Καθαρές δουλειές

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Εάν βάλουμε στην άκρη, έστω πρόσκαιρα και χάριν συζήτησης, την αποτρόπαια εικόνα των πόλεων όποτε κατεβαίνουν σε απεργία οι εργαζόμενοι στην αποκομιδή των απορριμμάτων, το κύριο θέμα που αναδεικνύεται αφορά στη δυνατότητα των δήμων να παρέχουν την καλύτερη και πλέον συμφέρουσα υπηρεσία προς τους δημότες τους, σε αυτόν τον τομέα.

Το λεγόμενο «τελικό αποτέλεσμα», δηλαδή. Εάν η απασχόληση μόνιμου προσωπικού και ίδιων μέσων (απορριμματοφόρων κ.λπ.) είναι περισσότερο ή λιγότερο συμφέρουσα για τους δήμους και κατά προέκταση για τους δημότες τους, από ό,τι η διεξαγωγή αυτού του έργου μέσω του ιδιωτικού τομέα.

Όπως στέκουν σήμερα τα πράγματα, καταλυτική απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν υπάρχει.

Υπήρξαν «πειράματα» τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στη Ρόδο, με την ανάθεση αυτού του έργου και στον ιδιωτικό τομέα, όμως ήσαν είτε βραχύβια, είτε περιορισμένης έκτασης και το αποτέλεσμά τους επηρεάστηκε και από τις ειδικές συνθήκες που συντρέχουν σε αυτές τις περιοχές.   

Πλέον,  μέσω του άρθρου 179 του αναπτυξιακού νομοσχεδίου, τα απανταχού δημοτικά συμβούλια «απελευθερώνονται» από τις διατάξεις που ίσχυαν έως τώρα -και τους παρείχαν τη δυνατότητα ανάθεσης έργου αποκομιδής απορριμμάτων μόνον εφόσον αδυνατούσαν να το διεκπεραιώσουν οι ίδιοι οι δήμοι-, καθώς τους δίνεται η δυνατότητα να συνάψουν συμβάσεις με τον ιδιωτικό τομέα, μετά από σχετικό διαγωνισμό.

Με άλλα λόγια, τους δίνεται, ουσιαστικά για πρώτη φορά, η δυνατότητα να αποκτήσουν ένα μέτρο σύγκρισης τόσο μεταξύ των διαφόρων ιδιωτικών εταιρειών που ενδεχομένως θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον συμμετοχής σε αυτούς τους διαγωνισμούς, όσο και έναντι των δαπανών που οι ίδιοι οι δήμοι κατέβαλαν για την αποκομιδή των απορριμμάτων.

Μόνον έτσι θα μάθουν, επιτέλους, τόσο οι κατά τόπους δημοτικές αρχές όσο και οι δημότες τους, πού πραγματικά βρίσκεται το συμφέρον τους.

Στην παροχή αυτής της δυνατότητας, ευλόγως, αντιδρά το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στην Αυτοδιοίκηση μέσω απεργιακών κινητοποιήσεων οι οποίες άφησαν για ακόμη μία φορά τις πόλεις μέσα στο σκουπίδι. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Όποτε διεκδικούν τα κάθε λογής αιτήματά τους οι συνδικαλιστές των ΟΤΑ, είτε αυτά αφορούν σε προσλήψεις, είτε σε θεσμικά ή οικονομικά αιτήματα, οι κάτοικοι των πόλεων καθίστανται αιχμάλωτοί τους.

Ούτε το υγειονομικό διακύβευμα ούτε η όποια ζημία τυχόν υποστεί η κάθε πόλη από τουριστικής ή άλλης πλευράς δείχνουν να προβληματίζουν τους συνδικαλιστές, μόνο μέλημα των οποίων είναι η διασφάλιση των δικών τους συμφερόντων και προτεραιοτήτων.

Αυτή είναι η άλλη πλευρά της ίδιας συζήτησης, η οποία προφανώς θα επηρεαστεί από αυτήν τη νέα δυνατότητα που παρέχεται στους δήμους να προστρέχουν στον ιδιωτικό τομέα για την κάλυψη των αναγκών τους, όπως αντίστοιχα θα επηρεαστούν και οι συνθήκες «πελατειακού καθεστώτος» που ακόμη υφίστανται στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Όμως, πλέον, θα υπάρχει ένα μέτρο. Ουδείς θα μπορεί να ισχυριστεί ότι «η δουλειά» γίνεται καλύτερα και φθηνότερα από τους μόνιμους υπαλλήλους ή το ακριβώς αντίθετο, δίχως να έχει προστρέξει προηγουμένως στην εμπειρία του δήμου του.

Βάσει αυτής της εμπειρίας, δε, το εκλογικό σώμα σε κάθε δήμο δεν θα γνωρίζει μόνον ποιος κάνει τη δουλειά καλύτερα και φθηνότερα αλλά και ποιος επέλεξε να το αφήσει «μέσα στο σκουπίδι» για την εξυπηρέτηση των όποιων προτεραιοτήτων του.

Όπλο η γνώση. Έτσι δεν είναι;