Η προεδρολογία ως... απασχόληση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όποια κι αν είναι η τελική απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη για το πρόσωπο που θα προτείνει ως υποψήφιο για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ένα είναι βέβαιο: η προεδρολογία τείνει να γίνει -εάν δεν έχει ήδη καταστεί- το πλέον δημοφιλές σίριαλ αυτής της περιόδου.

Μία ακούσια -αν όχι εκούσια- και πάντως ασφαλής υπό τις περιστάσεις μέθοδος αλλαγής της ατζέντας από την οικονομία και μετατόπισης του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης, του Τύπου και βεβαίως του πολιτικού προσωπικού της χώρας, στην ταυτότητα του υποψηφίου που θα προταθεί από την κυβέρνηση για την πλήρωση της συγκεκριμένης θέσης.

Η δε μετάθεση της ανακοίνωσης αυτής της υποψηφιότητας μετά την ολοκλήρωση των διεργασιών περί τον νέο εκλογικό νόμο διασφαλίζει ότι τουλάχιστον για τις επόμενες ημέρες, το σίριαλ της προεδρολογίας θα παρέχει ακόμη τροφή...

Και τούτο, παρά τα συναισθήματα που διακατέχουν τον φίλτατο υπουργό Επικρατείας Γ. Γεραπετρίτη, ο οποίος ομολόγησε χθες δημόσια ότι «αισθάνομαι ότι έχει κατασταλάξει ο πρωθυπουργός και έχει καταλήξει στο πρόσωπο» που θα προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Παρά ταύτα, το σίριαλ συνεχίζεται. Τι ακριβώς κερδίζουμε, όμως, έτσι;

Πέραν του φίλτατου Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος καταφανώς πραγματοποιεί τακτικούς ελιγμούς ώστε να πλοηγήσει το καράβι της κυβέρνησής του μακριά από τους πολιτικούς σκοπέλους που ενδεχομένως του επιφυλάσσουν οι αντίπαλοί του, ποιος άλλος κερδίζει από την παράταση αυτού του «δράματος»;

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι στο σενάριο εμπεριέχεται -ούτως ή άλλως- ένας βαθμός έντασης, ιδίως υπό το φως του ρόλου που διαδραμάτισε η προηγούμενη αντίστοιχη διαδικασία για τα πολιτικά πράγματα της χώρας, οφείλουμε να θυμόμαστε ότι ελέω της τροποποίησης του Συντάγματος, πλέον το μέλλον της κυβέρνησης δεν τίθεται εν αμφιβόλω.

Μετά από αλλεπάλληλες ψηφοφορίες, «λευκό καπνό» μπορούμε να δούμε και με μία σχετική πλειοψηφία...

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι απορίας άξιον που έχουν ήδη αρχίσει να διατυπώνονται ενστάσεις σε σχέση με το μάκρος αυτής της διαδικασίας, τόσο εκ μέρους της αντιπολίτευσης (αναμενόμενο) όσο και από κυβερνητικά χείλη.

Ο αντιστοίχως φίλτατος Στέλιος Πέτσας, μιλώντας στο Σκάι, εξέφρασε τις ενστάσεις του για την «ονοματολογία», λέγοντας ότι αυτή πλήττει το κύρος του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ακριβώς αντίστοιχες ενστάσεις, όμως, είχε εκφράσει μόλις μία ημέρα νωρίτερα η κα Όλγα Γεροβασίλη, επισημαίνοντας, με συνέντευξή της στη «Real News», ότι «η ονοματολογία που καλλιεργεί ο κ. Μητσοτάκης μέσω "χρησμών" και διαρροών δεν ανταποκρίνεται στο κύρος του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας"».

Όπως κι αν έχει το πράγμα πάντως και παρά την ανάβαση και την κατάβαση από το «βουνό» (διάβαζε Μέτσοβο) και την απουσία επισήμου ανακοινώσεως του ονόματος, τα λοιπά θέματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες αυτής της χώρας δεν έχουν «εξαφανιστεί».

Η ανεργία παραμένει σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα, η οικονομία δεν εμφανίζει τον «φρενήρη» ρυθμό ανάπτυξης που θα δικαιολογούσε, ενδεχομένως, εφησυχασμό και οι στρατιές όσων έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία, στα ασφαλιστικά Ταμεία και βεβαίως στις τράπεζες καλά κρατούν.

Σε αυτά τα ζητήματα εγκύπτει κανείς ή η επιστροφή στην υπεσχημένη «κανονικότητα» θα ενσκήψει αυτοβούλως και αυτοδικαίως;

Τουλάχιστον, μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας ανάδειξης του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας -και πάντως πριν την Άνοιξη- θα ασχοληθεί κανείς με τα θέματα της καθημερινότητας ή θα αναζητούμε τότε τα σενάρια για τις «διπλές κάλπες»;