Η έξυπνη λύση για τα πτυχία εξωτερικού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι Έλληνες, κατά κανόνα, σπουδάζουν. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat που επικαλείται σε ειδική έκθεση την οποία δημοσιοποίησε χθες ο Συνήγορος του Πολίτη, Ανδρέας Ι. Ποττάκης, η Ελλάδα κατατάσσεται πρώτη με διαφορά μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ό,τι αφορά στην αναλογία φοιτητών επί του συνόλου του πληθυσμού.

Οι Έλληνες, δε, εδώ και δεκαετίες, σπουδάζουν -μαζικά- και στο εξωτερικό. Για την ακρίβεια και για να γίνει καλύτερα κατανοητό το μέγεθος και η ένταση αυτού του φαινομένου, «ο αριθμός των φοιτητών μας που σπουδάζουν σε ιδρύματα του εξωτερικού υπερβαίνει τον αντίστοιχο της Ισπανίας, αν και ο πληθυσμός της τελευταίας είναι πέντε φορές μεγαλύτερος της Ελλάδας», όπως επισημαίνει στην παραπάνω έκθεση ο κ. Ποττάκης.

Οι λόγοι και οι αιτίες ύπαρξης αυτού του φαινομένου δεν είναι της παρούσης. Αυτό που είναι, ωστόσο, είναι πως όλα αυτά ενίοτε αποδεικνύονται έως και… μάταια.

Όχι μόνον επειδή η αγορά εργασίας στην Ελλάδα καταβαραθρώθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης, στερώντας έτσι τη δυνατότητα επαγγελματικής σταδιοδρομίας από εκατοντάδες χιλιάδες καλοσπουδαγμένους νέους -οι οποίοι ως αποτέλεσμα αναζήτησαν  την τύχη τους στο εξωτερικό- αλλά και εξαιτίας της παλιάς «κατάρας» που μας κατατρέχει και ακούει στο όνομα «γραφειοκρατία».

Στην ειδική έκθεση, 144 σελίδων, που δημοσιοποίησε χθες, υπό τον τίτλο «Αναγνώριση αλλοδαπών τίτλων σπουδών & επαγγελματικά δικαιώματα: Το θεσμικό πλαίσιο και οι δυσχέρειες πρόσβασης στην αγορά εργασίας», ο κ. Ποττάκης περιγράφει ενδελεχώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι επιστρέφουν στην Ελλάδα, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές τους στο εξωτερικό.

Οι καθυστερήσεις στην αναγνώριση των τίτλων σπουδών από εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού, είτε για επαγγελματικά είτε για ακαδημαϊκά προσόντα, κυριαρχούν στις περιπτώσεις αποφοίτων που απευθύνονται στους αρμόδιους για αυτόν τον σκοπό φορείς ΔΟΑΤΑΠ και ΣΑΕΠ, σύμφωνα με την έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη.

Όπως επισημαίνει, κατά μέσο όρο -αν και αυτός δεν είναι ο κανόνας-, οι καθυστερήσεις μπορούν να φθάσουν και τους οκτώ μήνες. Σύμφωνα με τις εμπειρίες της στήλης, α απαιτούμενος χρόνος μπορεί κάλλιστα να φθάσει και τη διετία.

Ως αποτέλεσμα όμως των καθυστερήσεων, οι κάτοχοι αυτών των τίτλων σπουδών (βασικών ή μεταπτυχιακών) παραμένουν αποκλεισμένοι τόσο από τον δημόσιο τομέα όσο και από τον ιδιωτικό, για το παραπάνω διάστημα, το οποίο αναλώνουν -κατά κανόνα- στην αλληλογραφία τους με τον ΔΟΑΤΑΠ, στο πλαίσιο της ικανοποίησης των όποιων απαιτήσεών του για την προσκόμιση και κατάθεση διαφόρων αποδεικτικών στοιχείων σχετικά με τη φοίτησή τους στο εξωτερικό.

Μεταξύ αυτών, το πρόγραμμα σπουδών που ακολούθησαν, τους βαθμούς που έλαβαν ανά έτος, τα μαθήματα στα οποία εξετάστηκαν αλλά και στοιχεία που αφορούσαν έως και τον ακριβή τόπο διαμονής τους, με απαιτήσεις που φθάνουν έως και την προσκόμιση βεβαίωσης από τον… ιδιοκτήτη του ακινήτου στο οποίο διέμεναν στο εξωτερικό!

Όλα αυτά, δε, για την αναγνώριση ή ισοτίμηση πτυχίων, την περιγραφή των οποίων μπορεί να εντοπίσει κανείς ακόμη και στην ιστοσελίδα του… ΔΟΑΤΑΠ.

Κοντολογίς, ο φίλτατος κ. Ποττάκης με την έκθεσή του ανοίγει την  πόρτα για μία συνολική αναμόρφωση του πλαισίου της ακαδημαϊκής και επαγγελματικής αναγνώρισης των αλλοδαπών τίτλων σπουδών και πράττει ως προς αυτό άριστα. 

Αντίστοιχα, η κυβέρνηση εμφανίζεται να κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, καταθέτοντας ρύθμιση στη Βουλή προκειμένου να επισπεύδονται οι διαδικασίες χορήγησης επαγγελματικής ισοδυναμίας.

Όλα αυτά είναι, ευλόγως, άκρως θεάρεστα, στον βαθμό που θα αυξήσουν την αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα της διαδικασίας αναγνώρισης πτυχίων και άρα του κόπου και των δαπανών στις οποίες υποβλήθηκαν χιλιάδες ελληνικές οικογένειες, ώστε να σπουδάσουν τα τέκνα τους. 

Έως τότε, όμως, δεν είναι απαραίτητο να ανακαλύψουμε τον τροχό. 

Εάν ένα πτυχίο πανεπιστημίου του εξωτερικού και δη κράτους-μέλους της ΕΕ είναι ήδη αναγνωρισμένο κατά το παρελθόν, ας μην υποβάλλει ο ΔΟΑΤΑΠ κάθε ενδιαφερόμενο στη βάσανο της κατάθεσης των ίδιων δικαιολογητικών που απαιτήθηκαν κατά την αρχική αναγνώριση, τουλάχιστον ως προς τον «κορμό» των σπουδών του. 

Όσο εύλογη κι αν είναι η ανάγκη πιστοποίησης της αυθεντικότητας του τίτλου σπουδών -και αυτή διασφαλίζεται με την απευθείας επικοινωνία με το αλλοδαπό πανεπιστήμιο- άλλο τόσο εύλογη είναι η ανάγκη επιτάχυνσης -επιτέλους- της όλης διαδικασίας. 

Ας επικρατήσει η κοινή λογική…