Η λύση του ευρωπαϊκού στρατού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αυτό το οποίο ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμ. Μακρόν περιέγραψε χθες ως τον «εγκεφαλικό θάνατο» του ΝΑΤΟ αφορά όχι μόνον τους λόγους ύπαρξης του Βορειοατλαντικού Συμφώνου αλλά κυριότερα την ανεξαρτησία και την υπόσταση της ίδιας της Ευρώπης.

Αφορά, δηλαδή, την αποτίμηση που οφείλει να κάνει ο Δυτικός κόσμος ως προς τις απειλές που αντιμετωπίζει στη μετά τον ψυχρό πόλεμο εποχή και ως προς τους τρόπους με τους οποίους θα αμυνθεί έναντι αυτών.

Διότι, σήμερα, όπως ορθά εκτιμά ο φίλτατος Μακρόν, η Ευρώπη «δεν έχει υπογράψει» για το είδος της σχέσης στην οποία έχει μεταβληθεί το ΝΑΤΟ, ήτοι της παροχής προστασίας στην Ευρώπη από τις ΗΠΑ έναντι της προμήθειας αμυντικών εξοπλισμών.

Κυριότερα, δε, ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ επιλέγουν να «αξιοποιήσουν» τις προβλέψεις του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, θέτουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ενώπιον αξιακών διλημμάτων, θεμελιωδών για την υπόστασή της, τα οποία καθορίζουν το είδος των συμμαχιών στις οποίες είναι.

Κραυγαλέο ως προς αυτό το παράδειγμα της συμπεριφοράς που επιφύλαξαν οι ΗΠΑ έναντι των Κούρδων συμμάχων τους, των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, αποχωρώντας από την περιοχή και επιτρέποντας στην Τουρκία να τους επιτεθεί.

«Έχουμε δεσμευθεί να πολεμήσουμε κατά του Ισλαμικού Κράτους. Το παράδοξο είναι ότι η αμερικανική απόφαση και η τουρκική επίθεση και στις δύο περιπτώσεις έχουν ένα και το αυτό αποτέλεσμα: θυσιάζουν τους επί του πεδίου εταίρους μας που πολέμησαν κατά του Ισλαμικού Κράτους, τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις», μονολογεί ο Μακρόν, διερωτώμενος τι θα έπρεπε να πράξει σε περίπτωση επίθεσης της Συρίας κατά της Τουρκίας.

Σύμφωνα με το Άρθρο 5 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ, τα κράτη-μέλη σπεύδουν προς συνδρομή όποιου άλλου μέλους δεχθεί επίθεση. Στην περίπτωση της Τουρκίας, τούτο δεν είναι σαφές για τη Γαλλία.

«Τι θα είναι αύριο το Άρθρο 5; Εάν το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Ασαντ αποφασίσει να απαντήσει στην Τουρκία; Θα τη συνδράμουμε; Αυτό είναι μία πραγματική ερώτηση», υποστηρίζει ο Μακρόν.

Στη θεωρία, αντίστοιχους προβληματισμούς θα όφειλε να έχει και η χώρα μας, η κυριαρχία της οποίας όχι μόνον απειλείται ευθέως από την Τουρκία αλλά και ως άμεση γείτονάς της είναι αυτή η οποία δέχεται τον κύριο όγκο του μεταναστευτικού/προσφυγικού κύματος, με το οποίο απειλεί ο Ερντογάν την Ευρώπη.

Ας μη θίξουμε δε καν την υπόθεση της καταπάτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας…

Έτσι, λοιπόν, οι προβληματισμοί που θέτει ευθέως και άνευ περιστροφών στο ευρωπαϊκό τραπέζι, ο φίλτατος Μακρόν, άπτονται ιδιαίτερα υπαρκτών ερωτημάτων, τα οποία δεν έχουν απαντηθεί στα 30 χρόνια που κύλησαν από το τέλος του ψυχρού πολέμου.

Το ΝΑΤΟ είχε σχεδιαστεί ως η άμυνα του Δυτικού κόσμου από τον σοβιετικό επεκτατισμό. Έχει πλέον λόγο ύπαρξης ως ένα εργαλείο αυτού του είδους, ιδίως όταν η Ευρώπη μπορεί να επανακαθορίσει τη σχέση της με τη Ρωσία;

Αντίστοιχα, είχε σχεδιαστεί ως μία πολεμική μηχανή υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Έχει σήμερα η Ευρώπη ανάγκη από έναν μηχανισμό αυτού του είδους ή θα όφειλε να επαφίεται στις δικές της δυνάμεις, ούτως ώστε η άμυνα των συνόρων της, των ευρωπαϊκών συνόρων, να είναι μία ευρωπαϊκή υπόθεση;

Εάν η ΕΕ δεν απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα κατά τρόπο ειλικρινή και αποφασιστικό, ποιος ο λόγος ύπαρξής της;