Να μετράνε όλα!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σύμφωνοι, φίλτατοι του οικονομικού επιτελείου. Οι ηλεκτρονικές δαπάνες αποτελούν ένα ισχυρό εργαλείο για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ειδικά έναντι όσων είναι σε θέση -και επιλέγουν- να αποκρύψουν εισοδήματα.

Όμως, όχι τώρα που «βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντε-έξι»!

Εάν θέλουμε οι υποχρεωτικές ηλεκτρονικές δαπάνες, μέσω συναλλαγών με πλαστικό χρήμα ή διατραπεζικών πληρωμών, να είναι -εκτός από όπλο κατά της φοροδιαφυγής- και «δίκαιες» έναντι των λοιπών φορολογουμένων, τότε θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν το σύνολο των δαπανών που κάνει ένα νοικοκυριό -και εντέλει ο κάθε πολίτης-, ώστε να επιβιώσει αλλά και να είναι «εντάξει» με τις υποχρεώσεις του.

Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν να εξαιρούνται από το «κτίσιμο» του 30% του φορολογητέου εισοδήματος δαπάνες που αφορούν στην πληρωμή δανείου ή αντιστοίχως ενοικίου, όταν αυτές αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό ποσοστό του ετήσιου εισοδήματος, που μπορεί να υπερβαίνει σημαντικά  το επίπεδο του 30%.

Όπως, αντίστοιχα, σε μία εποχή υπερφορολόγησης όπως η παρούσα -διότι ναι, φίλτατοι, ακόμη εκεί βρισκόμαστε παρά τις όποιες προσπάθειές σας-, δεν είναι δυνατόν να μην προσμετρούνται ως δαπάνες οι πληρωμές έναντι βεβαιωμένων οφειλών στην Εφορία.

Δάνεια, νοίκια και πληρωμές στην εφορία αντιπροσωπεύουν σήμερα ένα τερατώδες ποσοστό στον προϋπολογισμό του μέσου νοικοκυριού και το γεγονός ότι αποτελούν εύκολα ανιχνεύσιμες συναλλαγές -και άρα εξαιρούνται από το κτίσιμο του 30%- δεν αίρει αυτή την αλήθεια.

Εάν σε αυτές τις δαπάνες προσμετρηθούν και εκείνες που αφορούν στην αγορά των στοιχειωδών ειδών διαβίωσης από τις αλυσίδες του λιανεμπορίου τροφίμων, καθώς και της πληρωμής των λογαριασμών ΔΕΚΟ, τότε στις περισσότερες περιπτώσεις το μηνιαίο εισόδημα απλά δεν επαρκεί για οτιδήποτε άλλο.

Σε ποιον κόσμο ζουν όσοι -εκ του οικονομικού επιτελείου και των συναφών κύκλων- διατείνονται ότι το ποσοστό των προσμετρούμενων δαπανών μπορεί ευχερώς να ανέβει στο επίπεδο του 30% του φορολογητέου εισοδήματος, δίχως να συμπεριλαμβάνονται οι πληρωμές σε εφορία και δάνεια ή νοίκια;

Οι κάθε λογής ρυθμίσεις που έχουν θεσμοθετηθεί και τρέχουν, έχουν υπολογίσει οι φίλτατοι του οικονομικού επιτελείου σε τι ποσοστό του μηνιαίου εισοδήματος του μέσου νοικοκυριού αντιστοιχούν;

Ας μην παρεξηγηθούμε, ωστόσο, φίλτατοι. Όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των ηλεκτρονικών δαπανών, τόσο ισχυρότερο θα είναι αυτό το όπλο κατά της φοροδιαφυγής και καλώς διαμορφώθηκε σε 30%.

Όμως για να γίνει βιώσιμη αυτή η πραγματικότητα και να μην ποινολογούνται αδίκως με συντελεστή 22% επί της διαφοράς όσοι δεν κατορθώνουν να το «κτίσουν» με ηλεκτρονικές δαπάνες το ποσοστό αυτό του φορολογητέου εισοδήματος, πρέπει να διευρυνθεί ο κατάλογος των δαπανών που προσμετρούνται και να συμπεριλάβει τις πληρωμές προς την Εφορία και τη στέγαση (δάνεια και νοίκια).

Ειδικά για τα νοίκια, δε -και θα δούμε με την κατάθεση του νομοσχεδίου, πιθανότατα την επομένη εβδομάδα, «πού θα κάτσει η μπίλια»-, η προσμέτρησή τους στον σχετικό κατάλογο δαπανών είναι βέβαιον ότι θα ενισχύσει τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής.

Ας μην υπάρξουν υπαναχωρήσεις, δε, ως προς αυτό, καθώς θα φανερώσουν μόνον την υπερίσχυση συλλογισμών περί πολιτικού κόστους αλλά και διατήρησης πελατειακών σχέσεων…

Έτσι, λοιπόν, αυξήστε το ποσοστό των υποχρεωτικών ηλεκτρονικών συναλλαγών όσο θέλετε αλλά συνάμα διευρύνετε τον κατάλογο των δαπανών, συμπεριλαμβάνοντας και εκείνες προς τις τράπεζες και την εφορία.

Αλλιώς, το μέτρο είναι απλά άδικο για πάρα πολύ κόσμο.