Το συντομότερο μονοπάτι προς την ανάκαμψη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με τις προβλέψεις περί ύφεσης το τρέχον έτος να κυμαίνονται από -5% έως -10%, ανάλογα με τον φορέα της «επιλογής» σας και συνάμα τη διάρκεια της πανδημίας ασαφή, το μόνο που μπορεί να λεχθεί με ασφάλεια σχετικά με το σοκ που θα υποστεί εφέτος η ελληνική οικονομία, είναι ότι θα είναι σοβαρό και βαρύ.

Κάτι το οποίο είναι σαφές και δια γυμνού οφθαλμού, εξάλλου, υπό το φως των συνεχιζόμενων περιοριστικών μέτρων.

Δεδομένων, δε, των ιδιομορφιών που παρουσιάζει η ελληνική οικονομία, τις οποίες επισημαίνει το σύνολο των αναλύσεων που είδε το φως της δημοσιότητας εσχάτως (μεγάλη συμμετοχή του τουριστικού κλάδου στο ΑΕΠ, υψηλά NPLs και άρα περιορισμένες δυνατότητες πιστωτικής επέκτασης, διαχρονικά διαρθρωτικά προβλήματα, κ.α.), το μέγεθος αυτής της ύφεσης θα είναι συγκριτικά μεγαλύτερο έναντι άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών, ακόμη και της λεγόμενης «περιφέρειας».

Ο ΣΕΒ, ως ο κυριότερος παραγωγικός και εργοδοτικός φορέας του τόπου, δημοσιοποίησε χθες 6 προτάσεις, που εάν βρουν εφαρμογή, μπορούν να καταστήσουν τόσο την ένταση της ύφεσης όσο και την διάρκειά της μικρότερες. Μεταξύ αυτών των προτάσεων, ωστόσο, οφείλουμε να σταθούμε, κυρίως, σε δύο. Και τούτο διότι αφορούν ζητήματα τα οποία βρίσκονται στο επίκεντρο της επενδυτικής δυστοκίας που αντιμετωπίζει διαχρονικά η χώρα μας.

Πρώτον, στην ανάγκη υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων που ουδέποτε έγιναν σε αυτόν τον τόπο και δεύτερον, στην εξασφάλιση των υποδομών, οι οποίες απουσιάζουν σήμερα, ανακόπτοντας έτσι το όποιο δυναμικό διαθέτει η οικονομία.

Κεντρική παράμετρος, δε, σε αμφότερα αυτά τα ζητήματα είναι το κράτος. Ο φορέας εκείνος, δηλαδή, που δεν εμφάνισε τη βούληση ή την αποφασιστικότητα επί τόσα χρόνια να υλοποιήσει τις συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις αλλά εσχάτως εμφανίζεται να κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

Εάν θεωρήσουμε ότι η γραφειοκρατία, η βραδύτητα στην απονομή δικαιοσύνης και η αδιαφάνεια συνιστούν  -όπως έχει επανειλημμένως διαπιστωθεί- αποτρεπτικούς παράγοντες για την προσέλκυση επενδύσεων, τότε όσα συντελέστηκαν στη διάρκεια μόλις του τελευταίου μηνός για την υπέρβασή τους, μέσω του ψηφιακού μετασχηματισμού του δημοσίου, συνιστούν μία θεαματική μεταρρύθμιση, τον δρόμο της οποίας πρέπει να ακολουθήσουμε.

Αναφορικά με τον τομέα των υποδομών, είναι σαφές ότι όσο μεγαλύτερα είναι τα φορολογικά ή άλλα κίνητρα για την υλοποίηση επενδύσεων αυτής της μορφής, τόσο περισσότερο αυτές θα επιταχυνθούν, από την πλευρά του ιδιωτικού τομέα. Από την πλευρά του δημόσιου, δε, η υιοθέτηση μηχανισμών ταχείας υλοποίησης επενδυτικών προγραμμάτων, μέσω ΣΔΙΤ, δείχνει να είναι μονόδρομος.

Εάν η Ελλάδα συνιστούσε έως τώρα «ειδική περίπτωση», εμφανίζοντας ιδιομορφίες που την έκαναν να διαφέρει από τις οικονομίες της ευρωζώνης, σήμερα οφείλει να καταστεί αντιστοίχως «ειδική» στη θεραπεία αυτών των ιδιομορφιών.

Πρόκειται για προβλήματα που χρόνια συζητάμε στον τόπο μας αλλά ουδέποτε μπορέσαμε να τα αντιμετωπίσουμε, ελέω κυρίως πολιτικού κόστους και αδυναμίας υιοθέτησης βέλτιστων λύσεων.

Σήμερα, μετά από δέκα χρόνια κρίσης, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ακόμη μία, ενδεχομένως μεγαλύτερη της προηγούμενης. Εάν δεν εμφανίσουμε την αποφασιστικότητα και τη βούληση να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα ακόμη και τώρα, διευκολύνοντας έτσι την ανάκαμψη της οικονομίας, θα είμαστε, προφανώς, άξιοι της τύχης μας.

Αυτή η προσπάθεια, δε, καλεί για τη συστράτευση και την ομοθυμία όλων και όχι μόνον όσων κρατούν τα ηνία της εξουσίας, καθώς είναι, ξεκάθαρα, εθνικού χαρακτήρα.