Το μέγεθος μετράει!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σύμφωνα με τους απαισιόδοξους, η μάχη που εμφανίζεται να δίνει το ελληνικό επιχειρείν στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον είναι χαμένη «από χέρι».

Με ποσοστό σχεδόν 97% της ελληνικής επιχειρηματικότητας να αφορά μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις (έρευνα ΣΕΒ/ΕΥ), είναι προφανές ότι οι οικονομίες κλίμακας δεν συνιστούν «ατού», η παράμετρος της τεχνολογίας (και βεβαίως της καινοτομίας) υστερεί, η χρηματοδότηση είναι δυσχερέστερη και συνολικά η παραγωγικότητα και βεβαίως η ανταγωνιστικότητα εμφανίζονται χαμηλότερες του προσήκοντος.

Εάν τώρα «αθροίσουμε» σε αυτή την εικόνα τα διαρθρωτικά προβλήματα από τα οποία ακόμη επιχειρεί να ξεφύγει η χώρα μας, όπως οι στρεβλώσεις του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, η αδιαφάνεια και η υψηλή παραβατικότητα της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας, η χαμηλή ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης, η συνεχιζόμενη γραφειοκρατία και τόσα άλλα, η συνολική εικόνα προφανώς επιβαρύνεται περαιτέρω.

Ενδεικτική, δε, της ζοφερότητας της κατάστασης, συνολικά για τη χώρα μας, είναι και η ποσοστιαία συνεισφορά των ΜμΕ στην προστιθέμενη αξία και στην παραγωγή πλούτου στην Ελλάδα.

Σε όρους ΑΕΠ, οι ΜμΕ συνεισφέρουν περίπου το 19,3% (ΣΕΒ/ΕΥ στοιχεία 2014), εκ του οποίου 9,3% αντιστοιχεί στις πολύ μικρές, 5,2% στις μικρές και 4,8% στις μεσαίες.

Σαφέστερη, δε, του ρόλου που διαδραματίζουν οι ΜμΕ στην Ελλάδα είναι η ποσοστιαία συμμετοχή τους στην απασχόληση, η οποία διαμορφώνεται στο 87% του εργατικού δυναμικού των επιχειρήσεων.

Με άλλα λόγια, στην ελληνική επιχειρηματικότητα κυριαρχεί το «μικρό», το οποίο μπορεί να αντιπαρατεθεί στον διεθνή ανταγωνισμό μόνον κατ’ εξαίρεση και όχι κατά κανόνα.

Ούτε τους «καλύτερους» μπορεί να προσελκύσει για τη στελέχωσή του, καθώς σπάνια μπορεί να τους προσφέρει ικανοποιητική αποζημίωση ή «ασφάλεια απασχόλησης», ούτε να αντιπαρατεθεί ευχερώς σε ένα διεθνοποιημένο περιβάλλον, με αποτέλεσμα να εστιάζει στην εσωτερική αγορά, η οποία, ως γνωστόν, γνώρισε τρομακτική συρρίκνωση στη διάρκεια της κρίσης.

Αντίστοιχα, η Ελλάδα υπολείπεται σημαντικά σε παραγωγικότητα σε σχέση με άλλες χώρες της Ε.Ε., εξαιτίας του μικρού μεγέθους επιχειρήσεων που διαθέτει, καθώς σε αυτές η παραγωγικότητα υπολείπεται κατά περίπου 30% έναντι των μεσαίων επιχειρήσεων.

Υπό αυτό το πρίσμα, η ανάγκη συγκέντρωσης στο ελληνικό επιχειρείν θα όφειλε να αποτελεί προτεραιότητα της οικονομικής πολιτικής.

Τόσο το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο, υπό τον τίτλο «Επενδύω στην Ελλάδα» που ήδη συζητείται στη Βουλή, όσο και το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που αναμένεται να κατατεθεί σύντομα, αποτελούν, δε, πρόσφορο έδαφος για την προώθηση κινήτρων που θα ενθάρρυναν τη συγκέντρωση του ελληνικού επιχειρείν, μέσω συγχωνεύσεων και εξαγορών.

Aν και η «φύση» της ελληνικής επιχείρησης είναι κυρίως οικογενειακή, γεγονός που αποθαρρύνει τις συμπράξεις -παρά τα ενίοτε προφανή ζητήματα «διαδοχής»-, ουδέποτε ήταν σαφέστερη η ανάγκη εξασφάλισης όρων συναίνεσης για τη δημιουργία μεγαλύτερων επιχειρηματικών σχημάτων.

Όπως έχει επανειλημμένως επισημάνει και ο ΣΕΒ, υπάρχει «άμεση σχέση επιχειρηματικού μεγέθους και δυνατότητας ανταπόκρισης στις πιέσεις του ανταγωνισμού και της κρίσης» και ως εκ τούτου, σαφές «ζητούμενο είναι η εκπόνηση πολιτικών και η ανάληψη πρωτοβουλιών που θα στηρίξουν τη μεγέθυνση των ελληνικών ΜμΕ…».

Αν και αντίστοιχες προσπάθειες του παρελθόντος είχαν ιδιαίτερα πτωχά αποτελέσματα, καθώς η όποια τάση συγκέντρωσης εντοπίστηκε κυρίως στον χρηματοπιστωτικό κλάδο και δεν υπήρξε ευρύτερη διάχυση του φαινομένου, η κυβέρνηση οφείλει να επαναλάβει το εγχείρημα.

Διαφορετικά η πορεία είναι μάλλον προδιαγεγραμμένη.