Μην αγνοείτε τα σημάδια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι ενδείξεις είναι πολλές, επαναλαμβανόμενες και δεν μπορούν να αγνοηθούν.

Η εμφάνιση βλάβης, εν πλω, στη φρεγάτα Ύδρα, ενώ αυτή βρισκόταν καθ’ οδόν για να συμμετάσχει στην επιχείρηση «Ειρήνη», στα ανοικτά της Λιβύης, και η συνεπακόλουθη ανάκλησή της -γεγονός που δεν τιμά το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό- αποτελεί μόνον το τελευταίο σημάδι, σε έναν μακρύ κατάλογο αντίστοιχων περιστατικών αστοχίας στις Ένοπλες Δυνάμεις, που δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Ο «τακτικός» κανιβαλισμός αεροσκαφών για την εξεύρεση ανταλλακτικών, η έλλειψη άλλου αμυντικού υλικού και βεβαίως η εκκωφαντική απουσία της χώρας μας από την παραγωγή τεχνολογικά εξελιγμένων συστημάτων, όπως πχ. τα drones, συνθέτουν μία εικόνα αμυντικής απαξίωσης, την ίδια ώρα που οι κίνδυνοι από τη γείτονα κορυφώνονται.

Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τη μείωση κατά 52,02% των εγγεγραμμένων πιστώσεων στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας την περίοδο 2009-2016 και την ασφυξία που αυτή προκάλεσε στις Ένοπλες Δυνάμεις ή για τη συνέχιση της πολιτικής αυτής έως και το 2019, χρονιά μόνον οριακής αύξησης, όσο κυριότερα για το γεγονός ότι η κατανομή αυτών των δαπανών αφορά κατά 67% τη μισθοδοσία του προσωπικού, 18% τις λειτουργικές δαπάνες και μόνον 15% για τις εξοπλιστικές δαπάνες.

Όταν, δε, το 2009, το υπό συζήτηση ετήσιο ποσό ανερχόταν στα 6,523 δισ. ευρώ, η κατάσταση εξυπηρετείτο, τουλάχιστον έως έναν βαθμό. Σήμερα, που διαμορφώνεται στα 3,319 δισ. ευρώ, προφανώς... δεν αρκεί.

Ακόμη χειρότερα, σημαντικό τμήμα των δαπανών που όντως αφορούν σε εξοπλισμούς, έχουν να κάνουν με την αποπληρωμή ανειλημμένων υποχρεώσεων από παλαιότερα προγράμματα, ενώ τα κονδύλια που κατευθύνονται σε νέα προγράμματα προμηθειών και εκσυγχρονισμού υφιστάμενων μέσων έχουν περιοριστεί δραματικά.

Υπό το φως όλων αυτών, γιατί θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι μία φρεγάτα του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού υποχρεώθηκε σε ταπεινωτική αποχώρηση από διατεταγμένη υπηρεσία, η οποία όχι μόνον είχε διεθνή χαρακτήρα αλλά και ως αντικείμενο, την εφαρμογή του εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στη Λιβύη, με τη χρήση εναέριων, δορυφορικών και θαλάσσιων μέσων;

Μπορεί η έλευση της φρεγάτας «Σπέτσαι» να έσωσε τα προσχήματα, όμως η εξοπλιστική αστοχία της χώρας μας παραμένει ακέραιη, σε μία εποχή που η Τουρκία εμφανίζεται προετοιμασμένη όχι μόνο να εγείρει πληθώρα προκλητικών διεκδικήσεων αλλά και να τις υποστηρίξει διαμέσου της πολεμικής ισχύος που διαθέτει, αποστέλλοντας έξι φρεγάτες στα ανοικτά της Λιβύης ως «απάντηση» στην επιχείρηση «Ειρήνη».

Αντίστοιχα, όλα αυτά σημειώνονται ενώ η γείτονα έχει κατορθώσει να αποκτήσει, μέσω της συστηματικής και άρτια στοχευμένης πολιτικής που ακολουθεί επί σειρά ετών, μία αξιοθαύμαστη πολεμική βιομηχανία με σημαντικές εξαγωγικές επιδόσεις, ενώ η Ελλάδα οδηγεί σε μαρασμό τα όποια απομεινάρια της δικής της.

Όλα αυτά, ευλόγως, δεν μπορούν να αλλάξουν εν μία νυκτί. Τα σημάδια όμως υπάρχουν και οφείλουμε να μην τα αγνοήσουμε. Η χώρα πρέπει να ανακτήσει -αν μη τι άλλο- την αμυντική της αρτιότητα και τούτο μπορεί να συμβεί μόνο με νέα έμφαση στους εξοπλισμούς.

Η παρούσα οικονομική συγκυρία, δε, υπό το φως των κονδυλίων που εμφανίζεται προετοιμασμένη να κατανείμει στη χώρα μας η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρουσιάζεται πρόσφορη για την αναβίωση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Ιδιωτικής, δημόσιας ή «ανάμεικτης», είναι αδιάφορο.

Αρκεί να αναβιώσει και να αποδειχθεί αποτελεσματική.