Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Ελληνικού Δημοσίου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Να πεις ότι δεν είναι για καλό, ψέματα θα λες, διότι ξεκάθαρα για καλό είναι. Όμως τα πράγματα οφείλουν να υπακούν σε ένα κάποιο μέτρο και συνάμα να υπάρχει συναίσθηση της πραγματικότητας. Διότι όταν εκλείπουν αυτά τα δύο στοιχεία -και ο κανόνας αυτός είναι-, τότε ανοίγει η πόρτα της ιλαρότητας.

Ο λόγος για τη μετά βαΐων και κλάδων ανακοίνωση χθες, εκ μέρους δύο υπουργών, ενός υφυπουργού και ενός Γενικού Γραμματέα, της έναρξης λειτουργίας πληροφοριακού συστήματος το οποίο θα επιτρέπει στο ελληνικό δημόσιο να γνωρίζει τι και σε ποιον χρωστά. Ενός συστήματος, με άλλα λόγια, που θα όφειλε να υπάρχει εδώ και χρόνια και το οποίο αρχίζει να λειτουργεί στη χώρα μας, μόλις, στην αυγή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Ο θρίαμβος ή η κατάρα του αυτονόητου; Περί τίνος πρόκειται, εντέλει, σε αυτό τον τόπο; Πανηγυρίζει το Ελληνικό Δημόσιο για το γεγονός ότι κατόρθωσε να θέσει σε εφαρμογή κάτι το οποίο υφίσταται εδώ και χρόνια στα λοιπά προηγμένα κράτη της υφηλίου και θα του δίνει τη δυνατότητα να ελέγχει τι και σε ποιον χρωστά, στο πλαίσιο μίας αέναης ελπίδας ότι θα αρχίσει να  σέβεται το χρήμα του κάθε φορολογούμενου πολίτη.

Το ίδιο χρήμα το οποίο λυσσαλέα διεκδικεί από τον κάθε φορολογούμενο, φθάνοντας μέχρι του σημείου επιβολής μέτρων αναγκαστικής είσπραξης, κατασχέσεων και εκπλειστηρίασης περιουσίας, όταν για τις δικές του ληξιπρόθεσμες οφειλές είναι απλώς... Παρασκευή και δεν τρέχει μία!

Καταλάβατε τι μας είπαν χθες; Ότι επιτέλους βρήκαν έναν τρόπο να γνωρίζουν τι χρωστούν και σε ποιον το χρωστούν, μήπως και μπορέσουν να ελέγξουν τις δαπάνες των 1.700 φορέων, οι οποίοι απαρτίζουν τη λεγόμενη «Γενική Κυβέρνηση», ήτοι τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Έπρεπε να χρεοκοπήσουμε για να μπορέσουμε να φθάσουμε εκεί; Έπρεπε να περάσουμε δέκα χρόνια κρίση και 8 μνημόνιο, για να μπορέσει το ελληνικό δημόσιο να ανακηρύξει τον εαυτόν του ικανό και άξιο να ελέγξει τις δαπάνες του;

Όλα αυτά, δε, όχι στην αρχή του μνημονίου, όπως τότε που ανακάλυπταν όλο και νέα ελλείμματα ή πόσους υπαλλήλους έχει πραγματικά ο δημόσιος τομέας, αλλά ενάμιση χρόνο μετά την -τυπική- εκπνοή του.

Ας αφήσουμε, δε, στην άκρη την κουβέντα γι' αυτούς τους 1.700 φορείς της λεγόμενης Γενικής Κυβέρνησης, οι οποίοι πέραν των ΟΤΑ συμπεριλαμβάνουν και μία σειρά οντοτήτων με αμφίβολο λόγο ύπαρξης....

Όσο αυτονόητο είναι ότι οποιοδήποτε σοβαρό κράτος οφείλει να γνωρίζει τι και σε ποιον χρωστά αλλά και να αποπληρώνει τις οφειλές του εγκαίρως, άλλο τόσο είναι και το να ξέρει τους λόγους για τους οποίους έχει αυτές τις οφειλές... Αλλά, είπαμε, αυτό είναι μία άλλη κουβέντα, η οποία ωστόσο κάποτε πρέπει να γίνει.

Επί του παρόντος, ας πανηγυρίσουμε και εμείς, από κοινού με τους φίλτατους Κυριάκο Πιερρακάκη, υπουργό Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Χρήστο Σταϊκούρα, υπουργό Οικονομικών, Θόδωρο Σκυλακάκη, υφυπουργό Οικονομικών και Δημ. Αναγνωστόπουλο, Γ.Γ. Πληροφοριακών Συστημάτων Δημόσιας Διοίκησης, την έναρξη λειτουργίας αυτού του νέου πληροφοριακού συστήματος.

Τουλάχιστον,  επί των ημερών τους, έγινε πραγματικότητα αυτό το σύστημα ενώ επί τόσα χρόνια απουσίαζε... Κάτι είναι κι αυτό στην αέναη μάχη για την κατάκτηση του αυτονόητου σε αυτό τον τόπο...