Τουρισμός: Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα

Σε μία τουριστική χρονιά που θεωρείται -από πολλούς- ήδη χαμένη, η εξίσωση με την οποία θα έρθουν αντιμέτωποι οι άνθρωποι του τουριστικού κλάδου, το ταξιδιωτικό κοινό αλλά και η ίδια η ΕΕ, είναι σχεδόν αδύνατης επίλυσης.

Ορισμένα από τα προβλήματα αυτής της εξίσωσης πραγματεύεται η άτυπη πρόταση που υπέβαλε η Ελλάδα ενώπιον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενόψει της σημερινής παρουσίασης του σχεδίου της  Κομισιόν για τον τουρισμό και τις μετακινήσεις, ενώ άλλα παραμένουν, απλώς, αναπάντητα.

Πρακτικά προβλήματα, όπως αυτά που αφορούν στην τήρηση υγειονομικών αποστάσεων εντός φερειπείν αεροσκαφών, πλοίων ή ξενοδοχείων, τα οποία θέτουν εν αμφιβόλω την οικονομική βιωσιμότητα του τουριστικού κλάδου, όσο και δυνητικά προβλήματα νομικής φύσης που είναι δυνατόν να εγερθούν εφέτος το καλοκαίρι, συνθέτουν ένα εκρηκτικό σκηνικό με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπη εφέτος η Ελλάδα ως τουριστική χώρα αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη.

Πώς συνάδει, για παράδειγμα, η τήρηση των υγειονομικών αποστάσεων 1,5 ή και 2 μέτρων στους χώρους εργασίας ή των τουριστικών εγκαταστάσεων, με την κατάργηση της «κενής μεσαίας θέσης» στα αεροσκάφη που προτείνει η Ελλάδα; Εάν δεν καταργηθεί, δε, αυτή η κενή «ενδιάμεση» θέση, θα είναι οικονομικά βιώσιμη η εκτέλεση δρομολογίων από τις αεροπορικές εταιρίες, όταν το “break even” μίας πτήσης βρίσκεται στο επίπεδο πληρότητας του 66-70%;

Αντίστοιχα, στην υποθετική περίπτωση που υπάρξουν τυχόν κρούσματα Covid-19 σε ξενοδοχείο επί ελληνικού νησιού και απαιτηθεί παραμονή σε καραντίνα, ποιος πληρώνει τον λογαριασμό; Εάν υπάρξουν δε και απαιτήσεις νομικού χαρακτήρα για αποζημιώσεις, ποιος τις καλύπτει, σε περίπτωση που δεν διαθέτει την προσήκουσα ασφαλιστική κάλυψη η επιχείρηση;  

Αν και η εφετινή τουριστική περίοδος θεωρείται σε μεγάλο βαθμό ήδη χαμένη, με σημαντικό αριθμό επιχειρήσεων να θεωρούν ως περισσότερο συμφέρουσα την παραμονή τους εκτός λειτουργίας, δεν παύει να θέτει σύσσωμη την Ευρώπη ακόμη και ενώπιον υπαρξιακών διλημμάτων.

Μπορεί να υπάρξει ενιαία Ευρώπη ή ακόμη και «κοινή αγορά»δίχως ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών από κράτος σε κράτος, εντός της ΕΕ;

Αντίστοιχα, είναι πρόθυμα τα κράτη-μέλη που εμφάνισαν καλύτερες επιδημιολογικές επιδόσεις έναντι των υπολοίπων να τις διακυβεύσουν ανοίγοντας τα σύνορά τους προς όλους τους Ευρωπαίους πολίτες, δίχως διακρίσεις;

Αυτό είναι το κύριο δίλημμα που καλείται να απαντήσει εφέτος το καλοκαίρι η ΕΕ, η οποία βλέπει θεμελιώδεις κατακτήσεις της, όπως η ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών, να σταθμίζονται έναντι της ανάγκης για υγειονομική προστασία από τη νόσο Covid-19.

Μετά την -έστω πρόσκαιρη- κατάλυση της Συνθήκης Σένγκεν εξαιτίας του μεταναστευτικού/προσφυγικού ζητήματος, το ολικό κλείσιμο των συνόρων και την απαγόρευση ταξιδιωτικών μετακινήσεων επί κορωνοϊού, πλέον, η ΕΕ βρίσκεται προ ενός διλήμματος το οποίο γειτνιάζει άμεσα με έναν ιδιότυπο υγειονομικό ρατσισμό ή εντέλει τον επιλεκτικό διαχωρισμό πολιτών/ταξιδιωτών βάσει υπηκοότητας και του υγειονομικού προφίλ της χώρας προέλευσής τους.

Διότι το σχέδιο που φέρεται προετοιμασμένη να παρουσιάσει σήμερα η Κομισιόν, επί της ουσίας αυτό αφορά. Το «άνοιγμα» εθνικών συνόρων στην Ευρωπαϊκή Ένωση μόνο μεταξύ κρατών με παρεμφερή επιδημιολογικά και υγειονομικά προφίλ.

Σε περίπτωση που όντως επιλεγεί αυτή η «λύση», με την επίκληση των επιδημιολογικών κινδύνων που ελλοχεύουν, τότε γιατί θα έπρεπε να κάνουμε ακόμη και λόγο για «ευρωπαϊκά σύνορα»;

Αντίθετα, η άτυπη πρόταση που υπέβαλε η ελληνική πλευρά προς την Κομισιόν, καλεί για επιμελή τήρηση των υγειονομικών κανόνων και ζητά τη διενέργεια αξιόπιστων τεστ 72 ώρες πριν το ταξίδι, αλλά δεν θέτει περιορισμούς ως προς την χώρα προέλευσης των ταξιδιωτών.

«Η Ενιαία Αγορά βρίσκεται στα θεμέλια της Ένωσής μας», σημειώνεται στην ελληνική πρόταση. «Δίχως ελεύθερη μετακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, ανθρώπων και κεφαλαίων, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να επιβιώσει», τονίζει η Ελλάδα.

Κατά πόσον οι απόψεις της θα εισακουστούν, δεν είναι ωστόσο σαφές. Ακόμη, δε, κι αν τα λοιπά κράτη-μέλη συμμεριστούν αυτές τις απόψεις, το δυνητικό όφελος από την εφαρμογή τους είναι άγνωστο, καθώς συναρτάται από τον χρόνο -διάβαζε, την καθυστέρηση- στην υιοθέτησή τους.

Υπό το φως όλων των παραπάνω, ποια η τύχη του ελληνικού τουρισμού, εφέτος;