, η οποία εμφανίζεται διατεθειμένη να ασκήσει βία για την επίτευξη των σκοπών της, μόνον η χρήση ή η απειλή χρήσης βίας μπορεί να αποτελέσει ικανή απάντηση. Ουδείς, δε, εκ των μέχρι στιγμής εμπλεκόμενων εταίρων μας εμφανίζει βούληση προς αυτή την κατεύθυνση.

Μολονότι η παρέμβαση των τουρκικών πολεμικών πλοίων έναντι του ελικοπτέρου της ελληνικής φρεγάτας «Σπέτσαι», που επιχείρησε να πραγματοποιήσει τη συγκεκριμένη νηοψία, ήταν απολύτως «χρήσιμη», καθώς πιστοποιήθηκε η ταυτότητα όσων βοηθούν στην παραβίαση του εμπάργκο όπλων στη Λιβύη, συνάμα επιβεβαίωσε και την αδυναμία της ΕΕ να επιβάλλει τη θέλησή της και τη διεθνή νομιμότητα.

Έτσι, λοιπόν, όσο εύηχα κι αν ήχησαν τα λόγια στήριξης που παρείχε χθες, μέσω του Αθηναϊκού Πρακτορείου, ο Ρώσος πρεσβευτής στην Αθήνα Αντρέι Μάσλοβ, έναντι των ελληνικών θέσεων περί ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδας αλλά και της γενικότερης ανάγκης τήρησης του διεθνούς δικαίου, μικρή αξία έχουν έναντι δυνάμεων οι οποίες επιλέγουν την οδό της βίας.

Για την ακρίβεια, μολονότι οι ελληνικές θέσεις εμφανίζονται να συγκεντρώνουν σήμερα υποστήριξη εκ μέρους των ΗΠΑ, δια στόματος του εδώ πρεσβευτή τους Τζέφρι Πάιατ όσο και εκπροσώπων του State Department καθώς και εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δη σε όλα τα επίπεδα, από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έως τον εκπρόσωπο της Κομισιόν όπως και -εσχάτως- εκ μέρους της Ρωσίας, είναι ιδιαιτέρως αμφίβολο εάν αυτή η στήριξη μπορεί να μετουσιωθεί σε κάτι... ουσιαστικότερο.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των «κυρώσεων» που έλαβε προ ολίγων μηνών η ΕΕ κατά της Τουρκίας, αναφορικά με τις παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ, που αφορούσαν δύο μεσαία στελέχη της τουρκικής πετρελαϊκής αγοράς και ήσαν -εντέλει- αμελητέας επίπτωσης ακόμη και επ’ αυτών.

Υπό το πρίσμα όλων αυτών, δεν μπορούν παρά να καταστούν επίκαιρα για ακόμη μία φορά τα λόγια του ναυάρχου ε.α. και πρώην υπουργού Αμύνης Ευάγγελου Αποστολάκη, ότι σε περίπτωση θερμού επεισοδίου και εν πάση περιπτώσει «όταν θα χρειαστεί να κάνουμε κάτι, ας υπολογίζουμε, κατ’ αρχάς, ότι θα είμαστε μόνοι μας».

Ακόμη και η -πλήρης συμβολισμών, κατά τα λοιπά- σχέση που οικοδομεί η Ελλάδα με το Ισραήλ, είναι αμφίβολο κατά πόσον μπορεί να σημάνει ενδεχόμενη εμπλοκή της συγκεκριμένης χώρας σε τυχόν θερμό επεισόδιο στην Αν. Μεσόγειο ή, ακόμη περισσότερο, στο Αιγαίο.

Εάν η χώρα μας, παρά την ιδιαίτερα δυσμενή οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει, δεν καταστήσει απολύτως σαφές έναντι της γείτονος ότι είναι διατεθειμένη να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για την προάσπιση της ακεραιότητάς της και την προστασία των ζωτικών συμφερόντων της, τότε τι θα μπορούσε να αναχαιτίσει την τουρκική προκλητικότητα;

Το πρώτο βήμα, δε, που απαιτείται ώστε να πείσει ότι είναι διατεθειμένη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση είναι οι εξοπλισμοί.

Εάν δεν κάνουμε και κυριότερα εάν δεν φανούμε ότι κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο ώστε να είμαστε στην καλύτερη δυνατή θέση να προστατεύσουμε την ακεραιότητά μας, πώς φιλοδοξούμε να καταστούμε φόβητρο όσων την επιβουλεύονται;