Το κράτος, οι ιδιώτες και το χρήμα του πολίτη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Χρόνια τώρα, σε αυτό τον χειμαζόμενο τόπο, υψώνονται φωνές διαμαρτυρίας για δύο τινά: πρώτον, ότι πληρώνουμε πολλούς φόρους και δεύτερον, ότι σε αντάλλαγμα δεν λαμβάνουμε τις προσήκουσες υπηρεσίες στην υγεία, την παιδεία, την αποκομιδή απορριμάτων και σε σειρά άλλων τομέων όπου δραστηριοποιείται το κράτος.

Με άλλα λόγια, ότι πληρώνουμε πολλά, για ένα μάλλον φτωχό τελικό αποτέλεσμα.

Ωσάν να μην αρκούσε αυτό το χαμηλό τελικό αποτέλεσμα, δε, το γεγονός της ακόμη εκτεταμένης παρουσίας του κράτους στην ελληνική οικονομία και ειδικά σε νευραλγικούς για τους πολίτες τομείς όπως είναι η υγεία και η παιδεία, παρέχει έδαφος εκδήλωσης φαινομένων αδιαφάνειας, παράτυπων ή και χαριστικών συμπεριφορών και εντέλει καλλιέργειας ενός κλίματος νοσηρότητας και συναλλαγών πελατειακού χαρακτήρα.

Αντίθετα, «δουλειές» που θα όφειλε να κάνει το κράτος, όπως η εποπτεία της τήρησης της κείμενης νομοθεσίας στην αγορά ή αλλού και η πάταξη παραβατικών συμπεριφορών, γίνονται πλημμελώς, υποδαυλίζοντας φαινόμενα όπως η φοροδιαφυγή ή η καταπάτηση της εργατικής νομοθεσίας και επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο αυτό το περίφημο «τελικό αποτέλεσμα».

Υπό αυτό το πρίσμα, η πρόταση που εμφανίζεται να τέθηκε εσχάτως στο τραπέζι του διαλόγου με την κυβέρνηση, σχετικά με την ανάληψη του μάνατζμεντ δημόσιων νοσοκομείων από ιδιωτικούς φορείς που δραστηριοποιούνται στον χώρο της υγείας, πρέπει να εξεταστεί κατά τρόπο σοβαρό.

Μόνος γνώμονας, δε, οφείλει να είναι το «τελικό αποτέλεσμα».

Μπορούν τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη να «φτουρήσουν» που λέει ο θυμόσοφος λαός μας και συνάμα να υπάρξει ποιοτικό αποτέλεσμα στην περίθαλψη και θεραπεία του κάθε ασθενούς, υπό «ιδιωτικό» μάνατζμεντ;

Μπορεί η αποκομιδή των απορριμμάτων να γίνει αποδοτικότερα και φθηνότερα από ιδιώτες αντί των δημοτικών υπαλλήλων;

Μπορούν οι αστικές συγκοινωνίες να λειτουργήσουν αρτιότερα και αποτελεσματικότερα, με ιδιώτες;

Μπορεί, εντέλει, το κράτος να περιοριστεί αλλά να κάνει επιτέλους σωστά τη δουλειά του στους τομείς οι οποίοι -υποχρεωτικά- είναι δικής του αρμοδιότητας, όπως η εποπτεία της εφαρμογής της νομοθεσίας και η ταχεία απονομή δικαιοσύνης;

Σε αυτά τα ερωτήματα η πολιτεία οφείλει να δώσει πλήρεις και πειστικές απαντήσεις, κατά το επόμενο διάστημα. 

Απαντήσεις οι οποίες δεν θα αφορούν ιδεολογικές αγκυλώσεις περί της σκοπιμότητας της παρουσίας του κράτους στην οικονομία ή ιδεολογήματα περί «προστασίας του δημόσιου συμφέροντος» αλλά που θα αφορούν στην ουσία του πράγματος. 

Κατά πόσον ο φορολογούμενος πολίτης λαμβάνει ποιοτικές και εύλογες υπηρεσίες έναντι των χρημάτων που καταβάλλει με τη μορφή φόρων. Με λίγα λόγια, εάν υπάρχει ανταποδοτικότητα.

Εάν αυτά τα ερωτήματα δεν απαντηθούν κατά τρόπο ικανοποιητικό, ας μην περιμένουμε ότι είναι δυνατή η εδραίωση κλίματος επιστροφής σε κάποιο είδος «κανονικότητας».

Οι ειλικρινείς φορολογούμενοι πολίτες θα συνεχίσουν να διαμαρτύρονται για την απουσία ανταποδοτικότητας της φορολογίας και να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για την κατάσταση αυτή και οι φοροδιαφεύγοντες θα συνεχίσουν να γελούν με όλους τους υπολοίπους που «τραβούν κουπί» για λογαριασμό τους.

Όσοι μπορούν, θα συνεχίσουν να προστρέχουν στον ιδιωτικό τομέα για να λάβουν υπηρεσίες, για τις οποίες έχουν ήδη καταβάλει ιδιαίτερα υψηλό αντίτιμο... στον δημόσιο τομέα. Στην υγεία, την παιδεία ή όπου αλλού...

Όλα αυτά, δε, ώστε να συνεχιστεί η διαιώνιση ενός πελατειακού καθεστώτος, το οποίο τόσο συνέβαλε στη χρεοκοπία της χώρας.