Η απουσία της Ευρώπης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με γλώσσα όντως σκληρή για τα μέτρα τους, οι ηγέτες της ΕΕ καταδίκασαν τον περασμένο Μάρτιο την Τουρκία για την έως τότε δράση της στην Ανατολική Μεσόγειο και απείλησαν με «στοχευμένα μέτρα».

Λίγους μήνες μετά, τον Ιούλιο, και ενώ η Τουρκία «αλώνιζε» στα ανοικτά της Κύπρου, η απειλή που διατυπωνόταν στο κείμενο συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Μαρτίου αποτυπώθηκε σε 3,5 μέτρα. Στην περικοπή 145,8 εκατ. ευρώ από τα προενταξιακά κονδύλια της Τουρκίας, στην αναστολή χορήγησης νέων δανείων από την ΕτΕπ σε έργα με την εγγύηση του τουρκικού κράτους, στο πάγωμα της υπογραφής νέας αεροπορικής συμφωνίας  ΕΕ-Τουρκίας και στην… αναβολή διαλόγου σε υψηλό πολιτικό επίπεδο.

Έκτοτε, η Τουρκία, η οποία εκβιάζει συστηματικά την ΕΕ για νέα κονδύλια, με την υπόθεση του προσφυγικού/μεταναστευτικού,  όχι μόνον παραβιάζει με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο την κυριαρχία της Δημοκρατίας της Κύπρου πραγματοποιώντας γεωτρήσεις σε ήδη αδειοδοτημένα θαλάσσια οικόπεδα στα δυτικά της νήσου αλλά  προελαύνει και εντός των εδαφών της Συρίας ενώ η ΕΕ την παρακολουθεί, σχεδόν, απαθής.

Η φιλτάτη Φεντερίκα Μογκερίνι, κατά τα φαινόμενα ενημέρωσε χθες το Κολέγιο των Επιτρόπων για όλα αυτά και το θέμα αναμένεται να τεθεί στο τραπέζι της επικείμενης Συνόδου Κορυφής, που θα πραγματοποιηθεί στις  17-18 Οκτωβρίου, στις Βρυξέλλες.

Προς τι, όμως; Τι ακριβώς θα μπορούσε να πράξει η ΕΕ εξ όσων δεν έχει ήδη πράξει;

Η Γερμανία, αν και σε επίπεδο ρητορικής καταδικάζει την τουρκική προκλητικότητα στην Κύπρο, στην ουσία μάλλον «σφυρίζει αδιάφορα» ενώ ακριβώς την ίδια στάση τηρεί και για τις εξελίξεις στη Συρία, για τις οποίες εμφανίζεται να έχει δώσει σιωπηρά τη συγκατάθεσή της.

Η Γαλλία, η οποία διατηρεί κυρίως αεροπορικές δυνάμεις στη Συρία, βοηθώντας τις εκεί αμερικανικές δυνάμεις, είναι παντελώς απούσα από τις τελευταίες εξελίξεις και κατά τα φαινόμενα, εξαρτά την εκεί παρουσία της από την αποχώρηση ή μη των ΗΠΑ.

Ο φίλτατος πρόεδρος Μακρόν συναντήθηκε, βεβαίως, με την Τζιχάν Αχμέντ, την εκπρόσωπο των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (FDS) για να εκφράσει την αλληλεγγύη της Γαλλίας στον αγώνα τους κατά του Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή, αλλά έως… εκεί.

Για την Ιταλία… δεν συζητάμε, ενώ η Βρετανία «προειδοποίησε» την Τουρκία να μην αναλάβει μονομερή δράση στη Συρία...

Υπό το φως όλων αυτών, λοιπόν, για ποια «ευρωπαϊκή αντίδραση» μπορούμε να κάνουμε λόγο; Όταν παραβιάζεται εξακολουθητικά η κυριαρχία ενός κράτους-μέλους και όταν η τουρκική επιθετικότητα στη Συρία μπορεί να δώσει ώθηση σε ένα νέο -αμιγώς προσφυγικό αυτή τη φορά- κύμα προς τη Δύση (ενδεχομένως διανθισμένο και με τρομοκράτες της ISIS) και η ΕΕ παραμένει εκκωφαντικά άπραγη, ποιο είναι το νόημα ύπαρξης αυτής της υπερεθνικής οντότητας;

Σε τι μπορούν να προσδοκούν από την ΕΕ οι χώρες του Νότου που βρίσκονται στην «πρώτη γραμμή» υποδοχής του προσφυγικού κύματος, ακόμη κι αν ορισμένες εξ αυτών έχουν ήδη σχηματίσει έναν άτυπο συνασπισμό (Ελλάδα, Κύπρος, Βουλγαρία) για την άσκηση πίεσης;

Ακόμη κι αν η βούληση για τη διαμόρφωση μίας ενιαίας εξωτερικής πολιτικής εμφανίζεται να είναι απούσα στην ΕΕ, η ταχύτητα των εξελίξεων σύντομα θα καταστήσει αναγκαία τη λήψη αποφάσεων.

Ο φίλτατος Χορστ Ζεεχόφερ, υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ήδη προειδοποιεί για κίνδυνο επανάληψης του χαώδους 2015. Μόνον που η χώρα του δεν προτίθεται να ανοίξει ξανά την αγκαλιά της σε ένα νέο κύμα προσφύγων.

Όσο για τη δική μας…