Γιατί δεν αρκούν τα τετ-α-τετ των αρχηγών

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του εκάστοτε πρωθυπουργού να ενημερώνει καθ' οιονδήποτε τρόπο κρίνει σκόπιμο τους αρχηγούς των λοιπών κοινοβουλευτικών κομμάτων επί των όποιων εξελίξεων στα εθνικά θέματα.

Η διαδικασία των κατ' ιδίαν συναντήσεων, όμως, που επέλεξε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης γι' αυτό τον σκοπό, υπό τις περιστάσεις δεν αρκεί.

Τη στιγμή κατά την οποία η Ελλάδα καλείται να εγκαταλείψει την αδράνεια ως «επίσημη πολιτική» επί των ελληνοτουρκικών ζητημάτων και να υιοθετήσει μία νέα -ενεργητική- εξωτερική πολιτική, οι κατ' ιδίαν συναντήσεις μεταξύ του πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών, αυτή την Παρασκευή και τη Δευτέρα, δίνουν το λάθος μήνυμα.

Πρώτον, διότι τούτο αφορά στην απουσία ενός αρραγούς εθνικού μετώπου, το οποίο θα μπορούσε να δοθεί μέσω της σύγκλησης του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών και δεύτερον, επειδή καθιστά σαφές ότι τα εθνικά ζητήματα ήταν η αφορμή της συνάντησης και το... κυρίως γεύμα ήταν οι πολιτικές εξελίξεις, όπως η επικείμενη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ή ο εκλογικός νόμος.

Πρόκειται για μία διαδικασία η οποία δεν αρκεί ούτε στο πεδίο των εντυπώσεων ούτε σε εκείνο της ουσίας.  Εάν επρόκειτο για μία απλή ενημέρωση, εξάλλου, θα μπορούσε να ακολουθηθεί, όπως πρόσφατα υπό τον υπουργό Εξωτερικών Ν. Δένδια, η οδός της σύγκλησης του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής.

Πέραν, όμως, των όποιων τακτικισμών τυγχάνει να επιλέγει το Μέγαρο Μαξίμου, ένα αντίστοιχα λανθασμένο μήνυμα εκπέμπεται εσχάτως και από την Πλ. Κουμουνδούρου, με τη μορφή δριμείας κριτικής κατά του πρωθυπουργού αναφορικά με τη στάση του κατά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο Ντ. Τραμπ.

Το αίτημα του κ. Α. Τσίπρα, δε, το οποίο προηγήθηκε της επίσκεψης Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, περί επίσπευσης της... επανεκλογής Παυλόπουλου στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και σύγκλησης «αμέσως μετά» του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών «... υπό τον επανεκλεγέντα Πρόεδρο, για να συμφωνήσουμε πάνω στις βασικές γραμμές της εθνικής στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία», στέλνει ακριβώς το ίδιο, αρνητικό, μήνυμα προς κάθε ενδιαφερόμενο, καθώς συναρτά τα εθνικά θέματα από τις πολιτικές εξελίξεις.

Υπό το πρίσμα όλων αυτών αλλά και των καταιγιστικών εξελίξεων στη Μεσόγειο, ο πολιτικός κόσμος της χώρας οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να απόσχει από τη στείρα κομματική αντιπαράθεση που τον χαρακτηρίζει επί δεκαετίες.

Πρόσκαιρα, κατά το πρόσφατο παρελθόν, επιδείχθηκε πνεύμα σύμπνοιας, το οποίο γρήγορα όμως εγκαταλείφθηκε. Έτσι, όμως, ας μην περιμένουμε τη χάραξη της πολιτικής εκείνης που θα μπορέσει να αναχαιτίσει την τουρκική προκλητικότητα.

Την ίδια ώρα, χθες, που ο Έλληνας πρωθυπουργός συναντιόταν με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ, παραθέτοντας τις θέσεις της χώρας μας, ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε μακρά -δίωρη- κατ' ιδίαν συνάντηση  με τον Ρώσο πρόεδρο Βλ. Πούτιν, επαναλαμβάνοντας, μετά το πέρας της, ότι ουδείς μπορεί να αποκλείσει την Τουρκία από τις εξελίξεις στη Μεσόγειο.

Στην Ελλάδα ποια ήταν η αντίδραση, πέραν των μύδρων που εξαπέλυε η αξιωματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και των κατ' ιδίαν συναντήσεων που δρομολογούσε το Μεγ. Μαξίμου για τη συζήτηση των εθνικών αλλά και των... λοιπών θεμάτων;

Έτσι έμαθαν, έτσι θα κάνουν, ίσως πείτε.

Δυστυχώς, όμως, φίλτατοι, δεν αρκεί. Ούτε για τη χάραξη της περίφημης νέας εθνικής γραμμής αρκεί, ούτε και για την αντιμετώπιση της μεγαλύτερης εθνικής πρόκλησης μετά το 1974.

Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί και άμεσα αναγνωρίσιμοι. Οφείλουμε να τους αντιμετωπίσουμε με επάρκεια.