Συντήρηση δυνάμεων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσο απαραίτητη κι αν είναι η πλήρης διαλεύκανση της υπόθεσης Novartis και -ασφαλώς- του σκέλους της που αφορά στον Δ. Παπαγγελόπουλο, άλλο τόσο είναι και η ανάγκη αποφυγής ενός νέου διχασμού του τόπου και των κυριότερων πολιτικών εκφραστών του.

Η υπόθεση Novartis οδήγησε δέκα εκ των κορυφαίων πολιτικών προσωπικοτήτων της χώρας στη Δικαιοσύνη, συμπεριλαμβανομένων πρώην πρωθυπουργών, και πλέον διερευνάται σε όλο της το εύρος τόσο από την τακτική δικαιοσύνη όσο και από την αρμόδια προκαταρκτική επιτροπή της Βουλής.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι εντεταλμένοι για αυτόν τον σκοπό φορείς πρέπει να αφεθούν απερίσπαστοι να ολοκληρώσουν το έργο τους και να παραμείνουν κωφοί στην πολιτική αντιπαράθεση που εμφανίζεται να μαίνεται μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, με αφορμή αυτή την υπόθεση.

Πρόκειται για μία αντιπαράθεση, δε, η οποία δεν βοηθά ούτε στην ανάκαμψη της χώρας ούτε στην αντιμετώπιση των κινδύνων που προβάλλουν για την εθνική κυριαρχία της.

Το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση οδηγήθηκαν σε ακραίας μορφής αντιπαράθεση, όχι μόνο για την υπόθεση Novartis αλλά επί παντός επιστητού, συμπεριλαμβανομένων των εθνικών θεμάτων.

Πρόκειται, όμως, για ακριβώς τις ίδιες δυνάμεις που -αναπότρεπτα- θα καθίσουν στο τραπέζι με αντικείμενο τα εθνικά θέματα, τη στιγμή που τούτο θα απαιτηθεί. Αυτή η στιγμή, δε, φαίνεται να είναι κοντά.

Η τουρκική εξωτερική πολιτική εμφανίζεται να έχει σαφείς στόχους τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο όσο και στο Αιγαίο και η Ελλάδα, πέραν των αόκνων προσπαθειών που εμφανίζεται να καταβάλλει ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας για την ενίσχυση υφιστάμενων συμμαχιών και τη δημιουργία νέων, παραμένει άτολμη, αν όχι αδρανής.

Την ώρα που οι τουρκικές διεκδικήσεις διατυπώνονται με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο και η ανάρτηση στον ΟΗΕ των ορίων της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης που συμφώνησε η Τουρκία με τη Λιβύη είναι ζήτημα χρόνου, η Ελλάδα διστάζει να ορίσει ΑΟΖ όχι μόνο στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο αλλά ούτε καν στο Ιόνιο και στην Αδριατική.

Ούτε λόγος βεβαίως για την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια έναντι των 6 που ισχύουν σήμερα, υπό το φως του casus belli που έχει θεσπίσει η Τουρκία.

Ο χρόνος, είναι σαφές περισσότερο από κάθε άλλη φορά, κυλά εναντίον μας και οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο δημιουργούν προηγούμενο και για το Αιγαίο, στον βαθμό που δεν αντιμετωπιστούν με τα διαθέσιμα νομικά όπλα. Ακόμη, όμως, κι αν κριθεί σκόπιμη η προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης για τη διευθέτηση αυτών των θεμάτων, πώς θα οδεύσει η χώρα μας εκεί με χωρικά ύδατα μόλις 6 μιλίων;

Μολονότι η χώρα διαθέτει νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία απολαμβάνει ισχυρής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, στα εθνικά θέματα η «γραμμή» οφείλει να είναι εθνική. Υπό αυτό το πρίσμα, η ανάγκη -αν όχι συναίνεσης- τουλάχιστον συνεννόησης μεταξύ των κυριότερων πολιτικών δυνάμεων του τόπου είναι ξεκάθαρη.

Οπότε, το ερώτημα παραμένει το ίδιο: υπό το παρόν κλίμα πόλωσης και ακραίας αντιπαράθεσης, πώς θα επιτευχθεί κλίμα συνεννόησης μεταξύ αυτών των δυνάμεων σήμερα ή, ακόμη χειρότερα, όταν το απαιτήσουν κατά τρόπο άμεσο τυχόν αρνητικές εξελίξεις;

Η πολιτική αντιπαράθεση οφείλει να παραμείνει εντός ορίων που δεν θα αναλώσουν τη δυνατότητα συνεννόησης του πολιτικού κόσμου. Οι περιστάσεις το επιβάλλουν.